انجمن بی تاوان : در تاریخ ترکیه دو حزب اصلی وجود دارد، حزب عدالت و توسعه و CHP، این دو حزب سیاسی برای مدت طولانی به عنوان دولت عمل کرده اند. هر دو طرف با کردها رابطه برقرار کردند و به آنها امید زیادی دادند و در عین حال روابط دولت با کردها را مخدوش کردند. هیچ حزب دیگری به اندازه این دو حزب به نام حمایت به کردها خیانت نکرده و امیدهای آنها را از بین نبرده است. به عبارت دیگر، CHP و AKP مهر خود را بر روابط دولت ترکیه و شمال کردستان زده اند.

CHP تاریخچه روابط خود با مسئله کردستان-ترکیه را بر اساس انکار، پاکسازی و نسل کشی در آغاز قرن بیستم بنا کرد، در حالی که حزب عدالت و توسعه در آغاز قرن بیست و یکم همین کار را با کردها کرد. حزب عدالت و توسعه دولت را به سمت کردها کشاند و کردها را به داخل کشور جذب کرد. CHP تلاش کرد کردها را مجبور به ترک شدن کند و حزب عدالت و توسعه کردها را به گونه ای دیگر از تفکر ملی دور کرد.

فاجعه این است که جوانان کرد به خاطر دموکراتیک کردن مهاجمان کشورشان جان خود را از دست می دهند

البته مفهوم تبدیل کردها به مالکیت دولت نه تنها پروژه حزب عدالت و توسعه بود، بلکه انحلال کردها در داخل دولت پروژه بزرگ خود دولت ترکیه بود. برای اولین بار در تاریخ، مردم شمال کردستان خود را «ترک» می‌دانند و برای دمکراتیک کردن دولت ترکیه خون و عرق ریختند. اگر از تراژدی‌های کردها صحبت می‌کنیم، باید درباره داستان‌های جوانان کرد صحبت کنیم که «برای دموکراتیزه کردن کشورشان می‌میرند». این واقعیت تلخ یکی از جنبه های اصلی فاجعه کردستان –ترکیه است.

پروژه دولت ترکیه توسط حزب عدالت و توسعه انجام شد و پ.ک.ک آن را از طرف کردها به کردستان-ترکیه تحمیل کرد. به عبارت دقیق تر، کردهای -ترکیه توسط دولت بین حزب عدالت و توسعه و PKK محکوم شده اند. کردها در ۲۰ سال گذشته در نتیجه خواسته ها و نقشه های دولت ترکیه و پ.ک.ک متحمل آسیب های زیادی شده اند. از یک سو آتش بس، عدم فعالیت، روند راه حل، روند صلح، حفاظت ضروری، از سوی دیگر، مقاومت، انتقام، قیام، اعتصاب غذا، فعالیت، فاشیسم، دشمنان، سنگرها و… عقب نشینی و تعلیق شدند. برای مشکلات اساسی خود می جنگند.

پ ک ک در سیاست ورشکستگی شریک است

تأثیر روابط AKP-PKK بر سیاست و جامعه شناسی کردها باید بیشتر مورد بحث قرار گیرد. یکی از نکات جالب این است که وقتی امروز به اظهارات طرفین نگاه می کنیم، آنها مانند دشمنان قدیمی علیه یکدیگر صحبت می کنند،

گویی هیچکس از همکاری آنها در آن زمان اطلاعی نداشت، هر دو طرف به شدت یکدیگر را تهدید کردند. با این حال، در واقعیت، حزب عدالت و توسعه و PKK در سیاست ورشکستگی شریک هستند.

اگر حزب عدالت و توسعه در حال حاضر به عنوان یک دولت در سازمان های بوروکراتیک دولت ترکیه سازماندهی شده است، نباید کمک های پ.ک.ک به دولت را فراموش کرد.

هدف ما نوشتن برخی حقایق پنهان در مورد این موضوع است.«در صورت لزوم همه آنها را به وضوح می نویسیم»، ما در مورد روابط بین دو طرف صحبت می کنیم که پشت درهای بسته توافق کردند تا با هم علیه دشمن مشترک همکاری کنند.

آغاز نیاز به روابط بین حزب عدالت و توسعه و پ.ک.ک

حزب عدالت و توسعه به رهبری رجب طیب اردوغان، در انتخابات عمومی سال ۲۰۰۲ با پیروزی بزرگی پیروز شد و به همین دلیل مورد حمله بسیاری از کمالیست ها و کلاسیک های جمهوری ترکیه، به ویژه ارتش ترکیه قرار گرفت. ارتش ترکیه که خود را مالک کشور می داند، موضعی آشکار علیه حزب عدالت و توسعه اتخاذ کرده است. لغو حالت فوق العاده در سال ۲۰۰۲ اولین درگیری ارتش ترکیه و حزب عدالت و توسعه بر سر مسئله کردها بود. لغو وضعیت فوق العاده کنترل روزانه فرماندهی ارتش بر سیاست کردستان را کاهش داد.

اوجالان به دستور نیروی حاکم وقت دولت ترکیه، یعنی ارتش ترکیه، دستورالعمل هایی را برای پ.ک.ک ارسال کرد. در سال ۲۰۰۳، اوجالان تصمیم به از سرگیری جنگ گرفت “به دلایلی که در اینجا بحث نمی کنیم”، اما برخی از اعضای پ ک ک مخالف از سرگیری جنگ بودند و از تصویب این تصمیم جلوگیری کردند. از این رو اوجالان علیه پ.ک.ک موضع گرفت و مدتی به ملاقات وکلای خود نرفت. زیرا اوجالان به دلیل قدرتی که بر پ ک ک داشت با دولت ترکیه مذاکره می کرد. در نهایت آپو به درخواست ارتش ترکیه که خواهان از سرگیری جنگ توسط پ.ک.ک در سال ۲۰۰۳ بود، به پ.ک.ک دستور داد تا این کار را انجام دهد اما این دستور اجرا نشد. این امر باعث شد تا اوجالان بدون توجه به عواقب آن در وضعیت پ.ک.ک مداخله کند و به همین دلیل پ.ک.ک را تهدید کند. اوجالان خواستار پاسخگویی رهبر سابق پ‌ک‌ک شد، نارضایتی‌های او را به مردمش برد و در نظر داشت نیمی از رهبری پ‌ک‌ک را جدا کند تا بتواند دوباره بر تصمیم‌گیری‌های درون پ‌ک‌ک نفوذ کامل داشته باشد. فرماندهی ارتش ترکیه از ابتدا تا انتها به طور کامل از تلاش های اوجالان حمایت کرد. وکلای اوجالان بین ایمرالی و قندیل حرکت کردند و در نهایت تصمیم مشترک آپو و ارتش ترکیه برای از سرگیری جنگ بر پ ک ک تحمیل شد. در نتیجه، پ‌ک‌ک تصمیم گرفت در ۱ ژوئن ۲۰۰۴ وارد جنگ شود و جنگ از سر گرفته شد.

در ترکیه تنها نیرویی که به از سرگیری درگیری بین ارتش و پ ک ک اعتراض کرد حزب عدالت و توسعه بود

دولت حزب عدالت و توسعه با ارتش، قوه قضائیه، نهادهای مالی و اقتصادی، MIT و بسیاری از سازمان های دولتی دیگر در تضاد بود. حزب عدالت و توسعه می‌دانست که در صورت وقوع جنگ، نیروهای مسلح ترکیه اجازه نمی‌دهند قدمی بردارند، حزب عدالت و توسعه نیاز به یک وضعیت آرام و آتش‌بس داشت، اما نمی‌دانست چگونه به پ‌ک‌ک بگوید. عبدالله اوجالان تحت کنترل کمالیست ارگنه کون و نیروهای مسلح ترکیه در امرالی بود. حزب عدالت و توسعه از روابط بین آپو و ارگنه کون بسیار عصبانی بود. حزب عدالت و توسعه فقط توانست صدای خود را به قندیل برساند، بنابراین نماینده ای به قندیل فرستادند.