انجمن بی تاوان: استخدام کودکان و انداختن آنها در ورطه جنگ‌های ویرانگر، یکی از جدی‌ترین جنایاتی است که در سوریه رخ می‌دهد. اگرچه همه طرف‌های درگیر در جنگ به دست داشتن در این جنایت متهم هستند، اما طبق آمار، غالب‌ترین آنها گروه تروریستی کارگران کردستان (پ.ک.ک) است که کودکان را جذب می‌کند و حتی آنها را می‌رباید و به غارهای کوه‌های قندیل منتقل می‌کند تا پس از شستشوی مغزی، به سربازان وفادار در جنگ‌های گروه استالین تبدیل شوند و از یک تربیت نظامی کاملاً ایدئولوژیک و دموکراتیزه پیروی کنند.
اما تراژدی بزرگتر این است که جنایات پ.ک.ک در سطح بین‌المللی لاپوشانی می‌شود و در غرب به عنوان تنها گروهی که در مقابل داعش ایستاده است، به تصویر کشیده می‌شود. از این رو اهمیت کتاب «شهدای بی‌هدف: جنگجویان کوچک در جبهه‌های بزرگ»، پژوهشی از نویسنده و محقق حسین چلبی، که در سال ۲۰۲۱ توسط انتشارات و توزیع نارد منتشر شد، آشکار می‌شود. این کتاب در بیش از ۲۲۵ صفحه، با ذکر نام‌ها و شماره‌ها، بسیاری از جزئیات این جنایت جاری را که در سطح بین‌المللی لاپوشانی می‌شود، آشکار می‌کند.
چلبی می‌گوید که کردها پیش از اعلام موجودیت گروه تروریستی PKK که شعار اتحاد کردها و دستیابی به آزادی خود از طریق اجساد کودکان بی‌گناه را مطرح می‌کرد، هرگز با جنایات آدم‌ربایی و جذب کودکان آشنا نبودند! حتی پس از آنکه عبدالله اوجالان، سرکرده این گروه، زندانی شد و اعلام کرد که شعارها و ابزارهای سنتی گروه را کنار گذاشته است، سرکردگان«معتقد» آن به ربودن افراد زیر سن قانونی ادامه دادند.
این کتاب که اولین کتاب کردی در نوع خود است، استدلال می‌کند که در حالی که کردها اغلب در مورد استخدام فرزندان خود سکوت کرده‌اند، با وجود کاهش جمعیت آنها، غرب با این جنایت با استانداردهای دوگانه برخورد کرده است. سازمان‌های حقوق بشری غربی به جنایات سربازگیری کودکان پرداخته‌اند، گروه تروریستی کارگران کردستان (پ.ک.ک) را برای توقف آن تحت فشار قرار داده‌اند و بیهوده با آن توافق‌نامه امضا کرده‌اند. با این حال، رسانه‌های غربی فضای قابل توجهی را به تبلیغ این گروه اختصاص داده‌اند، که بسیاری از کشورها آن را به عنوان یک سازمان تروریستی طبقه‌بندی می‌کنند، به ویژه پس از آغاز جنگ علیه داعش. این امر به ویژه در مورد زنان کرد صادق بوده است، که «در مقابل تروریسم عقب‌مانده داعش، چهره زیبا و مدرن مبارزه برای آزادی محسوب می‌شوند.»
او مثالی از پدری می‌زند که پسرش در حومه شهر کرکوک عراق ربوده شده بود. پس از تحقیقات گسترده، پدر به یکی از مقامات پ.ک.ک رسید که اعتراف کرد کودک در اردوگاه‌های آنها بوده است. با این حال، این مقام پ.ک.ک به پدر کودک گفت: «اگر می‌گویی او کم سن و سال است، پس من را وقتی هشت ساله بودم به قندیل آوردند.» با این حال، آنچه عجیب بود، تهدیدی بود که مسئول پ.ک.ک به پدر داغدار کرد: «اگر عقب‌نشینی نکنی، پرچم داعش را در دست پسرت قرار می‌دهیم و می‌گوییم که این عضو داعش را دستگیر کرده‌ایم.»
این سازمان که در سطح بین‌المللی یک گروه تروریستی شناخته می‌شود، نه تنها کودکان را می‌ربود، بلکه از طریق فرمانده کل نیروهای آسایش، جووان ابراهیم، از همان روز اول از مادران و دختران کرد خواست تا «از رحم خود برای پرورش جنگجویانی برای واحدهای حفاظت از خلق استفاده کنند». جووان ابراهیم پس از آنکه گروه تروریستی کارگران کردستان (پ‌ک‌ک) کنترل مناطق کردنشین سوریه را از رژیم اسد گرفت و به این ترتیب، اسد توانست به تهدید وجودی که پایگاه‌های خود را تهدید می‌کرد، رسیدگی کند، ناگهان به عنوان یک رهبر ظهور کرد.
این کتاب موارد متعددی را مستند می‌کند که در آنها خانواده‌های کودکان ربوده شده به خودسوزی متوسل شده‌اند. همچنین، با ذکر نام و تاریخ، ۸۴ کودک که از زمان کنترل مناطق کردنشین توسط این گروه در سال ۲۰۱۲ تا ۲۰۲۲ در سوریه ربوده شده‌اند را مستندسازی کرده است. این کتاب تأکید می‌کند که آدم‌ربایی تا زمان انتشار کتاب متوقف نشده بود. همچنین نام ده کودک سرباز کشته شده در جریان نبردهای این گروه را مستند کرده است.
نویسنده منطق پشت استخدام کودکان توسط پ.ک.ک، توجیهات، دلایل و روش‌های آن را توضیح می‌دهد. او توضیح می‌دهد که پ.ک.ک در ترکیه شعاری را برگزیده است: «به زبان دشمن درس نخوانید». این گروه معلمان را کشته و مدارس را به آتش کشیده و باعث جهل گسترده در مناطق دورافتاده کردنشین ترکیه شده است. این همان جهلی است که پ.ک.ک از آن برای جذب کودکان سوءاستفاده کرده است، گویی شعار «استخدام به جای آموزش» را برگزیده است.
پ.ک.ک در سوریه، مؤسسات آموزشی تأسیس کرد که صرفاً به آموزش ایدئولوژیک اختصاص داشتند. چلبی فاش می‌کند که رهبران کرد در سوریه به مدارس خود بی‌اعتماد بودند و بنابراین مخفیانه فرزندان خود را برای تحصیل به مدارس رژیم می‌فرستادند. آنها مدارک تحصیلی خود را از این مدارس دریافت کردند، در حالی که کردها را مجبور به ثبت نام در مدارس غیررسمی گروه خود می‌کردند.»
پ.ک.ک استخدام کودکان، به ویژه دختران، را با این ادعا توجیه کرد که به دنبال رهایی آنها از خشونت خانگی، به ویژه زنای با محارم و ازدواج اجباری برای دختران است. پس از اینکه از کودک استخدام‌شده برای ساکت کردن خانواده‌اش استفاده شد، آن کودک به ابزاری برای باج‌گیری از خانواده تبدیل شد، تمام اعضای آن را جذب کرد و آنها را در سازمان‌های وابسته به پ.ک.ک توزیع کرد.
چلبی می‌گوید گروه اوجالان خود را به عنوان مخالف رژیم اسد معرفی می‌کند، علیرغم این واقعیت که اوجالان به نمایندگی از این رژیم برای کنترل کردها جنگیده است. این گروه، کردها را در نبردهایی که به نفعشان نیست، چه با مخالفان سوری و چه با ترکیه، خسته کرده و باعث ایجاد نارضایتی بی‌اساس شده است.
چلبی در مورد «زنان مبارز کرد» فاش کرد که «ملک کوبانی»، که توسط سازمان آخرالزمانی به عنوان کسی که ده‌ها عضو داعش را کشته و سپس دستگیر و خودکشی کرده، تبلیغ می‌شود، توضیح داد که دانشگاه کلمبیا در ایالات متحده گزارشی منتشر کرده است که در آن گفته شده داستان این دختر، با نام مستعار «ریحانه»، دروغی بیش نیست.
حسین چلبی، نویسنده و فعال حقوق بشر کرد سوری که چندین کتاب و ده‌ها مقاله تحقیقاتی حقوق بشر در کارنامه خود دارد، کتاب خود را با این جمله به پایان می‌رساند: «وقتی به چهره کودکان بی‌گناهی فکر می‌کنم که دوران کودکی‌شان با سربازگیری اجباری به قتل رسید، روح جوانشان شکسته شد، ریشه‌هایشان کنده شد و ویرانه‌هایشان با اسکلت‌های خالی که با دستگاه‌های کنترل از راه دور حرکت می‌کنند، جایگزین شد، از خودم پرسیدم اگر گروه تروریستی کارگران کردستان آنها را نمی‌ربود و به خدمت اجباری نمی‌برد و بنابراین آنها از فرصت زندگی مانند همسالان خود محروم می‌شدند، تا به طور عادی بزرگ شوند، بازی کنند، درس بخوانند، آینده‌ای بسازند و به رویاهای خود برای کار و تشکیل خانواده دست یابند، اکنون چه وضعیتی داشتند؟»
