معمولاً یکی از فعالیت‌های ایدئولوژیک فرقه‌ها، قهرمان ساختن از اعضای کشته شده خود است. پژاک هم بعنوان یکی از فرقه ها‌ی تروریستی، درصدد اجرای این فرمول است. البته تمام کشته‌ها در چنین پروژه ای قرار نخواهندگرفت؛ بلکه تعداد انگشت شماری از آنها بعنوان قهرمان معرفی می‌شوند و عکس‌هایشان در اندازه‌های بزرگ چاپ و منتشر می‌شود. در حقیقت این همان مرده‌پرستی پژاک است که به وسیله‌ی آن اعضای این فرقه را به سمت و سویی تعیین شده سوق می‌دهد.
درگیری‌های سال گذشته این فرقه با سپاه پاسداران هرچند شکست سختی را برای پژاک به ارمغان آورد؛ اما سرکردگان پژاک سعی کردند تا از شکست و کشته‌های آن درگیری‌ها، پروژه‌ی شهید‌سازی را اختصاصی‌تر کرده و از آن چند قهرمان برای این فرقه بسازند. از جمله شخصیت‌هایی که بعد از مرگش به الگو و قهرمان این فرقه تبدیل شد، ماجد کاویان با نام مستعار سمکو که خبر کشته شدن وی بعنوان جانشین فرماندهی نظامی پژاک در رسانه‌ها منتشر شد.
ماجد یا همان هوال سمکو، تا زمانیکه زنده بود، هیچ و اسم و رسمی نداشت، اما به محض کشته شدنش، به قهرمانی بی‌نظیر و فرماندهی توانمند و … تبدیل شد و عکس‌هایش در ابعاد و اندازه‌های بزرگ و متفاوت چاپ و پخش شد. در درگیری‌های سال گذشته تنها سمکو نبود که کشته شد؛ بلکه تعداد زیادی از اعضای این فرقه کشته شدند، اما در میان تمامی آنها، انگشت سرکردگان فقط برروی اسم سمکو نشانه رفت و دیگران فقط در لیست کشته‌ها قرار گرفتند و هیچکدام قهرمان نشدند.
برای قهرمان شدن در پژاک البته بعد از مرگ، چند ویژگی لازم است که شخص موردنظر باید آنها را دارا باشد. از مهمترین این خصوصیات، برده، بنده و مرید عبدالله اوجالان و افکار خشک و خشن وی بودن است. به عبارتی دیگر فردی که بعد از کشته شدنش قرار است بعنوان قهرمان معرفی گردد؛ باید بدون کوچک‌ترین اعتراض و یا انتقادی، افکار و راهکارهای اوجالان را قبول داشته باشد و در ضمن تمام وکمال در زندگی روزانه‌ی خود عملی سازد.
ویژگی دوم اینکه باید شخص مذکور در موقعیتی حساس سیاسی و یا نظامی قرار بگیرد. بطوریکه بتوان از کشته شدن وی کمال استفاده را برد. بنابراین زمان، مکان، نحوه کشته شدن و … در این امر تأثیر زیادی خواهد داشت. سرکردگان پژاک بعضاً با برنامه‌ی قبلی یکی از این اشخاص را به استقبال مرگ می‌فرستند تا به بهانه‌ی مرگ وی، هم رسانه‌ها را به‌روز و تحریک کنند و هم احساسات خوابیده و یا مرده‌ی دیگر اعضای فرقه را به منظور انتقام گرفتن و یا کپی‌برداری از شخصیت و رفتار قهرمان بعد از مرگ، تحریک کنند.
بعد از مرگ قهرمان از پیش تعیین شده و چاپ عکس‌هایی بزرگ و رنگی او، اینبار نوبت به تعریف، تمجید و مداحی وی می‌رسد. معمولاً این اعمال در قالب دوره‌های آموزشی صورت می‌گیرد. بهره‌برداری از مرگ نوجوانان و جوانان کُرد، تا جایی پیش می‌رود که دهها و بعضاً صدها تن دیگر هم راه وی را ادامه می‌دهند و به امید قهرمان شدن، از جان خود می‌گذرند.
کوتاه سخن اینکه، بهترین و برجسته‌ترین قهرمان در اصول فرقه ای همچون پژاک، شخص یا اشخاصی خواهند بود که بیشترین درصد بندگی، بردگی و مریدی را دارا باشند و در عمل هم به اثبات برسانند.
