انجمن بی تاوان : بیش از یک دهه است که نام گروهک تروریستی پژاک در فضای سیاسی و امنیتی ایران به گوش می رسد. این گروهک تروریستی تقریباًً از اوایل دهه ٨٠ شمسی فعالیت تروریستی خود علیه جمهوری اسلامی ایران را آغاز کرد. گستره فعالیت های تروریستی پژاک در جداره مرزی و بعضا در یک بازه زمانی در داخل کشور به چشم می خورد. طی این مدت پژاک از طریق عملیات نظامی‌ِ پراکنده، فعالیت های تبلیغی و ترویجی، شمار عناصر تروریستی و محکومین به اعدام و اعضای به هلاکت رسیده اش توانسته است خود را در فضای سیاسی و اجتماعی مناطق کردنشین ایران معرفی کند. این گروه با اتکا به اندیشه های عبداﷲ اوجالان رهبر گروه تروریستی کارگران کردستان ترکیه (پ.ک.ک) مدعی یک تغییر نظری و سیاسی منسوخ است و با شعارها و تبلیغات دروغین و وعده های جعلی توانسته است عده ای از کودکان و نوجوانان کرد را گردهم بیاورد.به همین علت هدف اساسی ما در این سلسله یادداشت ها پرداختن به مبانی نظری و سیاسی تفکر و خط و مشی عبداﷲ اوجالان و طرح این پرسش است که آیا جهانبینی، هدف سیاسی ـ اجتماعی و نقشه راه مورد نظر او و گروه های منشعب از ایدئولوژی اش از جمله پژاک واقعا به نفع کردها هست یا خیر؟!
گفتنی است در این یادداشت ها از کتاب ها و منابع مختلف از جمله کتاب نقد جهان اوجالان به قلم صلاح قاضی زاده بهره برداری شده است.
گرایش عمده در مواجهه با پدیده پژاک در میان احزاب و گروه های سیاسی کردی و به طور کلی گروه های اپوزوسیون ایران، تا مدتی مدید عمدتاًً نادیده گرفتن و بی توجهی و حتی انکار موضوعیت سیاسی و موجودیت تشکیلاتی این گروهک بوده است. این بی توجهی و انکار عمدتاًً ریشه در دو گرایش مشخص شووینیستی و ناسیونالیستی دارد. نخست گرایش شووینیستی که به صورت پنهان در میان احزاب و سازمان های چپ وجود دارد. گرایش دوم متعلق به گروه ها و سازمان های با سابقه کردی است که عموماً بر این باورند که پژاک زاییده پ.ک.ک بوده و جریانی مربوط به ایران و کردستان ایران نیست و لذا فاقد موضوعیت و فاقد ارزشِ نقد و بررسی است.
اما بی توجهی گروه های کلاسیک کرد ایرانی و حتی گروه های چپ کرد نسبت به پژاک، عموماً ناشی از نوعی ناتوانی در رویارویی فکری و سیاسی با خط فکری و دستگاه نظری اوجالان است.
ادامه دارد …
