کودار آلترناتیو پژاک برای رفع بی لیاقتی ها و ناکامی های این فرقه ، و کسب اعتبار و جایگاه مردمی تاسیس گردید.

انجمن بی تاوان آذربایجان غربی : در میان احزاب و اپوزسیون کُردی پژاک منفورترین حزب در میان مردم کُرد محسوب می شود. این فرقه تروریستی  تلاش کرد با جایگزین کردن کودار  بی لیاقتی ها و ناکامی های خود را بپوشاند و با هویت و نام دیگری  به فعالیت خود ادامه می دهد  ولی مبانی فکر و ایدئولوژی کودار همان مبانی آپوئیستی است که پژاک را در مسیر انحلال و ایزوله شدن قرار داد.

دلایلی که پژاک توانسته به حیات خود ادامه داده و مشکلاتی را در منطقه به‌وجود آورد موارد زیر است:
۱٫ عدم پویایی احزاب دمکرات و کومله و اردوگاه‌نشینی آنها
– احزاب سابقه‌دارتر کرد مثل حزب دمکرات کردستان ایران و کومله رابطه حسنه‌ای با پژاک ندارند. شدت مخالفت این گروه‌ها به حدی است که گاه به صدور بیانیه‌های شدیداللحن علیه یکدیگر اقدام می‌کنند. احزاب قدیمی کومله و دمکرات که پیشتر به نقد پژاک می‌پرداختند سیاست منزوی ساختن این گروهک را آشکار کردند. این مسئله خشم سرکرده پژاک را به شدت برانگیخت و باعث شد وی در بیانیه‌ای – کتابچه‌ای در ۳۲ صفحه- به همه گروه‌ها و احزاب کردی حمله کند و آنها را به باد ناسزا بگیرد. در این بیانیه که آثار خشم وی به وضوح مشاهده می‌شود اظهارات تناقض‌آمیز و بی‌اساس بی‌شماری آمده است. در بخشی از این بیانیه آمده است:«گروهک‌های کومله و دمکرات و همه منتقد‌ها ـ کرد و غیر کرد ـ هم‌سنگر و مأمور جمهوری اسلامی ‌شده‌اند. پژاک، جانشین همه نیروهای سیاسی کردستان ایران و احزاب سنتی و عقب‌مانده ایرانی است و جمهوری اسلامی‌ آنها را علیه پژاک بسیج کرده است و هم‌سنگر و شانه به شانه جمهوری اسلامی ‌علیه پژاک فعالیت می‌کنند و این طرح امنیتی ایران ادامه دارد!». این در حالی است که فرقه تروریستی پژاک برای اعمال فشار بر ایران و به نام کرد از سال ۲۰۰۳ تاکنون عملیات تروریستی زیادی را انجام داده که عواقب و پیامدهای آن تنها گریبان‌گیر مردم کرد و تخریب آنان در افکار عمومی بوده است. بر این اساس، سرکردگان سایر گروهک‌های ضد انقلاب همچون عبدالله مهتدی از کومله و بعضی از مسئولان حزب دمکرات ایران بارها در رسانه‌های فارسی‌زبان خارج از کشور این مسئله را گوشزد کرده‌اند که پژاک نیرویی کردی نیست بلکه به نام کرد به تروریسم دامن می‌زند. در مقابل، حاج احمدی در مصاحبه‌ای که در سایت کردستان‌پست منتشر شده، به این موضوع اشاره می‌کند که خانواده مهتدی در عرصه سیاسی کردستان، ضد پژاک حرکت می‌کنند. این مصاحبه نیز همچون سایر مصاحبه‌‌های وی، نشان از پرخاشگری پژاک در برابر افشا شدن ماهیت واقعی‌ آن توسط احزاب و گروه‌های سیاسی کرد و نیز محققان و تحلیل‌گران تاریخ سیاسی کردستان، دارد. سرکرده گروهک پژاک، در مصاحبه‌ای با حمله به سایر گرو‌ه‌های کرد می‌گوید: «… دیگر سیستم‌ها و حزب‌های سنتی نمی‌توانند مانع خرافات و تعصب و واقعیت‌ها شوند…. احزاب کردی منتظر هستند تا امریکا یا دیگر ملت‌های ایرانی، حکومت ایران را ساقط کنند و اینها در کردستان حکومت داشته باشند… رهبر اقلیم و پارلمان کردستان عراق نتوانسته‌اند به مردم خود خدمت کنند… پژاک حاصل و دستاورد کل کردهای عالم است و همه کردها باید این دستاورد را محافظت کنند و گرنه خیانت به کرد و کردستان است… تأسیس پژاک یک ضرورت تاریخی است و ادامه‌دهنده ی مبارزه آزادی‌خواهانه کردستان در خاورمیانه… کومله و دمکرات به شیوه‌های دور از اخلاق انسانی و تهمت و دروغ برای ما شایعه‌سازی می‌کنند. آنها کمپ‌نشین هستند و ما مبارز و فعال… روزی به ما می‌گویند دست‌ساز جمهوری اسلامی ‌ایران، روزی ما را عامل نظامی ‌و امنیتی شدن کردستان می‌نامند، ما و پ.ک.ک را یکی می‌دانند.. همه اینها پان‌ایرانیست و شووینیست هستند… ما و پ.ک.ک دارای یک ایدئولوژی هستیم و برادریم… حزب‌های کردی فرهنگ همکاری ندارند، حسودند… ما هرگز مبارزه مسلحانه را اعلام نکرده‌ایم… و مبارزه مسلحانه هم نکرده‌ایم!… ما مبارزه فرهنگی و اجتماعی و سیاسی داریم! … ما حزب هستیم ! … ما عملا با مردم هستیم نه با بیانیه و اعلان خبر… ما برای محافظت از جان خود سلاح داریم…. و این هم روا و مشروع است… متهم کردن پژاک به مسلح بودن، نشانه این است که ما را نشناخته‌اند! … تا امروز با جمهوری اسلامی ‌ایران جنگ مسلحانه داشته‌ایم و خود را محافظت کرده‌ایم… دو گروه علیه ما حمله می‌کنند: جمهوری اسلامی ‌ایران و احزاب کردستان ایران که خود چندین بار گروه مسلحانه به داخل ایران فرستاده‌اند اما موفق نشده‌اند و چون حسادت می‌کنند که نتوانسته‌اند و ما توانسته‌ایم، به ما حمله می‌کنند… پس از انقلاب این حزب‌ها چندین سال علیه جمهوری اسلامی ‌جنگ مسلحانه کرده‌اند، اما شکست خوردند و عامل نظامی ‌و امنیتی شدن کردستان شدند و ما عامل این موضوع نبوده‌ایم… حمایت امریکا و اسرائیل(رژیم صهیونیستی) از ما، اتهام است…. ما می‌خواهیم با همه حزب‌های کردی، دیالوگ کنیم… اما سطح فکر آنها پایین است…. جمهوری اسلامی ‌ایران این حزب‌های کومله و دمکرات را منشعب کرده است… بین سطح زندگی و امکانات مسئولان حزب‌های کردی و اعضای حزب، تفاوت بسیار است… تا زمانی که کومله و دمکرات با جمهوری اسلامی ‌رابطه دارند و کمپ‌نشین شده‌اند نمی‌توان جبهه متحد کردی درست کرد .
پژاک که به دلیل بحران هویت از یافتن کمترین جایگاه در بین مردم و ارتباط با سایر گروه‌ها ناتوان است راهکاری برای برو‌ن‌رفت از این مسئله نمی‌یابد. بنابراین، در اظهارات سرکرده این گروهک همواره تنش روانی و اختلال در جهت‌گیری و سطح نازل عبارت‌پردازی مشاهده می‌شود. اختلاف بین پژاک با سایر جریان‌های موجود در منطقه به حدی است که با وجود اینکه حزب دمکرات در تازه‌ترین برنامه‌ریزی خود نزدیکی به سایر احزاب و گروه‌‌های کرد را در دستور کار خود قرار داد، تصریح کرد که هیچ همکاری‌ای با گروهک پژاک نخواهد داشت
۲٫ استفاده پژاک از جوانان و زنان
از جمله مسائل مهم این فرقه، افکار و اندیشه‌های فمنیستی است که با فرهنگ و سنت‌های حاکم بر جامعه کردی و اهل سنت مغایرت دارد. گروهک خواهان آزادی بی حد و حصر زنان و برابری و بلکه برتری زنان بر مردان است. اندیشه افراطی که با عقل و شرع و دستورات صریح اسلام و آداب و رسوم موجود در منطقه مغایرت دارد. البته گروهک از این شگرد برای جذب زنان و دختران و جوانان و تأمین نیازمندی‌های جنسی اعضای گروهک و ترغیب جوانان به حضور در گروه برای برخورداری از ولنگاری‌های جنسی استفاده می‌کند. در حال حاضر نزدیک به نیمی‌ از نیروهای پژاک را زنان تشکیل می‌دهند. بر طبق اعلام واشنگتن تایمز نیمی‌از اعضای پژاک زن هستند پیش از این گزارش‌هایی در مورد فساد اخلاقی رهبران پ.ک.ک و سوء استفاده آنان از دختران پیوسته به آن منتشر شده بود. در صدر این افراد هم نام عبدالله اوجالان قرار دارد. پژاک و پ.ک.ک هرگز سعی نکرده است این شبه و اخباری از این دست را برای افکار عمومی توضیح دهد.
۳٫ حضور مستقیم امریکا در منطقه و دفاع همه‌جانبه از پژاک
امریکا با حضور نظامی خود در عراق برای آنها سپر حفاظتی امنیتی تشکیل داده است. اخبار بی‌شماری حاکی از حضور و بازدید مرتب ژنرال‌ها و کارشناسان امریکایی در مقرهای گروه و ارائه رهنمودهای لازم به آنهاست. این مسئله باعث شده که آنها بتوانند در کوتاه‌مدت تحرکاتی در منطقه داشته باشند. با این حال می‌توان پیش‌بینی نمود که عمر این گروهک چندان طولانی نخواهد بود، چرا که اعضای این گروه نیروهای کرد ایرانی نیستند و هیچ‌گاه نخواهند توانست جایگاهی در کردستان برای خود به‌دست آورند. این مسئله آنچنان مهم است که سرکرده این گروه در برابر این پرسش که پژاک با این ناهمگونی چگونه می‌تواند به خودمختاری بیندیشد، اظهار داشته است که “امیدوارم در کنگره بعدی بتوانیم برای این سؤال جوابی پیدا کنیم.” از سوی دیگر، در صورت خروج امریکا از منطقه، این گروهک به سرعت از هم می‌پاشد، زیرا سپر حفاظتی خود را از دست می‌دهد و سرانجام معضل دیگری که پژاک با آن دست و پنجه نرم می‌کند، رابطه نامعلوم با حزب مادر و رفتار نادمکراتیک پ.ک.ک با پژاک و پژاک با اعضای خود است و معلوم نیست که چگونه این افراد خشن آن هم با سلاح و ترور می‌توانند رفتار دمکراتیک با مردم کردستان داشته باشند .