انجمن بی تاوان: معمولا گروهک ها برای اینکه بتوانند ماهیت خود را در عرصه سیاسی ثابت کنند از نیروی فشار و زور استفاده می کنند که بازوی فشار همان نیروی نظامی است که در راستای اهداف سیاسی گروهک در زمان های مختلف یک سری عملیات های نظامی را انجام می دهد. در واقع قدرت گروهک ها در عملکرد نظامی شان خلاصه می شود. گروهک ها معمولا در کنار فعالیت های نظامی از فضای رسانه نیز استفاده می کنند و خود را به جامعه و جهان می شناسانند اما آنها یقینا می دانند که در جهان امروز و بخصوص در خاورمیانه تنها نمی توان از طریق قدرت رسانه بجایی رسید و یا اینکه جدی گرفته شد و به همین منظور گروهک ها از تاکتیک نظامی استفاده می کنند.
گروهک تروریستی پژاک ابتدا از فاکتور نظامی علیه ایران استفاده کرد تا اینکه قدرت خود را به قدرت های خارجی بشناساند اما علی رغم گذشت ۲۰ سال از اعلام موجودیت، سازمان در درون خود دچار تناقض شده است و یا بهتربگوییم که دچار بیماری شده است. چرا که ماهیت گروهک از زمان تاسیس تا زمان رسیدن به هدف اگرطولانی تر شود و به اهداف خود نرسد دچار بحران داخلی می شود و امروزه پژاک در درون سازمان خودش با گرایش های لیبرالیسم دست و پنجه نرم می کند.
گرایش های لیبرال زمانی در پژاک شروع شد که کادرها دریافتند که دیگر بعد نظامی نمی تواند انها را به اهدافشان نزدیک و یا به آن هدف برساند و با معنایی متفاوت بی باوری به اهداف، طولانی بودن پروسه، کادرها را طاقت فرسا می کند و هر سال کارکرد فرقه تکرار می شود و ناامیدی بیداد می کند.
کادرها در پژاک دیگر مثل گذشته با ایمان کار نمی کنند و فهمیده اند که دارند برای دیگران کار می کنند و در کارها نسبت به گذشته جدیتر نیستند و تنها روزها را می گذارنند. فهمیده اند که زندگی و جایگاه رهبران متفاوت هست و رهبرانشان با آنها زندگی نمی کنند و در نحوه زندگی شان تناقض دیده می شود. رهبران در اروپا و غرق در امکانات زندگی می کنند و در کوه نیز کادرهایی که همیشه مجبور هستند با پای پیاده حرکت کنند.
این رفتارها در پژاک بعنوان گرایش های لیبرال تعریف می شود و معیارها نرمتر به اجرا در می آیند و دستورات ارائه داده شده بطور کامل اجرا نمی شوند و به قوانین و مقررات کمتر گوش داده می شود. مثلا یک قانون بارز در پژاک این هست که کادرها باید تحت هر شرایط از سوار شدن بر خودروها پرهیز کنند و یا اینکه نباید از تلفن استفاده کنند و یا اینکه نباید در خانه مردم بخوابند. اما علی رغم دستورات و تصمیمات گرفته شده کادرهای پژاک با اینکه از قرارگاهشان دور می شوند قوانین و دستورات را نادیده می گیرند و طبق رفتارهای شخصی برخورد می کنند.این گرایش ها در مرور زمان به یک بیماری تبدیل شده است که نمی توان آن را نادیده گرفت؛ بلکه همانند کرمی است که دارد درخت را می خورد.
