اگر به مناطق مختلف ایران نگاه کنیم، مناطق مرزی و پیرامونی در مقایسه با مناطق مرکزی از رشد و توسعه کمتری برخوردارند و به عبارتی دیگر مناطق کمتر برخوردار هستند. نمی توان تصور کرد مناطق به صورت طبیعی و ذاتی کمتربرخوردار باشند و در عین حال  نیز پتانسیل رشد و توسعه در این مناطق به ویژه در مناطق کردنشین غرب ایران نشان می دهد در صورت وجود شرایط لازم برای امنیت و ثبات، می توانند به حد مطلوب برسند. در طی چند دهه اخیر مناطق کردنشین نتوانسته اند به معیارهای مطلوب رشد  و توسعه اقتصادی برسند و بیشترر کارشناسان دلیل آن را نبود ثبات لازم و امنیتی شدن ناچاری  می دانند. به این معنا که گروه و سازمان های مسلح و تروریستی کردی بدون توجه به واقعیت های جامعه کرد و ارزیابی تبعات عملکرد مسلحانه خود دست به جنگ مسلحانه زدند و هنوز هم در سطحی محدود و جسته و گریخته به آن ادامه می دهند. این سبب شده تا منطقه همچنان با عینک امنیتی دیده شود و در این میان مردم تنها قربانیان سیاست جنگ مسلحانه بوده و هستند.