انجمن بی تاوان : دولت ترکیه اصرار دارد که سوئد رویکرد سهل‌آمیز خود را نسبت به حزب کارگران کردستان (پ‌ک‌ک یا حزب کارگران کرد) و دیگر گروه‌های ضدترکیه به عنوان شرطی برای موافقت آنکارا با درخواست استکهلم برای عضویت در ناتو تغییر دهد. مفسران غربی موضع دولت ترکیه را به انتخابات آتی ترکیه، مخالفت با آزادی بیان، و/یا واکنش عاطفی به تحریک کنندگان سیاسی نسبت می دهند (آسوشیتدپرس، ۱۹ ژانویه؛ بلومبرگ، ۲۶ ژانویه؛ jonathanturley.org، ۲۴ ژانویه). با این حال، خواسته های مطرح شده توسط آنکارا در یادداشت سه جانبه ژوئن ۲۰۲۲ ناشی از نگرانی های دیرینه ترکیه در مورد فعالیت های حمایت از پ.ک.ک در سوئد و چندین دهه سوئد است که به طور رسمی این گروه را منع می کند، اما هنوز عملاً آن را تحمل می کند (tccb.gov.tr، ۲۸ ژوئن ۲۰۲۲). ). اکثر تحلیلگران غربی اخیراً شروع به پوشش این ماجرا کرده‌اند، اما نگاهی به پس‌زمینه زمانی ضروری است که اعتراض ترکیه به حضور پ‌ک‌ک در سوئد و پیامدهای آن برای گسترش ناتو را در نظر بگیریم.

آغازهای بدون بند انگشت

پ ک ک در ابتدا با استقبال گرمی در سوئد مواجه نشد. در سال ۱۹۸۵، پس از یک سری کشتار هدفمند جداشدگان پ‌ک‌ک، دولت اولوف پالمه نخست‌وزیر این گروه را به عنوان یک سازمان تروریستی خشن معرفی کرد. بنابراین سوئد اولین کشور اروپایی بود که این کار را انجام داد. پس از ترور پالمه در سال ۱۹۸۶، این نظریه مطرح شد که ایران و پ‌ک‌ک در قتل او همکاری داشته‌اند. مقامات سوئدی نتوانستند این را ثابت کنند، اما PKK یکی از چندین مظنون قابل قبول باقی ماند (Jacobin.com، ۱۸ مه ۲۰۲۰). در سال ۱۹۹۸، سمدین ساکیک، فرمانده میدانی سابق پ‌ک‌ک، با این وجود ادعا کرد که پ‌ک‌ک پشت قتل پالمه بوده است و عبدالله اوجالان رهبر پ‌ک‌ک فکر می‌کند که ممکن است یک گروه انشعابی این قتل را انجام داده باشد (irishtimes.com، ۲ ژوئن ۱۹۹۹؛ Irishtimes.com، آوریل. ۲۹، ۱۹۹۸).

پس از ترور پالمه، رویکرد سوئد به فعالان و حامیان پ‌ک‌ک به سمت آزادسازی تغییر یافت. ده‌ها هزار کرد از قوانین پناهندگی و استرداد لیبرال سوئد برای ایجاد جوامع و نفوذ در آنجا در دهه‌های ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰ از جمله اعضای پ‌ک‌ک استفاده کردند. طی دو دهه بعد، پ‌ک‌ک و حامیان آن قابلیت‌های قابل توجهی در لابی‌گری، جمع‌آوری سرمایه و تبلیغات در سوئد، آلمان و جاهای دیگر توسعه دادند (insidearabia.com، ۲۳ مه ۲۰۲۲؛ Spiegel.de، ۳۰ اکتبر ۲۰۰۷). سوئد و چندین کشور اروپایی دیگر به نوعی پایگاه پشتیبان پ‌ک‌ک تبدیل شدند، که با سیاستمداران چپ افراطی یک امر مشترک ایجاد کرد و ساختاری از کادرها و هسته‌های پشتیبانی ایجاد کرد (fpri.org، ۱ فوریه ۱۹۹۹).

در سوئد، موفقیت این سنگربندی سیاسی و ایدئولوژیک در دو سال گذشته مشهود بوده است. آمینه کاکاباوه، نماینده قومی کرد پارلمان، در سال ۲۰۲۱ رای نوسانی را برای کرسی دولت ماگدالنا اندرسون در ازای افزایش شدید کمک های سوئد به “اداره خودمختار شمال شرق سوریه” (AANES) که تحت سلطه گروه های همسو با پ ک ک است، ارائه کرد. (al-Arabiya.net، ۱۴ ژوئن ۲۰۲۲). راهپیمایی‌های عمومی، تظاهرات و جمع‌آوری کمک مالی برای پ‌ک‌ک، علی‌رغم نامگذاری این گروه به عنوان تروریست، همگی ادامه یافته‌اند (اکونومیست، ۲۸ ژوئن ۲۰۲۲). جشن‌های عمومی باز تأسیس پ‌ک‌ک (نه گروه وابسته به پ‌ک‌ک، بلکه خود پ‌ک‌ک) بدون مانع برگزار می‌شود (ANF، ۲۹ نوامبر ۲۰۲۱). کمیته روژاوا سوئد وابسته به پ.ک.ک همچنین مجسمه رجب طیب اردوغان ترکیه را در اوایل ژانویه آویزان کرد که باعث تشدید تنش بین استکهلم و آنکارا شد (politico.eu، ۲۸ ژانویه).

پناهگاه امن اروپا

فعالیت‌های پ‌ک‌ک در سوئد نمونه‌ای از مشکلات اروپایی است. این شامل تنش بین وضعیت پ‌ک‌ک به‌عنوان یک سازمان تروریستی تعیین‌شده از یک سو و بی‌میلی دولت‌ها برای اختصاص منابع برای مبارزه با تأمین مالی، سازمان‌دهی سیاسی، جذب نیرو، و تبلیغات آن از سوی دیگر است. این معضل از «استراتژی دوجانبه» عمدی پ‌ک‌ک برای انجام فعالیت‌های غیرخشونت‌آمیز در اروپا ناشی می‌شود که فعالیت‌های سیاسی مسلحانه و آشکار آن را در ترکیه، سوریه و عراق تأمین مالی و امکان‌پذیر می‌کند (spiegel.de، ۷ نوامبر ۲۰۰۸). ).

این همچنین از تمایل به عدم تحریک پ‌ک‌ک در خاک اروپا ناشی می‌شود. مدیر شاخه های اروپایی PKK، حسین یلدیرم، به اندازه کافی راحت بود که سوئد را در مورد لغو نام تروریستی خود در دهه ۱۹۹۰ تهدید کند (middleeasteye.net، ۲۹ مه ۲۰۲۲). اوجالان قبلا تهدید کرده بود که با موجی از بمب گذاری های انتحاری به سرکوب پلیس پ.ک.ک در اروپا پاسخ خواهد داد (chicagotribune.com، ۳۱ مارس ۱۹۹۶). بنابراین پ‌ک‌ک معامله‌ای ضمنی برای اجتناب از خشونت در شهرهای اروپایی در ازای رفتار آزادانه با این گروه دنبال کرده است (دیدگاه‌های تروریسم، اوت ۲۰۰۸).

کشورهای اروپایی برای چندین دهه چشم خود را بر این گونه فعالیت های حمایتی پ.ک.ک بسته بودند (washingtoninstitute.org، ۲ دسامبر ۲۰۰۵). با این حال، مدارا با سازمان‌های تروریستی یا شورش‌ها عملاً یک پناهگاه امن برای پ‌ک‌ک ایجاد کرد و تاریخ نشان می‌دهد که این امر خطر را برای کشور هدف (ترکیه) بسیار افزایش می‌دهد (csis.org، ۱۱ سپتامبر ۲۰۱۸). بنابراین، منطقاً می توان انتظار داشت که آنکارا از هر ابزاری که در اختیار دارد، از جمله پیوستن سوئد به ناتو، برای پایان دادن به این پناهگاه امن استفاده کند.

پلیس اتحادیه اروپا گزارش می‌دهد که فعالیت‌های جنایتکارانه پ‌ک‌ک، از جمله پولشویی، هتک حرمت، اخاذی، و قاچاق مواد مخدر همچنان ادامه دارد. دستگیری، محاکمه و محکومیت در چندین کشور اتفاق افتاده است، اما سوئد در میان آنها نیست (EUROPOL، ۲۰۲۲). همچنین سفر افراط گرایان چپ و آنارشیست ها از اروپا به اردوگاه های پ.ک.ک در عراق و سوریه افزایش یافته است، جایی که آنها آموزش تسلیحات می بینند و در برخی موارد به عملیات پ.ک.ک علیه نیروهای ترکیه می پیوندند (kurdistan24.net، ۲۴ ژوئن). ، ۲۰۲۰).

حمایت از شمال شرق سوریه: مالی، سلاح، مشروعیت‌سازی

چیزی که پرونده سوئد را منحصر به فرد می کند و برای تلاش های آنکارا برای مقابله با PKK تحت فشار قرار می دهد، افزایش حمایت از حزب اتحاد دموکراتیک (PYD) در سوئد از سال ۲۰۲۰ است که بازوی سیاسی شبه نظامیان یگان های مدافع خلق (YPG) و تا حد زیادی یک بخشی از شبکه سازمان های وابسته به PKK. سوئد یکی از چندین کشور اروپایی دیگر بود که به PYD اجازه داد دفتری در استکهلم در سال ۲۰۱۶ افتتاح کند (almonitor.com، ۲۲ آوریل ۲۰۱۶). پس از بازدید یک هیئت سوئدی از شمال شرق سوریه و دیدار با مقامات منصوب شده توسط پ.ک.ک در AANES در اواخر سال ۲۰۲۰، معاون AANES پیش بینی کرد که تعامل سوئد نتایج تاریخی در ایجاد حمایت در اروپا از “اهداف کرد” خواهد داشت (npasyria.com، ۲۱ اکتبر ۲۰۲۰). این به وضوح به کردستان عراق یا کردهای غیر پ ک ک که قبلاً روابط باز، مثبت و همدلانه زیادی با اروپا داشتند، اشاره نمی کرد. بلکه در مورد انقلابی در روابط با «انقلابیون» جنبش PKK بود.

در سال ۲۰۲۱، وزرای دفاع و امور خارجه سوئد با رهبران ارشد YPG، که شاخه نظامی پ‌ک‌ک در سوریه است، کنفرانس‌های ویدئویی از راه دور برگزار کردند که در نتیجه وزارت خارجه ترکیه سفیر سوئد را فراخواند (آسوشیتدپرس، ۱۰ آوریل، ۲۰۲۱). تا سال ۲۰۲۲، شورای دموکراتیک سوریه (SDC) تحت کنترل PYD توانست کنفرانسی را در استکهلم با حمایت وزارت خارجه سوئد و از قضا مرکز اولوف پالم (dailysabah.com، ۱۷ مه ۲۰۲۲) سازماندهی کند. دولت سوئد حدود ۳۷۶ میلیون دلار از سال ۲۰۱۶ تاکنون به پروژه های AANES کمک کرد و مقامات سوئدی خواستار توقف عملیات نظامی ترکیه علیه پ.ک.ک در سوریه شدند (rudaw.net، ۱۲ نوامبر ۲۰۲۱).

آنکارا هیچ تمایز قابل توجهی بین مدارا با فعالیت های پ.ک.ک و PYD در سوئد، ارتقای دولت تحت رهبری PYD در شمال شرق سوریه، یا کمک نظامی مستقیم به جنگجویان ی.پ.گ و پ.ک.ک در ترکیه به رسمیت نشناخته است، زیرا همه آنها را بخشی از یک سازمان می داند. کمپین ترور و شورش ترک‌ها ادعا کرده‌اند که راکت‌های AT-4 ساخت سوئد در حملات هم در خاک ترکیه و هم در عراق مورد استفاده قرار گرفته‌اند (aa.com.tr، ۱۹ مه ۲۰۲۲). با این حال، علیرغم موضوع موشک AT-4، تساهل سوئد با فعالیت‌های پ‌ک‌ک و حمایت از گروه‌های وابسته به پ‌ک‌ک آشکارا عمدتاً سیاسی بوده است تا نظامی. این سوال پیش می‌آید که آیا کمک‌های نظامی بسیار گسترده‌تر ارائه شده به YPG توسط ایالات متحده، که به جاه‌طلبی‌های YPG برای کنترل مناطق وسیعی از سوریه و جاه‌طلبی‌های پ‌ک‌ک برای برتری بر ترک‌ها دامن زده است، ممکن است هدف واقعی باشد. تاکتیک های اهرمی آنکارا در رابطه با الحاق سوئد به ناتو (washingtonpost.com، ۷ ژانویه ۲۰۱۷).

نتیجه

تساهل و توانمندسازی سوئد در مورد شبکه پ.ک.ک اوجالان، از نظر ترکیه، عاملی برای انفعال گسترده اروپا در مورد پ.ک.ک و توانمندسازی آمریکا برای وابستگان سوری پ.ک.ک است. از آنجا که سوئدها، سایر اروپایی‌ها و واشنگتن پیوستن سوئد و فنلاند به ناتو را عنصری حیاتی در امنیت جمعی در برابر تجاوز روسیه می‌دانند، آنکارا این را فرصتی بی‌نظیر می‌داند تا یک عنصر حیاتی برای امنیت ترکیه – پایان دادن به حمایت بین‌المللی از پ‌ک‌ک – را وادار کند. در حالی که فقط تا حدودی نسبت به سوئد ناعادلانه است، این موضوع در مورد وادار کردن غرب جمعی به انتخاب بین PKK و ترکیه است (foreignpolicy.com، ۲۵ ژانویه).

برخی از مفسران غربی ممکن است هنوز با این ادعا که تفاوت اساسی بین PYD، YPG و PKK وجود دارد، سردرگم شوند. با این حال، تعداد کمی با دانش دست اول از شمال سوریه در مورد روابط ارگانیک بین آنها بحث می کنند و محققان نشان داده اند که PYD و YPG سازمان های موازی یا از نسل PKK نیستند، بلکه ابزارهایی هستند که تحت کنترل مرکزی PKK هستند (clingendael.org، آوریل ۲۰۲۱). ). جدایی ناپذیر بودن امتیازات PYD و YPG از سیاست و کنترل پرسنل PKK به حدی است که تحلیل جدی آینده شمال سوریه مستلزم بحث در مورد پایان دادن به کارزار PKK علیه ترکیه است و نه فقط فشار ترکیه علیه YPG/PYD (ICG، مه ۲۰۱۷). .

این باعث می‌شود که سوئد، مانند بسیاری از اروپایی‌ها (و شاید برخی از آمریکایی‌ها)، نیاز به ایجاد یک دایره نامناسب داشته باشد. جنگ علیه دولت اسلامی (داعش) در سوریه از سال ۲۰۱۸ به پایان رسیده است (رویترز، ۳۰ آوریل ۲۰۱۸). هیچ دستور سیاسی از سوی هیچ منبعی برای ادامه کنترل پ‌ک‌ک بر مناطقی که قبلا تحت کنترل داعش در سوریه بود وجود ندارد. در همین حال، ترکیه قابلیت‌های جدید پیش‌بینی قدرت و استقلال استراتژیک را نشان داده و موازنه مؤثری در برابر روسیه به اثبات رسانده است (washingtoninstitute.org، ۹ ژوئیه ۲۰۲۱؛ businessinsider.com، ۲۲ اکتبر ۲۰۲۰). اروپا در حال یادگیری مجدد ژئوپلیتیک است. در نقطه ای معین، ارزش ترکیه برای اروپا و ایالات متحده به عنوان یک شریک ضد ترور (و ژئوپلیتیک) در سطح جهان، حذف اهرم از مؤلفه سوری پ.ک.ک اولیه و شبکه های تروریستی ضدترکیه مرتبط را ضروری می کند. این امر برای اروپا – و احتمالاً ایالات متحده، در درازمدت – صدق می کند، اما بلافاصله، در زمینه الحاق به ناتو، برای سوئد (carnegieurope.eu، ۲۸ ژوئیه ۲۰۲۲).