در هفتم ژانویه ۲۰۰۰ هفته نامه «به سوی ۲۰۰۰» روی جلد خود داستان پوشش «اعترافات، ۲۱ عامل میت در دره بقا» را منتشر کرد. از ۴۱ نفر اعضای پ.ک.ک که در مقر هولر در دره بقاع به اتهام جاسوسی برای ترکیه زندانی شده بودند هویت ۲۱ نفر ارائه شد. این مقاله جزئیاتی را منتشر کرد که چگونه این «جاسوسان» ادعایی مورد محاکمه قرار گرفتند. اطلاعات مفصل در این زمینه در کتاب «آیات آپو» نوشته سلیم چوروک کایا وجود دارد که در ۲۵۶ صفحه با عنوان «دیکتاتوری آپو» به آلمانی نیز ترجمه شده است. طبق گزارشات، دو نفر حین بازجویی جان خود را از دست دادند. دوازه نفر اعدام شدند و بقیه نیز برای بازجویی بیشتر به مقرهای دیگر پ.ک.ک منتقل شدند.
سلیم چوروک کایا پس از یازده سال زندان به یکی از مخالفان ارشد داخل پ.ک.ک تبدیل شد. او متوجه شد سازمان متبوعش در طی دوران زندان کاملا تغییر کرده و «سروک» (اوجالان) همه کاره شده است. سلیم که به عنوان یک نماینده «مجلس ملی کردستان» در اروپا انتخاب شد، خواهان قوانین دموکراتیک در پ.ک.ک بود و به همین خاطر نیز زندانی شد. سلیم توانست فرار کند و کتاب «آیات آپو» را در سال ۱۹۹۶ با هزینه شخصی منتشر نمود. او علاوه بر تجربه خود در پ.ک.ک جزئیاتی را نیز در مورد اعدام اعضای مسلح در پ.ک.ک ارائه کرد که از انجام اقدامات «نامردانه» علیه دوستان خود خودداری کرده بودند. سپس، او یافته‌های خود را در چندین مستند با عنوان «۱۲۰ مخالف اوجالان کشته شدند» را ارائه کرد و در مستندی دیگر با نام «از ۱۳۱ نفر در روزهای تاسیس پ.ک.ک فقط ۷ نفر زنده‌اند» به قتل‌های سازمانی به دستور اوجالان پرداخت. از این ۱۳۱ نفر تعداد ۳۹ نفر قربانیان اعدام داخلی (۵ نفر در اروپا ۸ نفر قبل از کودتای نظامی ۱۹۸۰) بودند. پس از دستگیری اوجالان، سلیم چوروک کایا مواردی را نیز ارائه کرد. در کتاب آیات آپو علاوه بر موارد انفرادی در مورد «اعدام در جبهه جنگ» نیز اطلاعاتی وجود دارد. چون از سلیم چوروک کایا خواسته شده بود در آرشیو پ.ک.ک تحقیق کند آیا علی اومورجان، از فرماندهان پ.ک.ک طی سال‌های متمادی، «خائن» و شایسته مرگ بوده یا نه، (به نظر می‌رسد در سال ۱۹۹۳ اعدام شد)، سلیم توانست به بخش‌هایی از آرشیو سازمان در سال ۱۹۹۲ دست پیدا کند. او از بعضی مناطق پ.ک.ک در مورد فرماندهان پ.ک.ک گزارش‌هایی را دید که چگونه و چه تعداد در جنگ به قتل رسیده‌اند، به دشمن (ترکیه) تسلیم شده و اعدام شده‌اند.
تعداد افراد «کشته شده در جنگ» و افراد «اعدام شده به عنوان خائن» تقریبا یکی بود. فقط در سه منطقه (برابر با پنج استان کردنشین ترکیه) ۱۴۱ نفر از اعضای پ.ک.ک توسط خود پ.ک.ک فقط در یک سال اعدام شده بودند. در آرشیوهای سلیم چوروک کایا در مورد حادثه زمستان ۱۹۹۲ در کوه‌های انگیزک در پازارجیک جزئیات هولناکی وجود دارد. در این پرونده علی اومورجان مسئول اعدام تحت شکنجه ۱۷ عضو جوان و مسلح (از جمله دو عضو دختر) بود که ادعا می‌شد پیرو خط محمد شنر هستند (شنر در سال ۱۹۹۱ به دستور اوجالان به قتل رسید).
آلیزا مارکوس، که کار خود به عنوان گزارشگر در مورد ترکیه و جنگ‌های چریکی پ.ک.ک از سال ۱۹۸۹ آغاز کرد، از معدود نویسندگان خارج از ترکیه است که به قتل‌های داخلی حزب کارگران کردستان (پ.ک.ک) پرداخته است. او برای خبرگزاری رویترز در نیویورک کار می‌کرد و در سال ۱۹۹۴ به عنوان خبرنگار به استانبول اعزام شد. یک دادگاه امنیت دولت ترکیه به خاطر مقاله‌ای در مورد تخلیه اجباری روستاهای کُردنشین توسط نظامیان ترکیه در سال ۱۹۹۵ وی را محاکمه کرد.
مارکوس پس از تبرئه، به سِمت سردبیری رویترز در امور خاورمیانه و آفریقا در قبرس منصوب شد. وی بین ۱۹۹۸ و ۲۰۰۰ در اسرائیل به عنوان خبرنگار ویژه برای بوستون گلوب کار کرد و بین ۲۰۰۲ و ۲۰۰۶ در برلین آلمان مستقر شد. کتاب او با نام «خون و باور: پ.ک.ک و جنگ کرد برای استقلال» در سال ۲۰۰۷ توسط دانشگاه نیویورک در ۳۶۸ صفحه منتشر شد. او برای آماده کردن کتاب خود با حدود ۱۰۰ نفر صحبت کرد یا به صورت رسمی مصاحبه نمود. همچنین، به گزارشات گسترده خود در مورد پ.ک.ک استناد کرد که در سال‌های ۱۹۸۹ تا ۱۹۹۶ منتشر شده بود. وی کتبی را نیز در مورد این موضوع مطالعه نمود؛ از جمله کتاب «مسئله کُردهای ترکیه» نوشته هنری جی. بارکی و گراهام ای. فولر؛ «آپو و پ.ک.ک» نوشته محمد علی بیراند روزنامه‌نگار تُرک؛ «صعود از کوه آرارات» نوشته صلاح‌الدین چلیک عضو سابق پ.ک.ک؛ «پ.ک.ک» نوشته عصمت ایمست، روزنامه‌نگار ترک؛ «تاریخ معاصر کردها» نوشته دیوید مک داول، کارشناس بریتانیایی و «حزب کارگران کردستان» نوشته نیهات علی اوزجان. اما بیشتر اطلاعات وی در مورد اعدام اعضای پ.ک.ک از طریق اعضای مخالف پ.ک.ک به دست آمده بود. یعنی کسانی که مخالفان فعال پ.ک.ک بودند اما موفق به فرار از اعدام شدند.
