انجمن بی تاوان: بین رشد و توسعه اقتصادی و میزان رفاه، سفره مردم، توسعه فرهنگی و بسیاری از شاخص‌های مثبت لازم برای هر جامعه‌ای ارتباطی مستقیم وجود دارد. از طرف دیگر، میان خشونت به ویژه مسلحانه و توسعه‌نیافتگی رابطه‌ای مستقیم دیده می‌شود. بدین معنا که اگر در منطقه‌ای خشونت به ویژه از نوع مسلحانه حاکم باشد، سرمایه‌گذاری صورت نمی‌گیرد و سرمایه‌های موجود نیز به خاطر نبود امنیت فرار می‌کنند. این موضوع را می‌توان به صورت واضح در مناطق مرزی و کردنشین مشاهده کرد. کولبری، تعداد زیاد کارگران کرد در میادین تره‌بارهای تهران، تعداد زیاد دستفروش‌های کرد – و بعضا بسیار مسن – در تهران و تبریز… پیامی روشن دارد: در مناطق کردنشین کار نیست، لذا به این سوی آمده‌ایم.
دلیل این وضعیت چیست؟ نبود امنیت لازم برای توسعه اقتصادی! با نگاهی گذرا به چند دهه گذشته، به آسانی می‌توان به دلیل آن پی برد. خشونت مسلحانه دلیل این توسعه‌نیافتگی است. خشونت و ترویج آن دشمن توسعه به ویژه اقتصادی است. کومله و دموکرات به ویژه در سال‌های اولیه انقلاب ۵۷ راه را بر هر گونه توسعه اقتصادی و سرمایه‌گذاری بستند و پس از به حاشیه راندن آنها، پ.ک.ک از طریق شاخه خود یعنی پژاک وارد عمل شد. این گروه با ربودن کودکان، نوجوانان، جوانان، اخاذی از مردم به ویژه از سرمایه‌گذاران، انفجار بمب و مین حتی در مراسم‌های مذهبی و دینی، شکنجه و قتل معلمان، روحانیون و دانشجویان فضای ناامنی را ایجاد کرد و طبیعی است هیچ سرمایه‌گذاری حاضر به ریسک کردن در چنین فضایی نیست.
اگر ادعای پژاک مبنی بر تلاش برای حقوق کردها را در کنار عملکرد واقعی آن در برابر کردها قرار دهیم شاهد تضادی آشکار خواهیم بود: خود پژاک با اقدامات خود مانع رشد و توسعه مناطق کردنشین می‌شود و توسعه اقتصادی زمانی محقق می‌شود که امنیت لازم برای سرمایه‌گذاری اعم از دولتی یا خصوصی تامین شود و تامین این امنیت فقط با توقف کامل خشونت صورت می‌گیرد. به عبارتی بهتر، وجود پژاک در تضاد با منافع مردم کرد است. خطاست اگر تصور کنیم پژاک فقط به آن دسته از کردها زیان می‌رساند که عضوی از خانواده آنها را می‌رباید و به عنوان جنگجو مورد استفاده قرار می‌گیرد، باید گفت وجود پژاک و اقدامات آن و ناامنی ناشی از آن همه مرم مناطق کردنشین مرزی را قربانی می‌کند. بیکاری ناشی از توسعه‌نیافتگی اقتصادی یکی از متداول‌ترین عواقب آن است.
راهکار وضعیت موجود چیست؟ سران پژاک بایستی بدانند منحل کردن این گروه و تسلیم شدن برای داشتن زندگی سالم بهترین گزینه است. همچنین، فعالان کرد باید بدانند وظیفه آنان در روشنگری خطر خشونت مسلحانه و تاثیر منفی آن بر زندگی اقتصادی مردم بسیار مهم است و در این زمینه نباید کوتاهی کنند. دولت نیز باید ضمن تلاش برای رفع خطر وجود و حضور گروه‌های مسلح خشونت‌طلب، برای سرمایه‌گذاری و تامین امنیت گام‌های لازم را بردارد و بدون شک همکاری مردم کرد برای دفع و رفع خطر خشونت مسلحانه مهم است.
خلاصه کلام: تا زمانی که خشونت مسلحانه با محوریت احزاب و گروه‌های مسلح کرد وجود داشته باشد، انتظار رشد و توسعه اقتصادی به عنوان موتور محرکه زندگی بهتر مردم انتظاری بجا نخواهد بود. دفع و رفع خطر این گروه‌های مسلح وظیفه مشترک دولت و مردم کرد است.
