انجمن بی تاوان: در واقع در فرقه تروریستی پ.ک.ک و پژاک و دیگر گروه های وابسته به آن هرگونه انتقاد علیه آن ها با واکنش صورت می گیرد و گاهی نیز تهدید می کنند. اگر  از اوجالان انتقاد کنید از نظر پ.ک.ک و پژاک دو راه وجود دارد: اول اینکه اوجالان را نمی شناسید و نمی دانید. دوم اینکه شما جاسوس هستید. هیچ گزینه ای مانند «من درباره زندگی، اندیشه و عملکرد اوجالان تحقیق نکرده ام و یا آن را دوست ندارم» وجود ندارد. اگر خارجی هستید و کرد نیستید کمی نرمتر با شما رفتار می شود اما اگر کرد هستید باید اوجالان را طواف کنید و چاره دیگری ندارید. اگر اوجالان را طواف نکنید و با او بیعت نکنید، مرتکب جنایت سنگینی شده اید که یا تبرئه می شوید یا کشته می شوید.

مصطفی کاراسو، یکی از سرکرده های ارشد پ.ک.ک گفت: «من مبارز اشتباهات آپو هستم(یعنی اگر رهبر اشتباه کند من تابع اشتباه او هستم).کاراسو یک فرد معمولی نیست.کاراسو به عنوان منبعی برای سنجش مسائل ایدئولوژیک پ.ک.ک در نظر گرفته می شود، بنابراین آنچه کاراسو می گوید باید توسط اعضا و هواداران پ.ک.ک اجرا شود. بر این اساس، کادرها و تمامی ساختارها و شاخه های پ.ک.ک از جمله غیرنظامیان باید از اشتباهات اوجالان دفاع کنند و وانمود کنند که اوجالان از آینده خبر دارد و در سخنان اوجالان تردیدی نداشته باشند. همانطور که شک کردن دیگران به خدا گناه است، شک در رهبری آپو نیز در نزد پ.ک.ک جرم بزرگی است. یعنی رابطه گذشته اوجالان با میت، همسرش کسیره یلدیریم که دختر یکی از اعضای میت بود و گذشته تاریک او را نباید در نظر گرفت. به طور خلاصه، هیچ کس حق ندارد حتی یک فکر از آپو را اشتباه درک کند.

بله، سیستم پ.ک.ک و پژاک بر این اساس است: تقدیس اوجالان. خود اوجالان این نظام مقدس را ساخته است. اوجالان این سیستم را براساس ترس و منافع شخصی ساخته است. یعنی سیاست کورکورانه و تبعیت بدون چون چرا در حال وقوع است که در نوع خود نوعی دیکتاتوری مطلق است.

هرچه از اوجالان بیشتر تجلیل شود، جایگاه شما در پ.ک.ک بالاتر و بهتر خواهد بود و از قدرت بهره بیشتری خواهید برد. اظهارات مصطفی کاراسو، “من مبارز اشتباهات رهبر  هستم” در واقع محافظت از جان خود اوست. زیرا او به خوبی می داند که رفیق  زندانی اش  مهمت شنر که با او در زندان دیاربکر در  اعتصاب غذا بود، صرفاً به دلیل انتقاد از استراتژی سیاسی- نظامی اوجالان کشته شده است. کاراسو به تنهایی نمی تواند هیچ کار نظامی یا سیاسی انجام دهد، حتی نمی تواند خودش چای درست کند. متأسفانه از زمان آزادی او از زندان در سال ۱۹۹۱، چریک های پ.ک.ک او را بر روی سر خود حمل می کردند و برای محافظت از او جان خود را از دست می دادند. کاراسو با وفاداری نامحدود به اوجالان به این مقام دست یافت.

این رابطه بین قدرت و طوافی که اوجالان برقرار کرده است در همه جا تأثیر دارد. زمانی که اوجالان در دمشق بود، تعدادی  زنان که دور او جمع شده بودند و آنها تنها یک کار داشتند، تمجید و بزرگمایی اوجالان بود. آنها دارای  رتبه و مقام بودند و همه جا  از او تمجید می کردند. آنهایی که اوجالان را ستایش نکردند یا به مکان های جنگ  و درگیری شدید فرستاده شدند تا کشته شوند یا تا آخر عمر بدون درجه و مسئولیت باقی ماندند. دختران و زنان در  پ.ک.ک برای کسب درجه و مقام با همدیگر رقابت می کردند که اولین پرنسیب ستایش رهبری بود.

کسانی که اوجالان را مورد انتقاد قرار می دهند در ترکیه و اروپا با آزار و اذیت، تهدیدهای اقتصادی و اجتماعی روبرو هستند و خائن خوانده می شوند. بنابراین اولین شرط عضویت در پ.ک.ک، قسم خوردن به اوجالان است. مهم نیست که کی هستی، وقتی به نام آپو سوگند یاد کنی، به تو فرصت داده می شود. کسانی که اوجالان را بیشتر تمجید می کنند، فروشندگان مواد مخدر، گانگسترها-مافیا و حتی جاسوسان دولت ترکیه هستند.

اوجالان جدا از خط سیاسی و روابطش با دولت ترکیه، شخصیتی «بیمار» دارد زیرا بیش از حد خودخواه است .. تنها اصل او این است که خود را خدا ببیند و نامی برای خود بسازد. خودتعریف با صفات الهی منشأ این بیماری است. او خود را به عنوان یک خالق مقدس می پذیرد و می خواهد همه او را چنین بپذیرند. پس از اینکه اوجالان دیگر به فکر رفقای خود نیست، آنها را از پشت می کوبد و راه را برای خود هموار می کند. اوجالان بیش از ۵۰ درصد از اعضای بنیانگذار پ.ک.ک را کشته است.اگر اوجالان دستگیر نمی شد، جمیل بایک و دوران کالکان را به سطل زباله پ.ک.ک می انداختند.اوجالان با این شخصیت بیمار نمی تواند پ ک ک  را رهبری کند. پ.ک.ک با هزاران شعار و تصویر و تبلیغات و نقاب سعی دارد شخصیت بیمار و خط مشی سیاسی اوجالان را پنهان کند.