انجمن بی تاوان : در پی حملات ۱۱ سپتامبر به ایالات متحده، پ.ک.ک برای فرار از نامگذاری تروریستی خود، رسماً نام خود را به کنگره دموکراسی کردستان (KADEK) تغییر داد. همچنین گروه های وابسته کوچکتری ایجاد کرد به این امید که مورد هدف ترکیه یا ایالات متحده قرار نگیرند. سپس در یک سال قبل از شروع جنگ عراق، پ.ک.ک اعضای خود را بین ترکیه، سوریه، عراق و ایران به قصد گسترش نیروهای خود تقسیم کرد. کسانی که در ایران پراکنده شدند، شاخه ایرانی پ.ک.ک را تشکیل دادند که اکنون به نام پژاک شناخته می شود.

تعجب آور نیست که پ.ک.ک و پژاک به شدت در ارتباط بوده اند. عبدالرحمن حاجی احمدی قبل از ریاست پژاک به همکاری با پ.ک.ک معروف است. به همین ترتیب، احسان واریا، رئیس کمیته هماهنگی پژاک، قبلاً مسئول واحد منطقه‌ای پ‌ک‌ک بود. اکیف زاگرس، یکی از اعضای مؤسس این سازمان، که تا زمان مرگش در می ۲۰۰۶ رئیس پژاک بود، از اعضای مهم پ.ک.ک بود. و گلستان دوغان، رهبر شاخه زنان پژاک – اتحادیه زنان شرق کردستان (YJRK) – زمانی یکی از اعضای پ‌ک‌ک بود. علاوه بر این، مجمع عمومی پژاک، متشکل از رهبران حزب، در ابتدا توسط رهبران پ‌ک‌ک تشکیل شد.

احمدی رهبر سابق پژاک اهمیت پ.ک.ک را برای سازمان خود کم اهمیت نمی داند. هنگامی که در مصاحبه ای در ژوئن ۲۰۰۶ با روزنامه یونانی Eleftherotypia در مورد روابط پژاک و پ ک ک پرسیده شد، او پاسخ داد: “ما احزاب برادر هستیم… هسته های مشترکی داریم. ما از یکدیگر حمایت می کنیم.” جمیل بایک، یکی از اعضای موسس پ‌ک‌ک و یکی از رهبران کنونی آن، در نوامبر ۲۰۰۶ در همین راستا صحبت کرد: “پ‌ک‌ک کسی است که پژاک را تشکیل داد و پژاک را تاسیس کرد و از پژاک حمایت کرد.”

این دو گروه از نظر جغرافیایی نیز به هم نزدیک هستند. پایگاه پایگاه پژاک در دامنه جنوبی کوه قندیل عراق و در حال حاضر در قلمرو تحت کنترل پ.ک.ک واقع شده است. کمپ پایگاه پ.ک.ک در سمت غربی کوه قرار دارد. خبرنگارانی که از قندیل بازدید می کنند گزارش داده اند که ورود به پایگاه خانگی پژاک تنها پس از عبور از چندین ایست بازرسی تحت کنترل پ.ک.ک در مسیر امکان پذیر است.