انجمن بی تاوان : تاریخ ملت های ستمدیده ثابت کرده است که اگر یک زندانی سیاسی حاضر به دفاع در زندان نباشد، حاضر است برای قانع کردن دشمن و حفظ جان خود حرف های نادرست بزند و کارهای نادرست زیادی انجام دهد. اوجالان که در سال ۱۹۷۳ هفت ماه را در زندان ترکیه گذراند، پس از آزادی به صراحت اعلام کرد که تمام تلاش خود را می کند تا دیگر زندانی نشود. این چیزی نیست که کسی گفته یا نوشته باشد، اما خود اوجالان با افتخار در نوشته ها و کتاب هایش به آن اشاره کرده است.
این سوال پیش می آید که چگونه ممکن است فردی که می داند زندان اینقدر ناخوشایند و سخت است و نمی تواند شرایط را بپذیرد، ابتدا هزاران میهن پرست کرد را در زندان های ترکیه قرار داده و سپس به خاطر رنجی که می کشند خود را قهرمان و شجاع معرفی می کند. گروه اوجالان در حال حاضر مقاومت هر زندانی در زندان های ترکیه حتی زندانیان مذهبی را به اوجالان مرتبط می کند و وانمود می کند که این زندانیان با روحیه مقاومت آپو در زندان ها دفاع می کنند.! اوجالان در زمانی که در کنیا، در هواپیمایی که او را به ترکیه برد و یا در امرال دستگیر شد، مقاومتی نکرد. برعکس کاملاً تسلیم دولت ترکیه شد و اعتراف کننده شد و خالصانه به دولت اشغالگر ترکیه خدمت کرد.
اوجالان می توانست به جای سفر به چند کشور و در نهایت آبروریزی به ترکیه برود و به کوه های کردستان برود و مانند همه چریک ها و همرزمانش در کوه های بلند کردستان بماند و از او محافظت شود. اما برای کسی که اعتراف می کند که ۱۲ سال با امکانات سازمان اطلاعات “MIT” و فرصت هایی که دولت ترکیه فراهم کرده است، تحصیل کرده است، ماندن در کوهستان کردستان بسیار دشوار است. اوجالان هرگز زندگی در کوهستان کردستان را یاد نگرفت، اما زندگی مجلل در ویلاها و زنان دور و بر خود را آموخت، بنابراین حاضر نبود به کوهستان کردستان برود و بجنگد.
اوجالان در صفحه ۴۹ قسمت اول کتاب خود با عنوان “مانیفست تمدن دموکراتیک” در پاسخ به این سوال که چرا اوجالان پس از ترک سوریه از رفتن به کوه های کردستان خودداری کرد، می گوید: “اگر او آمده بود و من به کوهستان رفته بودم، مطمئن بودم. این دولت ترکیه بود که با تمام سلاح هایی که داشت به کوه ها حمله کرد. این امر از یک طرف منجر به حمله به کردستان می شد و از طرف دیگر آسیب زیادی به رفقای من وارد می کرد.»
سوال دیگر این است که اگر اوجالان و همرزمانش جایی باشند نابود می شوند پس چرا به چریک های پ.ک.ک دستور داد بعد از بازگشت به ترکیه به عراق بروند؟ بدیهی است که پاسخ به این سوال بسیار آسان است. اوجالان می خواست اقلیم کردستان را به میدان جنگ ساختگی تبدیل کند که میدان مبارزات گروه او نیست و بدین ترتیب پس از آزادسازی اقلیم کردستان توسط مردم و احزاب ملی آن قسمت از کردستان همچنان در کشمکش و ناآرامی باقی بماند.
اوجالان در کتاب خود می‌گوید: «اگر او می‌آمد و من به کوه می‌رفتم، دولت ترکیه ما را در کوه‌ها محاصره می‌کرد و ارتباطات ما را با جهان خارج محدود می‌کرد». همه می فهمند که اظهارات اوجالان چیزی جز یک بهانه بی معنی نیست. در سراسر انقلاب کردها، اکثر انقلابیون کرد و رهبران آنها در کوهستان های کردستان ماندند و انقلاب های بزرگی انجام دادند و ارتباط مستمر با جهان خارج را حفظ کردند. برای رد اوجالان می توان پرسید که اگر آزادانه در کوهستان کردستان بودید، اگر وسایل ارتباطی داشتید، اگر تصمیم می گرفتید و آزادانه و بدون ترس حرکت می کردید، آیا می توانستید با دنیای بیرون ارتباط برقرار کنید؟ بودن در هتلی به نام زندان امرالی تحت کنترل دولت ترکیه؟
برای کسی که می خواهد واقعیت ها را بفهمد، برای کسی که توسط پ.ک.ک شستشوی مغزی نشده است، همین چند خط برای درک واقعیت ها کافی است. اوجالان و گروه او تنها برای یک هدف ایجاد شده اند: پاک کردن ایده ایجاد یک دولت کردی، مخالفت با کردهای استقلال طلب.