به گزارش انجمن بی تاوان، اگر شما مناطق کردنشین را بررسی کنید می بینید که در آنجا بیکاری جوانان وجود دارد و همچنین تبعیض ها و مشکلات دیگری وجود دارد. این مناطق، مشکلات اقتصادی، اجتماعی، سیاسی و فرهنگی دارند. وقتی این نوع مشکلات وجود دارد یک زمینه مناسب برای رشد نیروهای افراط گرا هم هست.
ما جوانانی داریم که لیسانس یا فوق لیسانس دارند ولی هیچ شغل و درآمدی ندارند و شبانه روز هم مورد اتهام، توهین و اهانت قرار می گیرند. کسی هم نیست که به این افراد کمک کند . در چنین وضعیتی، ما نباید از چنین جوانی انتظار داشته باشیم که یک جوان رام و مطیع باشد.
احمد مرادپور فرزند ابراهیم از شهروندان شهرستان سلماس از توابع استان آذربایجان غربی می باشد که به دلیل مشکلات فقر و بیکاری و محرومیت محل زندگی قصد راهی بی بازگشت را می کند.
احمد مرادپور متولد سال ۷۶ در سال ۱۳۹۷ به عضویت گروهک تروریستی پ.ک.ک درآمده و دو سال بعد جسد جزغاله شده اش به همراه سه نفر دیگر از عناصر گروهک در منطقه مرزی بین ایران و ترکیه توسط نیروهای نظامی ترکیه پیدا می شود.
احمد فرزند اخر خانواده بوده و پدر و مادرش کهنسال می باشند.
بعد از رفتن احمد و به ویژه بعد از اعلام خبر کشته شدنش پدر و مادر او به شدت بیمار و ضعیف شده اند.
سایر فرزندان خانواده هریک به شغلی مشغول بوده و حتی دو نفر از فرزندان خانواده در دانشگاه تحصیل می نمایند.هرچند موارد ذکر شده در بالا در خصوص محرومیت مناطق مرزی و ارتباط ان با عضویت جوانان در گروهک های تروریستی ندارد، چه بسا افرادی از همین مناطق محروم سختی های موجود را تحمل کرده و با کسب علم به مدارج بالایی دست یافته اند.
اما نباید غافل از این بود که اگر چنانچه وضعیت مناطق مرزی به گونه ای می بود که امکانات تحصیل و اشتغال و آگاه سازی نوجوانان و جوانان و حتی خانواده ها فراهم بود، گروهک های تروریستی هرگز به خود اجازه نمی دادند این افراد را قربانی اهداف شوم خود نمایند.
باتوجه به اینکه مرزنشینان بیش از سایر مردم در نقاط دیگر کشور آسیب پذیر هستند اگر از نظر اقتصادی مردم در این مناطق دلگرم باشند تاثیرات مخرب سیاسی، اجتماعی و امنیتی به طور چشمگیری کاهش پیدا خواهد کرد و منجر به تقویت منافع ملی و امنیت کشور خواهد شد.
حکومت وظیفه دارد به همان اندازه که به مرکز و پایتخت رسیدگی می‌کند، امکانات توسعه‌ای و تولیدی و کارگاه‌های صنعتی را در مناطق مرزی نیز مستقر کرده و از طریق ایجاد بازارچه‌های مرزی، توزیع عادلانه ثروت را دستور کار قرار دهد.
حل این مساله نیز با نظارت حکومت و ورود جدی نهادهای مختلف دولتی ممکن است. اما آیا تنها دلیل پیوستن جوانان مناطق مرزی به گروهک های تروریستی، رفتار و ترک فعل دولت است؟ آیا برخی اقدامات مسلحانه توسط گروه‌های مسلح و عمدتاً تروریستی، در فرار سرمایه و بیکاری جوانان و سوق دادن آنها به این گروهک ها، نقش نداشته‌اند؟
حضور گروهک های تروریستی نظیر پ.ک.ک و پژاک در مرزها خود عامل عقب ماندگی،فرار سرمایه و محرومیت این مناطق است.نمونه های فراوانی از اقدامات وحشیانه گروهک های تروریستی وجود دارد که آن ها به کارخانه ها و کارگاه های دایر در مناطق مرزی حمله کرده و آن ها را تخریب و به آتش کشیده و باعث فرار سرمایه گذار از منطقه شده است.
البته که دلیل چنین اقداماتی از سوی گروهک های تروریستی مشخص است.
آنها با این اقدامات فقر و بیکار و بی سوادی را به مردم منطقه تحمیل کرده و اسباب تامین نیروی انسانی خود را فراهم می نمایند.
نمونه بارز این گروهک ها، گروهک تروریستی پ.ک.ک و پژاک است که از بدو تولد نامشروع خود انواع و اقسام تهدیدات جانی و مالی را برای مردم منطقه که ازقضا هموطنان کرد می باشند به ارمغان آورده اند.
