انجمن بی تاوان: حمایت سوریه از دیرباز برای بقای پ.ک.ک حیاتی بوده است. از اوایل دهه ۱۹۸۰، دیکتاتور سوریه حافظ اسد به اوجالان و پیروانش اجازه داد تا پایگاه عملیاتی در قلمرو تحت کنترل سوریه داشته باشند. اسد متحد اتحاد جماهیر شوروی بود و پ ک ک تا پایان جنگ سرد به مارکسیسم-لنینیسم پایبند بود. حمایت او از پ‌ک‌ک تا دهه ۱۹۹۰ ادامه یافت، که تا حدی ناشی از خشم تاریخی سوریه از ترکیه از زمان الحاق الکساندرتا به ترکیه در سال ۱۹۳۹ بود، استانی که در آن زمان تحت فرمان فرانسه در سوریه بود. تنها در سال ۱۹۹۸ اسد اوجالان را اخراج کرد و در مقابل تهدید سلیمان دمیرل رئیس جمهور ترکیه به مداخله نظامی تسلیم شد. اوجالان در فوریه ۱۹۹۹ در نایروبی کنیا دستگیر و بلافاصله به ترکیه تحویل داده شد. پ‌ک‌ک در سال ۲۰۰۳ پس از حمله آمریکا به عراق، مقر خود را به قندیل منتقل کرد و از خلاء قدرت ایجاد شده در زمان سرنگونی صدام حسین استفاده کرد.
سوریه پس از شروع جنگ داخلی این کشور اهمیتی دوباره برای پ ک ک پیدا کرد. در سال ۲۰۱۲، بشار اسد نیروهای دولتی را از شمال شرق سوریه خارج کرد و به شاخه سوری پ‌ک‌ک، حزب اتحاد دموکراتیک (PYD) و شاخه نظامی آن، یگان‌های حفاظت از خلق (YPG) اجازه داد تا یک دولت اولیه تشکیل دهند. اداره خودمختار شمال و شرق سوریه که با نام روژاوا یا کردستان غربی نیز شناخته می شود – در منطقه ای که جمعیت کرد زیادی دارد. اسد در واقع کنترل یک سوم کشورش از جمله بیشتر میادین نفتی آن را به مقامات کرد سپرد. در مقابل، شبه‌نظامیان کرد مقاومت مسلحانه خود را در برابر رژیم متوقف کردند و در نتیجه جنبش بزرگ‌تر مخالفان را تضعیف کردند. و اسد توانست ضربه ای به ترکیه که از قیام علیه حکومت او حمایت می کرد وارد کند.
حمایت سوریه از دیرباز برای بقای پ.ک.ک حیاتی بوده است.
اگر HTS و ترکیه به اهداف خود دست یابند، چه از طریق مذاکره و چه با زور، پ‌ک‌ک ضربه مهلکی خواهد خورد. از منظر ترکیه، تهدید اصلی یک تهدید نظامی نیست: زمین های هموار در امتداد مرز ترکیه و سوریه به راحتی قابل رصد هستند و بر خلاف توپوگرافی کوهستانی در شمال عراق، برای جنگ چریکی مناسب نیستند. اما آنکارا از این بیم دارد که یک نهاد سیاسی خودمختار، مسلح و تحت رهبری کردها در سوریه – اگر قبلاً نشده است – کانون آرمان های جدایی طلب کردها در ترکیه شود. این خطر در مورد شمال عراق قابل کنترل است: آنکارا و دولت اقلیم کردستان روابط خوبی دارند و PKK در آنجا به حاشیه رانده شده است. اما سوریه موضوع دیگری است. کردهای سوریه نسبت به کردهای عراق پیوندهای نزدیکتری با کردهای ترکیه دارند. بسیاری از آنها نوادگان پناهندگانی هستند که پس از سرکوب اولین قیام کردها در ترکیه در سال ۱۹۲۵ به سوریه گریختند. بنابراین روژاوا قطب جذابی است که شمال عراق هرگز نبوده است. پ ک ک یک سیستم غیرمتمرکز خودمختاری را متصور است که مناطق کردنشین ترکیه، سوریه، عراق و ایران را در بر می گیرد. تا زمانی که حکومت خودمختار در سوریه پابرجا باشد، این رویا زنده می ماند.
اکنون، بزرگترین مانع برای پایان دادن به این خودمختاری و ادغام نیروهای SDF در یک نیروی ملی سوریه، ایالات متحده است. ماه گذشته، عبدی، فرمانده نیروهای دموکراتیک سوریه، به لوموند گفت که این گروه خواهان حفظ «خود مختاری اداری» در شمال شرق سوریه است. . . وی همچنین بر تمایل این گروه برای ماندن نیروهای آمریکایی در سوریه برای نظارت بر آتش‌بس بین نیروهای دموکراتیک سوریه و ارتش ملی سوریه، یک شبه نظامی مورد حمایت ترکیه، تاکید کرده است. اما HTS و دولت ترکیه این آرزوها را رد کرده اند. تنها با حمایت مستمر از سوی ایالات متحده، نیروهای SDF می توانند در برابر فشار رهبران جدید سوریه و حامیان آنها در آنکارا مقاومت کنند. واشنگتن، به نوبه خود، ممکن است تمایل داشته باشد که در کنار متحدان کرد خود بایستد، حتی در معرض خطر بیگانگی بیشتر از آنکارا. مارکو روبیو، وزیر امور خارجه ایالات متحده در جریان استماع تاییدیه مجلس سنا، از اهمیت همکاری با نیروهای دموکراتیک سوریه برای کنترل داعش صحبت کرد و نسبت به عواقب “ترک شرکای” که “فداکاری بزرگی” انجام داده اند، هشدار داد. در همین حال، دونالد ترامپ، رئیس جمهور آمریکا، درباره ادامه حضور ۲۰۰۰ نیروی آمریکایی در سوریه مبهم بوده و هفته گذشته گفت که “آنها نیازی به دخالت ما ندارند.”
