سرکوب مخالفان داخلی گروهک ،پیروی  از استراتژی پ ک ک و عجز و ناتوانی  پژاک را می توان فلسفه ی وجود گروهک تازه تاسیس کودار عنوان کرد.

انجمن بی تاوان آذربایجان غربی :حدود یکسال قبل بود که  پژاک طى نامه اى به طور غیر مستقیم دست به دامان رهبر انقلاب شد ،پژاک در این نامه از ایشان  خواست که وضعیت سیاسى منطقه را دریابد و با درپیش گرفتن تعامل با کردها حق وحقوق آنها را به رسمیت بشناسد .هر چند چنین ادعای برای تعدادی افراد یاغی که به دور از بتن جامعه می باشند و تمام عمر خود را در کوه و دره های قندیل بسر می برند ، ادعای مضحکانه و سخیفانه ی است .

دراین مدت درموقعیت احزاب ناسیونالیست در منطقه تغییر وتحولاتى بوجود آمده است . در سوریه در اثر شکاف جنگ داخلى و همسویی با دولت مرکزى، احزاب ناسیونالست اداره امور بخشهایی را بدست گرفته اند. مذاکرات پ . ک.ک با دولت ترکیه اگرچه هنوز توافق چشمگیرى از آن حاصل نشده است ، همچنان در جریان است. حکومت اقلیم کردستان عراق سواى تفرقه و بحران احزاب اصلى آن وعاجز از تشکیل دولت برآمده از انتخابات گذشته و کشمکش با دولت مرکزى ، نارضایتى رو به ازدیاد توده هاى مردم را در مقابل خود دارد . اما در ایران احزاب ناسیونالیست کرد در طى یکسال گذشته و پس از روى کار آمدن دولت تدبیر و امید  ، بر تشدید تمایلات همیشه مشهود خود ، براى سازش با جمهورى اسلامى افزوده اند و طى این مدت در واقع این مسئله تنها پروژه جدى فعالیت شان بوده است ، که گاه نهان وگاه آشکار پیش رفته است .
اما تحولات اخیر در سرنوشت سازمان حیات آزاد کردستان ( پژاک ) که با علنى شدن تشکیلات جدیدى بنام ” جمعیت دمکراتیک و آزاد شرق کردستان ” (کودار) بوقوع پیوسته است ، اگر چه در چهارچوب همان استراتژى و سنت شناخته شده نا سیونالیسم کرد ، اما در عین حال داراى تفاوتها وویژگیهایی هم هست ، که باید از طرف کمونیستها در کردستان تجارب آن درمقابل جامعه قرار داده شود . چرا که پژاک در کنگره اخیر خود با اکراه  وفادارى خود را به خط و جهت سیاسى ” کودار ” اعلام کرده و در واقع پژاک ، مقابله مسلحانه با جمهورى اسلامى را کنار گذاشته است .
پژاک قبل از اینکه جریانى برآمده از سنت جریان ناسیونالیستى در کردستان ایران باشد ، پروژه و دنبالچه پ.ک.ک بوده واز نظر اجتماعى در سنت تاریخ و مبارزه ناسیونالیسم در کردستان جاى پایی نداشته است . برخلاف احزاب شناخته شده جریان ناسیونالیستى در کردستان ایران ، پژاک سابقه دخالت یا رهبرى هیچ مقطعى از مبارزات ناسیونالیسم کرد را در مسائل سیاسى و اجتماعى در کارنامه خود از زمان موجودیت تا امروز ندارد . حضور این فرقه ی تروریستی  در صحنه احزاب اپوزیسیون جمهورى اسلامى ناشى از پیروى آن از سیاستهاى دوره اى پ .ک.ک و مشخصا در مقطع خاصى عمده کردن مبارزه مسلحانه بود.

  معلوم بود که کپى بردارى از پ. ک.ک که در شرایط و مناسبات سیاسى ، اجتماعى ، تاریخى و فرهنگى کاملا به شکل  متفاوت ترى فعالیت مى کرد ، بنابراین در کردستان ایران همیشه با شکست و ناکامی مواجه شده است . اینکه تا همین امروز هم بخش عمده نیروهاى مسلح این گروهک  را افرادى غیرایرانی تشکیل مى دهند ریشه در همین واقعیت دارد ، این واقعیت که پژاک در سنت هاى سیاسى اجتماعى جامعه کردستان ایران ریشه اى ندارد و به دلایل ذکر شده نمى تواند خود را به آن تاریخ وصل کند .
از قرار معلوم پ.ک.ک اقمار خود در کردستان ایران و سوریه را مجبور به در پیش گرفتن سیاستهاى استرتژیک رهبر زندانى خود کرده است .یعنى ترک مبارزه مسلحانه و اعلام آمادگى براى سازش با حکومت هاى مرکزى در منطقه .

اختلافات بوجود آمده در داخل یکی دیگر از عوامل تاسیس کودار محسوب می شود تا به نوعی صدای مخالفین را به اینگونه خاموش نماید.
با نگاهى کوتاه به اساسنامه ی کودار که در واقع  اهداف “کودار ” را تشریح مى کند ، مى توان به بیگانگى اینها نسبت به جامعه کردستان و تاریخ معاصر آن پى برد . برخورد و انتظار این جریان در پلاتفرم سیاسى و عملى اعلام شده اشان از جمهورى اسلامى ایران ، نه توهم و ساده لوحى بلکه نشانه سراسیمه گى و بن بست سیاسى کامل است . حذف دلبخواهى مسئله ملى در کردستان و طرح پاره اى خواستهاى إدارى وفرهنگى از جمهورى اسلامى ، آنهم در شرایط ایده ال سیاسی در جمهورى اسلامى و مردمی بودن دولت  ، توجیهى است براى لا پوشانى استیصال و درماندگى این گروهک تروریستی و خشونت طلب  .

اما سیاست های کلی نظام جمهوری اسلامی در خصوص گروهک های تروریستی نظیر کومله ، دمکرات ، پژاک و حتی کودار که انشعاب یافته از پژاک می باشد ،کاملاً روشن و واضح است . جمهوری اسلامی ایران هیچ یک از احزاب تروریستی را به رسمیت نشناخته  و مذاکره با آنان را خیانت به خون شهیدان و زنان و کودکان بی گناهی می داند  که قربانی ترور و خشونت شده اند.