انجمن بی تاوان : پ. ک.ک از سوی ترکیه، ایران، کشورهای اتحادیه اروپا و آمریکا به عنوان یک گروه تروریستی معرفی شده است. حزب کارگران کردستان (پ ک ک) برای خارج شدن از فهرست گروههای تروریستی بارها تغییر نام داده است.

از حدود ۱۵ سال پیش و متاثر از حملات ۱۱ سپتامبر فضای بین المللی درمورد ایدئولوژیهای فرقه ای و حزبی تغییر کرد. در واقع این فضا که پیش از این حساسیت و اهمیت چندانی بر آن وجود نداشت، در نگاه دولت‌های غربی به عنوان زمینه‌ای برای تهدیدات بین‌المللی شناخته شد و در همین رابطه نیز قوانین سخت‌گیرانه ای به برخی کشورها در مورد فعالیت‌های فرقه‌ای اضافه گشت.  پ. ک.ک برای آنکه خود را به مثابه ی یک حزب سیاسی نشان دهد و از معرفی به عنوان یک فرقه یا سازمان تروریستی رهایی یابد، به شگرد تغییر نام های مکرر روی آورد. البته تلاش برای بقا و استمرار فعالیت با معیارهای کنونی جهان به منظور جلب حمایت کشورهای غربی و در رأس آن آمریکا نیز در این تغییر نام ها دخیل بود.  هشتمین کنگره گروه پ. ک.ک در فوریه ۲۰۰۲ برگزار شد. بر اساس تصمیماتی که در این کنگره اتخاذ شد این گروه پس از ۲۴ سال فعالیت مسلحانه  در ۴ آوریل سال ۲۰۰۲ به حزب جدیدی تحت عنوان “کنگره آزادی و دموکراسی کردستان” “کادک” KADEK تغییر نام داد.   سران پ. ک.ک در اکتبر سال ۲۰۰۳ کنگره آزادی و دموکراسی کردستان “کادک” را منحل کردند و در نوامبر ۲۰۰۳ کنگره خلق کردستان Kongra – Gel جایگزین آن شد. این در حالی است که غرب با نوعی ریاکاری و برخورد دوگانه از سوی پ. ک.ک را در لیست گروه‌های تروریستی خود قرار می‌دهد و از سویی دیگر این گروه تروریستی را در حالی که با نام های مختلف فعالیت می‌کند، آگاهانه مورد حمایت قرار می‌دهد. فعالیت‌های آزادانه نفرات تشکیلات این گروه تروریستی و خشونت طلب در نقاط مختلف اروپا سندی است از برخورد دوگانه غرب با مقوله تروریسم که به نظر می‌رسد در آینده‌ای نزدیک دامان غرب را دربر خواهد گرفت.

در سال ۲۰۰۵ عبدالله اوجالان طی پیامی از زندان جزیره ایمرالی و از طریق وکلای خود، پیشنهادِ “سیستم کنفدرالیسم دمکراتیک ” را برای خودگردانی مردمیِ کُردها مطرح کرد. این پیشنهاد مورد تصویبِ پ. ک.ک قرا گرفت و برای تحقق آن در مارس سال ۲۰۰۵ “گروه انجمن های کردستان”  KKK تأسیس شد که در سال ۲۰۰۷ نام آن  به “گروه (مجمع) جوامع کردستان”  KCK تغییر یافت.

این گروه هر کجا عرصه را بر خود تنگ دیده به راحتی نظرات و نگاهش را تغییر داده تا شرایط را برای خود هموار کند. یکی دیگر از نمونه های چرخش در اندیشه ی حاکم بر پ. ک.ک و پارادوکس رفتاری در فلسفه ی سیاسی این گروه را باید در شعار مبارزه با امپریالیسم مشاهده کرد. مروری بر کتاب های عبدالله اوجالان و نیز مصاحبه ی وی با یالچین کوچوک و تبلیغات رسانه ای گروه پ. ک.ک بیانگر این است که ادعای ضدیت با امپریالیسم و آمریکا به ظاهر از پایه های فکری عبدالله اوجالان و گروهش بوده است، اما رفتار فعلی این گروه و نیز همکاری های پنهان و آشکار بین آمریکا و پ. ک.ک و پژاک خلافِ این ادعا را اثبات می کند و نمونه های فراوانی وجود دارد که بیانگر  چرخش پ. ک.ک به سمت آمریکا است. واشنگتن نیز از یکسو در اقدامی فریبکارانه پ. ک.ک را در لیست سازمان های تروریستی قرار داده است اما از سوی دیگر بصورت پنهان و آشکار از این گروه حمایت می کند.

جمیل بائیک از سران گروه پ. ک.ک مرداد ماه ۱۳۹۴ در مصاحبه با روزنامه تلگراف انگلیس ضمن پرده برداشتن از گفتگوهای مخفی میان پ. ک.ک و دولت آمریکا خواستار میانجیگری ایالات متحده برای برقراری آتش بس میان پ. ک.ک و دولت ترکیه شد.

جمیل بائیک در همین مصاحبه درباره مذاکرت پ. ک.ک با آمریکا گفت: رد و بدل پیامها، نامه و نشستهایی وجود دارد و ممکن است آن را بیشتر کنند.

اوج کمک های آمریکا به پ. ک.ک را می توان در حمایت تسلیحاتی آمریکا از شاخه پ. ک.ک در سوریه موسوم به حزب اتحاد دمکراتیک PYD تحت پوشش مبارزه با گروهک تروریستی داعش، مشاهده کرد که حتی مقامات ارشد دولت آمریکا و پ. ک.ک نیز آن را تائید کرده اند و این در حالی است که پ. ک.ک از سلاح‌هایی که از طریق آمریکایی‌ها بدست می‌آورد در نقاط مختلف منطقه اقدامات تروریستی خود را دنبال می‌کند.

 جامعه کردهای ترکیه جامعه ای دیندار و متدین است و حزب اسلامگرای عدالت و توسعه با استفاده از همین ویژگی توانست پایگاه خود در میان کُردهای ترکیه را محکم کند. پ. ک.ک به دلیل نگاه اومانیستی و الحادی به انسان که با منویات دینی مغایرت دارد نتوانست در بخش عظیمی از جامعه کُردهای ترکیه نفوذ کند.

در واقع یکی از مهم‌ترین یا شاید به تعبیری تنها مشکلی که برای تشکیلاتِ پ. ک.ک وجود داشت مبانی فکری و نظری آنها بود که برخلافِ خواست و اعتقادِ مردم کُرد بود که بر پایه ایدئولوژی و مبانی سوسیالیستی بنیاد نهاده شده بود.

گروه پ. ک.ک در چارچوب تلاش برای فرار از فهرست سازمان های تروریستی، همزمان با تغییر نامهای مکرر و در سیاستی پوششی روی به راه اندازی و تأسیس سازمان های مردم –  نهاد، انستیتوهای فرهنگی، جمعیت های به ظاهر بشردوستانه و انجمن های ادبی – هنری آورد.   این سازمان ها در پوشش فعالیت های غیر سیاسی در حقیقت مراکزی برای عضوگیری پ. ک.ک محسوب می شوند.   انستیتوی فرهنگی – ادبی در استکهلم، دهها انجمن جوانان در کشورهای اروپایی، مرکز فرهنگی مزوپوتامیا، دهها مرکز تحت عنوان مراکز آموزشی و تربیتی در ترکیه و کشورهای اروپایی، تأسیس چندین انجمن با محوریت اقلیت های مذهبی همچون علوی، سریانی  و  چندین سازمان و نهاد دیگر … از جمله ی این اقدامات بود.