انجمن بی تاوان: در تحقیقات درخصوص رهبران فرقه ها به این نتیجه می رسیم که همه رهبران فرقه پیروانشان را مجبور به کارهایی می کنند که برای دیگر افراد عادی غیر ممکن به نظر می رسد. مثلا گرسنگی به خاطر رهبری، خودسوزی، پرستش رهبری، خواندن کتاب های رهبری، عملیات و انتحار به علت رهبری و انزوا به علت رهبری.
همه رفتارهای فوق معمولا از طرف رهبران فرقه ها بر پیروانشان القا می شود که جایگاه و منزلت رهبری در بین اعضا حفظ شود و از همه چیز چالش برانگیزتر این است که رهبران فرقه کارهایی را به پیروانشان می سپارند که برایش انجام دهند که خودشان قادر به این کارها نیستند. عبداله اوجالان سرکرده فرقه تروریستی پ.ک.ک و پژاک همیشه از اعتصاب غذای زندانیان خودش قبل از دستگیری تمجید می کرد. اما زمانی که خودش دستگیر شد ازیک وعده غذایش نگذشت و بدون هیچ واکنشی در جزیره امرالی دست به اعتراف زد و حال اینکه قبل از دستگیری اش به پیروانش تذکر می داد که اسیر نشوند بلکه خودکشی کنند و همیشه یک گلوله را نزدتان حفظ کنید اما خودش عکس آن را انجام داد.

حال این پارادوکس رفتاری اوجالان از کجا نشات می گیرد؟

روان‌پریشی یا پسیکوز یا سایکوسیس (به انگلیسی: Psychosis) به معنای وضعیت روانی غیرطبیعی است که در روان‌پزشکی برای بیان حالت «از دست رفتن توانایی تشخیص واقعیت از خیال» به کار می‌رود. پسیکوز دربرگیرنده دسته‌ای از اختلالات روانی است که در طول آن‌ها بیمار دچار علایمی مانند توهم یا هذیان شود. هر گاه این علایم در افراد سبب بروز اختلال در کارکرد یا بروز استرس شود، می‌توان نام اختلال را بر آن گذاشت. دو ویژگی بارز آن شامل هذیان (بیان غیرعمد درک نادرست از واقعیات) و توهم (دیدن یا شنیدن غیرعمد چیزی که اساساً نبوده و نیست) است.
اعضای پ ک ک طوری می پندارند که اوجالان از اینده خبر دارد. اگر این طور بود چرا نمی توانست قضیه دستگیریش را پیش بینی کند؟ مهمترین چالشی که در قضیه اوجالان وجود دارد معرفی او ابتدا بعنوان رهبر پ ک ک و بعدا رهبر کردها در قضیه پدیده رهبران این جوامع و مردم هستند که رهبرشان را برمی گزینند اما اوجالان خودش می گفت که من را بعنوان رهبر کل خطاب کنید. در راهپیمایی کلن در اروپا علی رغم همه پافشاریها و بیانیه ها حدودا چند هزار نفر در این راهپیمایی شرکت کردند. سوال این است کجا شما رهبر همه کردستان بودید؟ چرا در دیگر بخش ها هیچ حرکتی صورت نگرفت؟
هذیان گویی در قضیه پ ک ک دیگر حالتی تهوع آور به خود گرفته است. از یک طرف ادعای نگرش علمی می کنند اما خودشان واقعیت های علمی را زیر پا می گذارند و با شعارهای غیرمنطقی می خواهند کارها را پیش ببرند مثلا: “ازادی زن” از لحاظ دیالکتیکی چه ربطی به ازادی اوجالان دارد.
مردمی که برای اوجالان می‌میرند نشان نمی‌دهد که اوجالان یک رهبر است،بلکه نشان می‌دهد که اوجالان چقدر روان‌پریش است.فرد افسونگر بی رحم است که بر مردم تأثیر می گذارد و آنها را نیز تحت تأثیر قرار می دهد.از آنجایی که اوجالان یک روان پریش تمام عیار است و به همین علت کسانی که برایش خود را به اتش زد مخالفت نکرد و بلکه تشویق هم می کرد افراد بیمار را دور خود جمع می کند، آنها را دستکاری می کند و بی رحمانه آنها را به سمت مرگ هل می دهد. هیچ فردی که از سلامت روحی و روانی خوبی برخوردار باشد به خاطر شخص دیگری خود را نمی سوزاند. ما نمی توانیم این افراد را که به دلیل جنبه های بیمارگونه و راهنمایی خود را به آتش می کشند،به عنوان رهبر بپذیریم. برعکس، ما باید فاش کنیم که این وضعیت یک بیماری است و مردم را از دست این اوجالان و فرقه او نجات دهیم.