انجمن بی تاوان آذربایجان غربی : صحبت از وجود زنان در سازمان تروریستی پ.ک.ک که در سال ۱۹۷۸ تا دهه ۱۹۹۰ تأسیس شد، دشوار است. تنها زنی که در این کنگره شرکت می کند، کسیر ییلدیریم، همسر عبدالله اوجالان است.در سال های تأسیس سازمان، نگاه به زنان کاملاً دور بود.اوجالان با درک این موضوع که ساختار جامعه فئودالی مانع مهمی برای پیوستن زنان به سازمان است، متوجه شد که مائو در جریان انقلاب چین با همین مشکل روبرو بود و برای حل این مشکل باید بر نهاد خانواده غلبه کرد. مهمترین مانع برای سازمان و از این دوره نهاد خانواده تصمیم گرفته شد که با آن برخورد شود.
در کنگره موسوم به سومین کنگره پ.ک.ک که در سال ۱۹۸۶ برگزار شد، تصمیم گرفته شد تا جوانانی که داوطلبانه به سازمان پ.ک.ک نپیوسته بودند، به زور از کشور خارج شوند.
عبدالله اوجالان در متن‌هایی که در دوره‌های اولیه می‌نوشت، زن را عنصری می‌دانست که «مرد را کاهش می‌دهد و مکر می‌کند». در این دوره این تفکر که زنان توان رزمی مردان را کاهش می دهند و به جو سازمانی آسیب می رساند نیز رواج داشت. در عین حال، زنانی که در دهه ۱۹۸۰ در گفتمان اوجالان “برده های آزاد شونده” بودند، در دهه ۱۹۹۰ به “زنانی برای رهایی” تبدیل شدند که با نگاهی به این اظهارات، مشاهده می شود که زن در گفتمان اوجالان نیست.در دهه ۱۹۹۰ یک تغییر پارادایم در نگاه سازمان به زنان رخ داد.دلیل این امر در کاهش ارزش ایدئولوژی مارکسیستی/لنینیستی با فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی در سال ۱۹۸۹ است. پایگاه ایدئولوژی مارکسیستی/لنینیستی، خانواده اوجالان، دین دیدگاه آن نسبت به نهادهای اجتماعی مانند قبیله و قبیله نیز نرم شده است.وقتی به صورت چرخه ای به آن نگاه کنیم، مشاهده می شود که این تغییر داوطلبانه نیست، بلکه ضروری است. PKK مفهوم “آزادی” را در این دوره برای زنان برای پیوستن به این گروه ابزاری کرد. او گفت که زنان را «وطنی که باید نجات داد» می‌داند و به موازات آن شعار «زن آزاده کردستان آزادی‌بخش است» را مطرح کرد. از دهه ۱۹۹۰، تعداد زیادی از زنان جوان از دانشجویان دانشگاه، مناطق روستایی و محله های فقیر نشین شهرها شروع به پیوستن به PKK کردند. مشارکت زنان در این سازمان نیز در سال های ۱۹۹۰-۱۹۹۳ به سرعت افزایش یافت، سال هایی که پ.ک.ک اقدامات خود را به بالاترین سطح رساند.به خصوص پس از بحران خلیج فارس، بسیاری از دختران جوان کرد از شمال عراق، سوریه و ایران شروع به پیوستن به سازمان تروریستی پ.ک.ک کردند. . با ورود سازمانی که هنوز در شهرستان ها فعالیت چندانی نداشت به دانشگاه ها و شهرستان ها در دهه ۸۰ این تأثیر افزایش یافت و نقطه شکستی در مشارکت زنان تجربه شد.در سال ۱۳۷۲ یک سوم نیروهای مسلح سازمان متشکل از مبارزان زن بود، در این دوره، ناراضی، طرد شده، برای زنان جوان فقیر، کودکان زیاد و خانواده های مشکل دار، سازمان به عنوان «نقطه خروج» تلقی می شد، از سوی دیگر، برای خانواده های گرگ که ترک نمی کردند. دخترانشان هر انتخابی داشته باشند، “جلوگیری از دختری که خطر رفتن به کوه را برای آزادی گرگها به جان خرید” – حداقل پ ک ک ” یا به دلیل ترس – چندان امکان پذیر نیست. این اعتراض را می توان به عنوان تلاشی برای زیر سوال بردن وفاداری مردم به پ ک ک نیز به حساب آورد.اعضای زن پ.ک.ک، که قبلاً با مردان به فعالیت های مسلحانه می پرداختند، از سال ۱۹۹۰ تحت یک سازمان جداگانه در اردوگاه هاکورک در شمال عراق قرار گرفتند. اولین سازمان مستقل زنان در داخل PKK، اتحادیه زنان میهنی کردستان (YJWK)، در سال ۱۹۸۷ در اروپا تحت ERNK تأسیس شد. تظاهراتی که توسط YJWK انجام شد مشارکت زنان را در سازمان افزایش داد. با برگزاری کنگره موسوم به اول توسط سازمان در سال ۱۹۹۵ نام YJWK به YAJK (کنگره ملی زنان کردستان) تغییر یافت و تصمیم گرفته شد. برای ترک ERNK” و سازماندهی جنبش زنان به تنهایی، “PKK”. YJA – Star (YJA – Star (YJA – Star (YJA – Star Free Star – Unions Free Women – Star) ، اتحادیههای زنان آزاد، سازمانهای پارلمانی و PAJK (Partiya Azadiya Jine کردستان – حزب زنان آزاد کردستان) فعالیتهای KJB (Coma Jinen Bilind – انجمن عالی زنان) را پوشش می دهند.تصمیم گرفته شد که در کنفرانس موسوم به چهارمین کنفرانس پ.ک.ک در سال ۱۹۹۶ به حملات انتحاری متوسل شود. حمله انتحاری زینپ کیناچی با نام رمز زیلان در ۳۰ ژوئن ۱۹۹۶ از نظر وضعیت زنان نقطه عطفی محسوب می شود. PKK در بسیاری از تحقیقات زنان فعال در سازمان های تروریستی اعلام کردند که موقعیت ثانویه زنان در سازمان پس از اقدام زینپ کیناچی تغییر کرد و اوجالان در نوشته های خود از زینپ کیناچی تمجید کرده و زنان را به انجام چنین اقداماتی تشویق می کند. زیرا در حملات انتحاری ضرر بزرگی با قربانی کردن یک فرد ایجاد می شود. از سوی دیگر، زینب کیناچی الگوی زنانی بود که در سازمان به عنوان ثانویه دیده می شدند و نمی توانستند از رابطه زن و مرد فئودالی فراتر بروند. بنابراین , زنان به یک سلاح استراتژیک بسیار مؤثر تبدیل شده اند . در همان زمان، میزان زنان در سازمان به تدریج افزایش یافت و در سال ۱۹۹۹، یعنی سال اسارت اوجالان، به حداکثر خود رسید.