انجمن بی تاوان : نسخه روسی روداو در ۱۱ مه ۲۰۱۱ با ماهیر ولات (نومان اوچار)، یکی از اعضای موسس پ‌ک‌ک و عضو سابق کمیته مرکزی گروهک مصاحبه کرد.به محض دستگیری اوجالان در اوایل سال ۱۹۹۹، او برای بازجویی سخت به مقر PKK در کوه‌های قندیل در شمال عراق احضار شد. پ‌ک‌ک او را متهم کرد که در دستگیری اوجالان همدست بوده است. ولات از قندیل فرار کرد، حزب را ترک کرد و به روسیه گریخت.

شما دوازده سال پیش پ ک ک را ترک کردید. از آن به بعد چه می کردی و چرا اینقدر ساکت بودی؟

دلایل زیادی برای سکوت من وجود دارد. در وهله اول، من نمی خواهم دشمن مردمم شوم. هزاران مرد و زن جوان شجاع جان خود را فدا کردند و هزاران نفر مجروح و زندانی شدند. من نمی خواستم یاد آنها را هتک حرمت کنم، بنابراین سکوت کردم.

رهبری پ‌ک‌ک من را به مشارکت در دستگیری اوجالان متهم کرد. من به کوه رفتم تا به آنها توضیح دهم که واقعاً چه اتفاقی افتاده است، اما آنها مرا دستگیر کردند و از من بازجویی کردند. بازجویی ۴۵ روز طول کشید و من گزارش مفصلی نوشتم. آنها به گزارش من پاسخ ندادند.

دو گزارش به رهبری پ‌ک‌ک دادم، اما بعد از مدتی دو بازجو آمدند و گفتند باید گزارش جدیدی بنویسم. آنها از من می خواستند که به مشارکت خود در دستگیری اوجالان اعتراف کنم و نشان دهم که من یک خائن و جاسوس هستم.

پس تو چکار کردی؟

من قبلاً به دلیل اتفاقی که برای اوجالان رخ داد در وضعیت روحی بدی قرار داشتم. من بیمار شدم و آنها به درخواست من برای درمان پاسخ ندادند. از من مدرک خواستند مبنی بر اینکه آنها چیزی علیه من دارند، و آنها نیز آن را به من نمی دهند. آنها فقط چند بیانیه کتبی توسط [برادر رهبر پ ک ک] عثمان اوجالان و چند تن دیگر از رفقا که در کنفرانس دستگیری اوجالان علیه من صحبت کرده بودند به من دادند.

یک رفیق مخفیانه تصمیم آتش‌بس [آگوست ۱۹۹۹] را به من داد، که بسیار ناراحتم کرد، زیرا معتقد بودم که دعوا باید تشدید می‌شد، زیرا دستگیری اوجالان احساسات ناسیونالیستی را در سراسر سرزمین‌های کردی برانگیخت. دولت سوریه گیج شده بود و نمی دانست چه کند. به دلیل این شرایط سخت در پ.ک.ک نتوانستم در این سازمان بمانم. برخی می گویند من از پ ک ک جدا شدم. دیگران می گویند که من از دست آنها فرار کردم. بگذار هر چه می خواهند بگویند.

نکته ای که لازم به ذکر است این است که پس از خروج اوجالان از سوریه، به مدت چهار ماه خستگی ناپذیر به بسیاری از کشورها سفر کردم و به او کمک کردم و به جز من، هیچ یک از اعضای پ.ک.ک کاری انجام ندادند. در آن زمان کنفرانس پ.ک.ک برگزار شد. آنها باید به مردم بگویند که در این کنفرانس چه کردند. فرهاد، عباس، جمعه، زارا و بوتان باید این را توضیح دهند. اگر باز هم نگویند چه کردند، پس مظنون به دستگیری اوجالان هستند، به ویژه عثمان اوجالان و حامیانش که کمپین تبلیغاتی علیه من به راه انداختند.

این رفقا گفتند که من پول سازمان را دزدیدم و در تجارت خصوصی استفاده کردم و ثروتمند شدم. اینا همش دروغه من هنوز با حقوق همسر شاغلم در شرایط سختی زندگی می کنم.

چرا اوجالان سوریه را ترک کرد؟ آیا در این مورد با کمیته مرکزی پ ک ک و رهبری شورا مشورت کرد؟

در ۱۰ ژوئیه ۱۹۹۸، هنگامی که داشتم از طریق تلفن به اوجالان گزارش می‌دادم، صحبتم را قطع کرد و گفت: «این خبر را نشنیده‌ای؟ من در خطر هستم من باید سوریه را ترک کنم. می توانم به آنجا بیایم؟” همه چیز غیر منتظره بود

چرا اوجالان تصمیم گرفت به روسیه برود؟ چگونه از او در آنجا استقبال شد؟ مواضع روس ها چه بود و چرا نگذاشتند بماند؟

اوجالان از سوریه به یونان رفت که ما آن را کشوری دوست می‌دانستیم، اما به او اجازه اقامت ندادند. پس از آن من با اوجالان تلفنی صحبت کردم و رفیق رستم [برویف، که مسئول فعالیت های دیپلماتیک و روابط با دوما بود] توصیه کرد که با [الکسی] میتروفانوف صحبت کنم. میتروفانوف رئیس کمیته امور بین‌الملل دوما، پارلمان روسیه و عضو حزب [ولادیمیر] ژیرینوفسکی [فاشیست لیبرال دموکرات] بود. او اوجالان را می شناخت و وانمود می کرد که دوست است. روز بعد من شخصاً با میتروفانوف ملاقات کردم تا از استفاده از تلفن و [خطر] شنود جلوگیری کنم. صدای تلویزیون را هم قبل از شروع صحبت زیاد کردیم.

میتروفانوف گفت: “باشه، بیایید با ژیرینوفسکی صحبت کنیم.” آن روز با ژیرینوفسکی ملاقات کردیم و او گفت که آماده کمک است. نامه هایی به دوما و نخست وزیر اوگنی پریماکوف ارسال شد. ما با نمایندگان احزاب سیاسی در دوما صحبت کردیم و اوجالان را در جریان همه این تلاش ها قرار دادم. من و اوجالان هر ساعت با هم تماس می گرفتیم.

ما از طرف ژیرینوفسکی برای اوجالان دعوتنامه ای به یونان فرستادیم. اوجالان با [ایفر کایا، با نام مستعار] روزرین، عمر اوسه و [محمد] مروان الزرکی به روسیه آمد.اوجالان را در خانه ژیرینوفسکی راه اندازی کردیم. چند روز بعد اوجالان می خواست از تلفن استفاده کند، اما من برای امنیت او نمی خواستم این اجازه را بدهم. اما او برای مدت طولانی تلفنی صحبت کرد و بنابراین مکان ما توسط سیا و موساد ردیابی شد.

تنها یک ارگان بود که می توانست اوجالان را در روسیه نگه دارد و آن دوما بود، زیرا او بدون توافق رسمی حاضر شده بود. به همت رفیق رستم، دوما قطعنامه ای را به تصویب رساند که برای اولین بار در تاریخ قطعنامه سیاسی در مورد کردها به تصویب رسید. اما این تصمیم دوما اجرا نشد. رسانه های روسی شروع به فشار بر ژیرینوفسکی کردند و او را ضعیف کردند. یک دیپلمات ارشد روسیه با ما ملاقات کرد و به ما گفت که کشور را ترک کنیم.

اوجالان راهی ایتالیا شد، اما سپس به یونان بازگشت. فرد این تصور را پیدا می کند که ابتکار عمل و قدرت و توانایی تصمیم گیری را از دست داده است.

درست است. آنها در فرودگاه یونان با اوجالان ملاقات کردند و اجازه ورود او را به کشور ندادند. ما هیچ جایگزینی نداشتیم و پ‌ک‌ک هیچ طرح B نداشت. تمام تلاش‌های ما در اروپا و سایر کشورها توسط یک دست پنهان خنثی شد.

آیا پ‌ک‌ک واقعا نمی‌تواند کاری برای جلوگیری از دستگیری اوجالان انجام دهد؟

خود اوجالان و کمیته مرکزی که من یکی از اعضای آن بودم مسئولیت کلی دستگیری او را بر عهده دارند. بزرگترین نقطه ضعف پ.ک.ک دیپلماسی و روابط بین الملل بود. در پ.ک.ک هیچ آمادگی مناسبی برای این بحران وجود نداشت. من معتقدم آنچه اوجالان گفت که عدم آمادگی را به عنوان “دوستی ضعیف” توصیف کرد، درست بود.

آیا اوجالان گفته است که اگر اروپا از ورود او منع کند، او به کوه های بین عراق، ایران و ترکیه می رود؟

اوجالان به این موضوع فکر کرد و ما بارها درباره آن بحث کردیم. برای تسهیل سفر وی به این منطقه از طریق ارمنستان با شعب دیپلماتیک تماس گرفتیم. این موضوع را با رهبری شورای پ ک ک نیز در میان گذاشتیم. حتی در صورت نیاز، پاسپورت جدیدی برای او تهیه کردیم. ما می خواستیم اوجالان را از طریق روسیه به ارمنستان منتقل کنیم، اما مقامات روسیه اجازه این کار را ندادند.