انجمن بی تاوان: ۸ سال از جنگ پ‌ک‌ک که در آگوست ۲۰۱۵ آغاز شد و در می ۲۰۱۶ به پایان رسید و آنچه دولت ترکیه آن را عملیات خندق می‌نامد، می‌گذرد. در این روند، توسط سازمان به اصطلاح جوانان پ.ک.ک YDG-H در ۱۲ نقطه از جمله وارتو، سیلوان، سور، جیزره، سیلوپی، ادیل، نصیبین، شیرناک، کربوران، دریک و گور خندق حفر شد. شهرهایی که در آن سنگرها حفر شده بود ویرانی بزرگی را تجربه کردند. بر اساس گزارش سازمان ملل، نزدیک به ۲۰۰۰ نفر جان خود را از دست دادند. ۱۲ شهر ویران شد، ۴۰۰۰۰۰ نفر مهاجرت کردند، ۱۰۰۰۰۰ خانه ویران شد. شدیدترین ویرانی ها در جیزره رخ داد. درگیری هایی که از ۱۴ دسامبر ۲۰۱۵ آغاز شد در ۱۱ فوریه پایان یافت. مردم در زیرزمین های شهر جیزره زنده زنده سوزانده شدند. پس از وقایع، ۲۰۰ جسد پیدا شد. بسیاری از آنها هنوز شناسایی نشده اند.
اتفاقی که در زیرزمین های شهر جیزره افتاد، یک جنایت واقعی بود. نام مهمت تونچ یکی از پرمخاطب ترین نام ها در این وحشیگری بود. او رئیس مشترک مجلس مردمی جیزره بود که توسط پ.ک.ک اعلام شده بود. او در ۷ فوریه در آخرین زیرزمین جان خود را از دست داد و سپس به عنوان نماد این روند توسط PKK و HDP برجسته شد. خانواده، فرزندان و مادر او به عنوان مواد تبلیغاتی توسط رسانه های پ ک ک استفاده می شد. از آنجایی که امروز سالگرد حادثه است، نام مهمت تونچ را در حساب های رسانه های اجتماعی موسسات و توده های تبلیغاتی پ.ک.ک زیاد می شنویم.
با این حال، در واقع، مهمت تونچ به ارگان پخش PKK، Sterk TV، پیوسته بود و انتقادات بزرگی کرده بود. امروز PKK/Tuncun تمام این سخنرانی را بیان نمی کند. او بخش‌های زیادی را قطع می‌کند و فقط بخش‌هایی را منتشر می کند که می‌گوید «ما مقاومت می‌کنیم.» اما در آخرین سخنرانی خود چنین گفت: «لطفاً، لطفاً اگر قرار است جیزره قبل از سقوط متحد شود، بگذارید همین الان اتفاق بیفتد. ” او گفت: “من فکر می کنم همه باید برای نجات مجروحان به سمت جیزره بروند. اگر آنها بلند نشوند و نگویند بشریت مرده است، این کار خودشان است.”
در حالی که مهمت تونچ این کلمات را می گفت، آمبولانس ها منتظر بودند تا آنها را در فاصله ۴۰۰ متری ببرند. اگر بیرون می آمدند سوار آمبولانس می شدند و دستگیر می شدند اما زنده بودند. با این حال، پ.ک.ک به مجروحانی که در زیرزمین جیزره منتظر بودند دستور داد تا «تا آخر مقاومت کنند.»
تصمیم حفر خندق، تصمیم مشترک پ‌ک‌ک، جناح‌های دولت و قدرت‌های خارجی بود.
همانطور که تصور می شد، سنگرها به منظور خودگردانی پ.ک.ک همراه با مردم حفر نشده بود. در پشت سنگرها قراردادها و اتحادهای پنهانی وجود داشت. و حفاری نه پس از پایان روند حل و فصل، بلکه در حالی آغاز شد که مذاکرات روند حل و فصل ادامه داشت. آنچه در این مرحله باید دیده شود این است: حزب عدالت و توسعه و پ ک ک با هم میز فرآیند راه حل را پایین آوردند. سنگرها از زمانی شروع شد که این تصمیم سرنگونی گرفته شد. قبلاً در تابستان ۲۰۱۵، مقدمات حفر سنگرها فراهم شد.
زیر نظر دولت، تجهیزات سنگین ساختمانی شهرداری از پاسگاه های پلیس عبور می کرد، جوانان با خودروهای پر از آهن و بتون و بریکت از آنجا عبور می کردند و وارد جیزره و سور می شدند. آماده سازی خندق ها زیر نظر پلیس دولتی ترکیه در حال انجام بود و کادرهای پ.ک.ک در ترکیه با گذرنامه های خود بین گره قندیل-جیزره قندیل رفت و آمد می کردند.
دولت هیچ کاری برای جلوگیری از حفر خندق انجام نداد.
زمانی که حفر خندق ها شروع شد، انتخابات ۷ ژوئن در ترکیه برگزار شد و HDP 80 کرسی به دست آورد. کردها برای اولین بار چنین زمینه مهمی برای مبارزه در زمینه های قانونی داشتند. این اولین بار بود که کردها چنین بستری را برای گفتگو با دولت ترکیه به دست می آوردند. اما حل مشکل کردها به نفع کسی نبود.
مهم ترین آنها که برای او مناسب نبود، جامعه فتح الله گولن و کمالیست ها بودند. این جناح‌های داخل دولت پیشنهاد اتحاد به PKK را برای سرنگونی حزب عدالت و توسعه دادند. جناحی در داخل آمریکا و کشورهای اروپایی از این اتحاد حمایت کردند. در واقع، دوران کالکان در اکتبر ۲۰۲۱ در تلویزیون شخصی خود گفت: “کشورهای اروپایی به ما گفتند “شما اعلام آتش بس نخواهید کرد، شما به جنگ ادامه خواهید داد”.
دولت ترکیه و PKK طرح اصلاحات شرقی قرن نوزدهم را با هم اجرا کردند
اگر قرار است کسی مسئول شناخته شود، مسؤول ترین آنها پ.ک.ک است که زندگی جوانان کرد و شهرهای کردنشین را موضوع چانه زنی قرار داد و می دانست که چنین نتیجه ای خواهد داشت. زیرا دشمن از قبل دشمن است. دولت ترکیه در سال ۱۹۲۵ طرح اصلاحات شرقی را تنظیم کرده بود و آوارگی، کشتار فیزیکی و سرکوب را راهبرد اساسی دولت قرار داده بود. جنگ خندق ادامه طرح اصلاحات شرقی در قرن بیست و یکم است. این بار روی سکویی که پ.ک.ک هم شریک آن بود جان گرفت.
هیچ توضیح نظامی یا سیاسی برای حفر سنگر در داخل شهرها در قرن بیست و یکم وجود ندارد. چنین چیزی وجود ندارد که جوانان از هر طرف محاصره شده باشند و دولت را با اسلحه کلاشینکف شکست دهند. این یک خیانت به مردم کرد ترکیه است. بیشتر از همه خیانت به جوانانی است که فریب حرف انقلاب را خوردند و به آن مواضع فرستادند تا بمیرند و حق حیات از آنها گرفته شد. نسل کردهای دهه ۲۰۰۰ توسط پ‌ک‌ک در گودال‌های شهر و تونل‌های کوهستانی مدفون شدند.
پ ک ک به کسانی که فرصت فرار داشتند اجازه فرار نداد
پس از ژانویه ۲۰۱۶ مشخص شد که هندکس شکست بزرگی را متحمل شده است. مقاومت سنگر سیلوان در همان ابتدا ضربه خورد و به پایان رسید.سپس سیلوپی آمد. توافقی انجام شد، دولت به جوانان اجازه داد از خندق ها خارج شوند. شکست سیلوپی در ۲۸ ژانویه توسط PKK قابل قبول نبود. مدیریت سیلوپی به عنوان خائن شناخته شد.
سپس Gever (Yüksekova) آمد. سرمای یخبندان در Gever ثابت بود. اعضای YPS در اینجا همچنین می خواستند از طریق Esat Canan با دولت توافق کنند. در واقع معامله انجام شد. اما مدیریت پ‌ک‌ک به تلویزیون رفت و گفت: «توافق خیانت است». او توافق را نپذیرفت، عصات کنعان تهدید شد و مجبور به عقب نشینی شد. در میان جوانان گور که فرار کردند و به مقر ه.پ.گ رسیدند، آنها را نیز به عنوان خائن معرفی کردند و محاکمه کردند.
نوبت به جیزره رسید. جیزره می توانست توافقی مانند سیلوپی باشد. آمبولانس ها منتظر بودند. مهمت تونچ اصرار داشت “مصدوم بیرون بیایند”. آنها با نیروهای YPS در شهر Cizre ارتباط دستگاهی داشتند. اما روز آخر به آنها گفته شد: «مقاومت را تا آخر مبنا قرار دهید». آنها پذیرفته نشدند که با دولت توافق کنند. در نتیجه، این جوانان در ایالت به طرز فجیعی در آن زیرزمین ها سوزانده شدند.
بسه هوزات دستوری داد که رزق و روزی مردم را در زیرزمین های جیزره گرفت
Bese Hozat “مسئول تصمیم خودگردان و واحدهای YPS” بود که در آن زمان جنگ های خندق پ.ک.ک را مدیریت می کرد. هوزات توافق با دولت را در جیزره نپذیرفت. دلیلش این بود: «در سیلوپی عقب نشینی کردیم، آبروی ما متزلزل شد، اگر در «جیزره» عقب نشینی کنیم، برای ما نمی شود. به عبارت دیگر، پ.ک.ک آن جوانان را به دست آن وحشیگری سپرد تا به محافلی که با آنها برای سنگرها قرارداد بسته است، بگوید: ببینید، جوانانی هستند که به دستور من خواهند مرد. به همین دلیل است که می گوییم قساوت در جیزره رخ داده است. اول از همه، وحشیگری تحت امضای مشترک پ.ک.ک و دولت ترکیه است.
