پاسخ های جالب شهروندان کرد را در ذیل می خوانید…

اگرچه ما تا به حال از رژیم ها و حکومت های مختلف آسیب های زیادی دیده ایم. به عنوان یک کرد اهل عراق، هرگز پ ک ک را دوست نداشتم. من در واقع از ایده آلیسم آنها متنفرم. آنها گروه هایی از مزدوران هستند که علیه ترک ها و کردها در ترکیه فعالیت می کنند. پ‌ک‌ک توسط دولت‌هایی حمایت می‌شود که می‌خواهند ترکیه را به طور دوره‌ای کنترل کنند. دستور کار آنها مشکوک است. آنها به هیچ کس جز خودشان خدمت نمی کنند. به عنوان یک کرد، فکر می کنم چنین آرمان گرایی هرگز برای ایجاد صلح کارساز نخواهد بود. اگر پ‌ک‌ک با دولت ترکیه مشکل دارد، پس باید مشکلات را با دولت حل کند نه با شهروندان بی‌گناهی که ربطی به سیاست ندارند. همچنین، اگر همه کردها پ‌ک‌ک را دوست داشتند، تا به حال همه کردها به آنها ملحق شده بودند. اما نه، اکثریت کردها از پ‌ک‌ک حمایت نمی‌کنند و نمی‌خواهند آن‌ها این راه را پیش ببرند.

من (بخشی) کرد هستم و از آن گروه متنفرم.

برخی از تاریخچه:

پس از کودتای ۱۹۸۰ در ترکیه، کردها رنج های زیادی را متحمل شدند: با آنها مانند الاغ رفتار می شد، خر نامیده می شد و آنها را از صحبت کردن به زبان مادری خود منع می کردند. برای جلوگیری از این امر یک بار و برای همیشه، پ.ک.ک تأسیس شد: یک سازمان مارکسیستی و ناسیونالیستی کردی.

آنها اولین حمله زرهی خود را در سال ۱۹۸۴ انجام دادند، زمانی که به یک مجتمع نظامی حمله کردند. از آن زمان، درگیری بین دولت ترکیه و پ‌ک‌ک وجود دارد که تاکنون ۴۰۰۰۰ کشته برجای گذاشته است.

اکثر ما موافقیم: کردها رنج زیادی کشیدند. تصور کنید که دولت کشوری که در آن زندگی می کنید با شما مانند شهروندان درجه دو رفتار می شود، حتی از صحبت کردن به زبان خود که هر روز با آن ارتباط برقرار می کنید منع می شوید. حتی پدربزرگ خودم که یک کرد قومی است، جز چند کلمه ساده زبان کردی نمی‌داند، صرفاً به این دلیل که والدینش به دلیل محیط اطرافشان (که عمدتاً ترکی بود) به شدت از آن منصرف شدند. کردها به سادگی مورد تحقیر قرار می گرفتند و هیچ کس نمی تواند آن را انکار کند.

اما، آن دختر کوچک ۳ ساله که در انفجار بمبی که توسط پ.ک.ک منفجر شد، چه گناهی کرد. یا پدر و مادر آن پسر ۱۵ ساله؟ پدربزرگ اون دختر کوچولو که خیلی دوستش داشت چون بزرگش کرد؟ همه آن مردم بی گناهی که به این دلیل کشته شدند که گروهی عدالت را برای «مردم خودشان» می خواهند؟ و در مورد آن کردهای بی گناه، پ.ک.ک چطور؟ یا می خواهید باور کنم که در حملات تروریستی شما فقط غیرکردها کشته شده اند؟

و آنچه که منزجر کننده است، افرادی هستند که از این حملات حمایت می کنند. کسانی که جملاتی از این قبیل می گویند: «من به آن مردم بی گناهی که مرده اند اهمیتی نمی دهم. ترکیه نباید با ما درگیر می شد. یا حتی چیزهایی مانند «عالی!» یا افرادی که مانند افرادی که فارغ‌التحصیل شده‌اند، جشن می‌گیرند، زیرا پ‌ک‌ک «عشق خود را به کردها نشان داد»، که یک حمله تروریستی بود که تلفات زیادی به دنبال داشت.

از آنها متنفرم. آنها فقط اوضاع را بدتر می کنند. وضعیت کردها بد بود، اما اکنون بهتر است، هرچند هنوز چیزهای زیادی برای بهبود وجود دارد. ترک ها و کردها روز به روز به هم نزدیک تر می شوند. کردهایی هستند که در کنار ترکها علیه پ ک ک می جنگند. کردهایی هستند که به خاطر جنگیدن با آن گروه شهید می شوند. همه برای کشورشان: ترکیه که خانه همه است. جایی که همه ما باید در آرامش، در کنار یکدیگر، با یکدیگر زندگی کنیم.

من یک کرد اهل ترکیه هستم. من از PKK/PYD/YPG و غیره از سازمان های نژادپرست و شیطانی متنفرم. بله تاریخ اخیر، شهروندان کرد توسط مدیران دولتی شوونیست مورد تبعیض قرار گرفته اند. اما اکنون هیچ تبعیضی از سوی دولت وجود ندارد، به جز برخی از شهروندان نادان نژادپرست. اگر خواهان بهبود حقوق شهروندان کرد هستیم، راه واقعی هرگز نباید خشونت باشد. این سازمان بر اساس قتل هزاران انسان بیگناه ترک و کرد بنا شده است. آنها از کردهای رنج دیده تغذیه می کردند. اما اکنون ظلم و تبعیض نسبت به کردها وجود ندارد. به همین دلیل آنها تبلیغات دروغی انجام می دهند و برای کردها درد ایجاد می کنند. آنها بیمارستان ها، مدارس، بزرگراه ها را بمباران می کنند. معلمان پزشکان، کودکان را در شرق کشور کشت. آنها از رنج تغذیه می کنند، آنها یک ترکیه آرام، کردهای شاد را نمی خواهند. اگر ما خواهان توسعه و پیشرفت و آزادی هستیم، باید شانه به شانه هم با همه تنوع بایستیم.

کردها منافع برابری ندارند. پ.ک.ک سازمانی است که سعی دارد با حاکمیت ترکیه مبارزه کند، اما با چه هدفی؟ تعداد کردها در مناطق غربی ترکیه بیشتر از مناطقی است که پ.ک.ک در آن فعالیت می کند. آنها می دانند، اگر پ.ک.ک پیروز شود، باید هر کجا که باشد به کردستان بروند. این دعوا شبیه جنگ اعراب در پایان جنگ جهانی اول نیست.

شما نباید فکر کنید که کردها در ترکیه یک اقلیت کوچک هستند. من حدس می زنم که حدود ۲۰ درصد از جمعیت ترکیه کرد هستند. بنابراین، آنها ممکن است در برخی مناطق اقلیت باشند، اما در بسیاری از جاها قومی قوی هستند. در کشورهایی مانند آلمان، خارجی ها با یک جداسازی شدید روبرو هستند، به عنوان مثال، شما افراد ترک تبار زیادی را در خدمات ملکی، پلیس یا ارتش نخواهید یافت. این در مورد کردها در ترکیه صدق نمی کند.

بنابراین، مبارزه پ‌ک‌ک به نفع همه کردها نیست، حتی اگر با آن همدردی کنند.

برای اینکه به شما بگویم چنین دعوا چقدر می تواند عجیب باشد، داستانی با شخص من در وسط ممکن است کمک کند. بیش از ۴۰ سال پیش، آرزو داشتم به معلمان مناطق دورافتاده ترکیه با تجهیزات کوچکی که از دولت نمی‌گیرند کمک کنم. از سازمانی در استانبول خواستم به من کمک کند. مدرسه ای که از من کمک می کند باید در یکی از مناطق فقیرنشین ترکیه باشد. آنها کمک کردند و پول برای کمک به سه مدرسه کافی بود.

همه چیز خوب پیش رفت، معلمان خوشحال بودند، من خوشحال بودم تا اینکه داستان در روزنامه چاپ شد. سپس دردسر شروع شد. دولت می خواست از سازمان شکایت کند، زیرا آنها از خارج پول می گرفتند. این در ترکیه اکیدا ممنوع است زیرا در امپراتوری عثمانی، دولت تمام قدرت اقتصادی خود را به شرکت های خارجی از دست داده بود. خب من خارجی نبودم و در سفری به ترکیه با مردم تماس گرفته بودم. فقط نحوه دریافت پول ترکی نبود.

افراد پشت این حرکت استدلال می کردند که پول من به روستاهای کردنشین کمک می کند. چرا ترکی نه؟ بحث من این بود که هر کسی که شناسنامه ترکیه را داشته باشد شهروند این کشور است و من هرگز نخواهم دید که منشاء قومی مردم چیست. تنها ملاک من این بود که مدرسه پذیرنده در یک منطقه فقیر باشد.

اما برخی از افرادی که ادعا می کردند کُرد هستند نیز استدلال هایی علیه کمک من داشتند. آنها ادعا کردند که این کمک نقش مدرسه را در تربیت کودکان کرد به عنوان شهروند ترکیه تقویت می کند.

هیچ وقت حس بدی مثل اون موقع نداشتم.

از آن زمان، من کمک خود را برای کودکان سیاه پوست فقیر در دریای کارائیب می فرستم. یکی از همکاران سابق من برای ساختن مدارس موادی می خرد و به والدین بچه ها یک غذای گرم در روز می دهد. برای این کمک، آنها یک روز تمام کار می کنند و مدرسه ای را می سازند که در آن فرزندانشان آموزش ببینند. همه خوشحال هستند.

من کرد نیستم، من ترک هستم اما خاله ام (همسر برادر پدرم) کرد است. او می خواهد پ.ک.ک را نابود کند. چون پ.ک.ک مدافع کردها نیست، آنها به غیرنظامیان (مخصوصاً کردها) حمله می کنند. کردها هستند. خیلی خوب است و فرهنگ بسیار خوبی دارند. اگر مهمان به خانه اش بیاید، هرگز نمی پرسد: “آیا دوست داری چیزی بخوری یا چای بنوشی؟” (زیرا آنها فکر می کنند “این بد است و شما نباید این را بپرسید) و بهترین آشپزها را آماده می کنند و چای را آماده می کنند. آنها با مردم خوب رفتار می کنند اما PKK غیرنظامیان را می کشد، آنها خوب عمل نمی کنند و تروریست هستند. آنها می خواهند کردستان را در ترکیه، سوریه و کشورهای دیگر ایجاد کنند. کردها و ما این را نمی خواهیم.

ما ترک‌های کرد زیادی اینجا در هلند داریم در محلی که من زندگی می‌کنم و به نظر می‌رسد اکثر آنها بسیار ضد پ‌ک‌ک هستند البته آنها فقط ۲۰ نفر یا بیشتر هستند.

با این حال آنها به من گفته اند که اعضای خانواده ای دارند که مروج حزب سیاسی HDP هستند که از حزب کارگران کردستان حمایت می کنند، که از نظر قانونی مجاز است، اما ظاهراً فشار بسیار خشونت آمیز است، حتی اگر شما در خطر نباشید، اعضای خانواده شما که اغلب در شهرهای کوچک زندگی می کنند. در وسط هیچ جا بسیار در خطر هستند. مانند مافیا یا نگان از TWD عمل می کند “تو به من کمک نمی کنی و من به جای کشتن تو، یکی از نزدیکان تو را خواهم کشت”

کردها به یک گویش پیوسته تعلق دارند که از نظر زبانی به عنوان IE > هندوایرانی > ایرانی/غربی > شمالی/[مادی/اشکانی] > بلوچی+کردی طبقه‌بندی می‌شوند. در اوایل، که به اجبار توسط معاهده قصرشیرین/ذهاب، ۱۶۳۹ (بین امپراتوری صفوی و امپراتوری عثمانی) تقسیم شدند، آنها خود را در ۴٫٫٫۵ کشور، در مناطقی با گویش‌های نه چندان آسان و قابل فهم متقابل یافتند. کُرمانجی و سورانی اصلی است). گورانی و زازاکی نزدیک‌ترین خویشاوندان هستند (و جمعیت کمتر آن‌ها در کردستان فرهنگ‌پذیر شد)، اما آنها به شکاف زازا-گورانی ماد منقرض شده تعلق دارند (به زیر مراجعه کنید). کردها با داشتن چند ده میلیون بومی، متأسفانه یک ملت بدون تابعیت هستند، یکی از بزرگترین ملت های جهان در این وضعیت!

در همه کشورها آنها با تبعیض شدیدی روبرو هستند، شاید به جز منطقه خودمختار واقعی فعلی آنها در شمال عراق. با این حال، استراتژی چریکی نظامی تهاجمی و مسلح، امروزه، به ویژه در ترکیه و ایران، کارساز نخواهد بود. مردم شجاع کرد در هر ۴ منطقه سنتی (باکور، باشور، شرق، روژاوا) باید راه حلی صلح‌آمیز سازش‌آمیز و بالاتر از لشکرهای PKK/HPG/YPS/KCK/YPG/YPJ پیدا کنند. ایالات متحده پس از استفاده از کمک قاطع کردها برای نجات ایزدی ها و شکست داعش/داعش در سوریه/ایراک، آنها را در عملیات رژیم های دیکتاتوری ترکیه و سوریه رها کرد.