انجمن بی تاوان : هر ساله با فرار رسیدن پانزده آگوست، گروه تروریستی پ.ک.ک این روز را روز رهایی و آزادی تلقی کرده و به مناسبت آن جشنهایی برپا می کند که گویا در سال ۱۹۸۴ میلادی روزی است که اولین حمله نظامی را در برابر دولت ترکیه در سه بخش شروع کرده اند که دو بخش آن بی نتیجه و شکست خورد و تنها در یک بخش با فرماندهی فردی به نام  (معصوم کورکماز ) با کد سازمانی عگید نتیجه گرفت و پ ک ک بخاطر این پیروزی این روز را روز ارتش نامگذاری کرده است. پ.ک.ک این روز را در خیال و توهمات ساختگی خود روز پیروزی نامیده است.

بعدها قهرمان این عملیات در سال ۱۹۸۶توسط خود پ.ک. از پای در می آید و زمانی که عگید در کوههای گابار کشته می شود منطقه فاقد نیروهای دولتی بوده و از طرف خود عناصر گروهک از پشت به او شلیک می شود و تا به امروز هم فاعل این این جنایت در پ ک ک سر پوشیده نگاه داشته شده است.
اگر روز پانزده آگوست در دیدگاه پ.ک.ک روز پیروزی و یا روز ارتش است تنها عگید بود که در این حمله نتیجه گرفته بود و سوالی که مطرح می شود این است که چگونه شخصی در گروهک پیروزی هایی را بدست می آورد و بعدا بدست خود گروه کشته می شود و بعدا او را قهرمان اعلام می کنند؟

یکی از کادرهای جدا شده پ.ک.ک می گوید :‌باند چهار گانه شاهین بالیچ، شمدین ساکک، جمال کورو هوگر رسما شروع به قتل عام کادرها نمودند. هنوز هم آمار و شمار رفقا و کادرهای ارزشمندی که تحت عنوان “در درگیری کشته شد” سر به نیست شدند، معلوم نیست. هنوز هم مرگ بعضی از کادرهای شاخص در هاله ای از ابهام مرموز مانده است. شمار زیادی از کودکان، زنان و انسان های بیگناه و عادی که لازم بود هدف قرار نگیرند کشته شدند. رفیق دوران کودکی ام حسن بیندال را در سال ۱۹۹۰م در جلوی چشمان من تحت عنوان در مانور تیر خورد” او را از میان برداشتند. با اینکه دارای عقیده استوار سوسیالیستی بودم اما جنایت های پست فطرتانه و غیر قابل تصور که در درون جنبش صورت می گرفت به تدریج موجب کم توجهی من شده بود در این میان به احتمال زیاد انسانهای بیگناه زیادی تحت عنوان شکار و جاسوس به قتل رسیده است .با توجه به اینکه در کنار من چنین جنایت هایی انجام می دادند احتمالا در درون میهن (عرصه پراکتیک)جنایت های به مراتب وحشتناک تر از این انجام داده باشند.”

پ.ک.ک به مناسبت این روز هر ساله وعده هایی که به کادرها می دهد این است که گویا این سال سال فینال و پیروزی است و هر سال این شعاری که هیچ پایانی ندارد تکرار می شود و در نتیجه این شعار تنها هر سال هزاران کادر از پ ک ک کشته می شود و هزاران مردم بیگناه یا کشته و یا از خانه های شان آواره می شوند.

حال اینکه روز پانزده آگوست روزی است که پ.ک.ک کشتن مردم کرد را در ترکیه آغاز کرد و اهداف این حملات ابتدا رئس عشیره ها و مختارهایی بودند که تنها از روستای شان حمایت و نگهداری می کردند و این حملات را با بهانه تفکرات منفی سوسیالیسم آغاز کردند. سیاست غلط پ.ک.ک جان هزاران خانواده کرد را گرفت. کادری بنام “زیروان” که اهل شرناخ بود و یک پایش را در اثر مین از دست داده بود و در سال ۲۰۰۵م میلادی از گروه جدا شد و به شهر زاخو رفت چنین می گفت : به مناسبت روز پانزده آگوست به ما دستور می دادند که گویا فلان مختار با دولت همکاری می کند و باید کل خانواده اش ازبین برود. و می گفت “ماهم اطاعت می کردیم. زمانی را برای حمله طرح ریزی می کردیم که کل اعضای خانواده باهم باشند و معمولا هنگام خوردن شام که تمامی اعضای خانواده مختار بر روی سفره می نشستند ما با یک گروه هشت نفری وارد اتاق می شدیم و تمامی اعضای خانواده را از کودک ، پیر، زن، مختار را به گلوله می بستیم و اتاق پر از خون می شد، و پس از سالها پشیمانی در سال ۲۰۰۵ میلادی درقندیل با خودش می گفت هنوز هم صدای آن بچه هایی که کشتیم در گوشم هست.