حضور زنان در گروه های چریکی و انجام عملیات های تروریستی از دیرباز وجود داشته. از حضور زنان در عملیات های خرابکارانه سازمان مجاهدین خلق گرفته تا اسلحه دست گرفتنشان در عملیات مرصاد. زنان عضو پژاک، کومله، پ.ک.ک و… نشان می‌دهند زنانگی همیشه و در همه جا مترادف با زندگی بخشی نیست.

به گزارش انجمن بی تاوان؛ مدتی پیش CNN گزارشی از دختران ایرانی کرد، وابسته به گروه پژاک را منتشر کرد. دخترانی که لباس نظامی پژاک را پوشیده بودند و با پوتین های گترکرده عضو گروهی بودند که هدفش مخالفت و مبارزه مسلحانه با جمهوری اسلامی است.دخترانی که از شهرهای مختلفی مثل مهاباد، سلماس، مریوان و… به عضویت پژاک درآمده و حالا روبروی گزارشگر CNN نشسته بودند تا بگویند زندگی کیلومترها دورتر از شهر و خانوادهشان، در غارهای کوهستان های عراق و ترکیه چطور می گذرد.

پژاک شاخه ایرانی پ.ک.ک است که در شاخه نظامی خود یگانی به نام نیروهای مدافع زنان (HPJ) دارد. بعد از فروپاشی و زوال امپراطوری عثمانی، گروهها و احزاب کرد زیادی در ترکیه اعلام موجودیت کردند.در اواسط دهه هفتاد، خشنترین گروه کرد در ترکیه موسوم به “حزب کارگران کردستان”، پ.ک.ک اعلام موجودیت کرد و وارد عرصه سیاسی ترکیه شد.عبدالله اوجالان و جمعی از دوستان دانشجویش،در تاریخ ۲۱ مارس ۱۹۷۴ اولین جلسه را برگزار کردند و دراین جلسه تصمیم به تشکیل پ.ک.ک گرفته شد.

این گروه ۱۰ سال بعد تصمیم گرفت وارد فاز مسلحانه شود.امروزه با گذشت ۴۸ سال از تشکیل پ.ک.ک نهتنها تشکیل این گروه به کردهای ترکیه کمکی نرسانده،بلکه با اتخاذ مشی مسلحانه کار را برای کردها سختتر هم کرده و باعث شده تا رابطه تیره و تار کردها با دولت مرکزی ترکیه همچنان به قوت خودش باقی بماند.

عبدالله اوجالان واضع شعار “زن زندگی آزادی” است. سازمانها و اعضای پ.ک.ک از ابتدای تاسیس در کنگره ها و نشست های رسمی از این شعار بعنوان نمادی از مبارزه طلبی در مسیر آزادی زنان استفاده می کردند. شعاری که از اندیشه های چپ گرایانه اوجالان که یک مارکسیست-لنینیست بود نشات می گرفت، این شعار در میانه اعتراضات پس از فوت مهسا امینی، تبدیل به خط اصلی شعار معترضین شد.”ژن ژیان ئازادی” میخواست تا زندگی و آزادی را برای زنان به دست بیاورد. شعاری که حتی در میان اعضای پ.ک.ک و نسبت به زنان این گروه رعایت نمیشود چه برسد به اینکه بخواهد دستاوردی برای زنان ایرانی داشته باشد.

اسرین، ستاره و سریا؛ قربانی های پژاک

سایت دیده‌بان حقوق بشر کردستان مملوء از اسامی دخترانی است که توسط پژاک ربوده شده اند. دخترانی که در ارتفاعات ترکیه و کوه های اقلیم کردستان عراق زندگی می کنند و محکوم به مرگ اند. آنها اجازه خروج از این گروه را نداشته و بیشترشان سرنوشتی جز مرگ بدست نیروهای ارتش ترکیه ندارند. دخترانی که حتی پس از مرگ هم جنازهشان به دست خانواده نمیرسد. “زن زندگی آزادی” به زنان عضو پ.ک.ک و پژاک هیچ نداده است. اسناد متعدد آزار و اذیت جنسی زنان در پژاک، تنها گوشه ای از ظلم فراگیری است که این گروه تحت لوای این شعار خوش آب و رنگ به زنان تحمیل می کند.

به اذعان خانواده هایی که فرزندانشان توسط گروه پژاک ربوده شده اند و هم چنین گزارش های متعدد نهادهای حقوقی بین المللی، ربودن دختران و زنان بویژه از میان خانواده های کرد مستضعف، از رویه های ثابت گروه تروریستی پژاک است. گروهی که شعار “زن زندگی آزادی” می دهد اما حتی به این زنان اجازه نداده تا برای حضور در این گروه خودشان تصمیم بگیرند!

پژاک با انتخاب کوهستان های صعب العبور بعنوان مقر خود، عملا امکان بازگشت را از اعضا سلب می کند و با سوء استفاده از زنان نشان می دهد که تنها از زنان بعنوان سپر دفاعی استفاده می کند و زنان برای پژاک گوشت دم توپ هستند! چه چیزی میتواند برای پژاک نقاب دروغینی از زن زندگی آزادی بسازد وقتی زینب کناجی و اسرین محمدی در غارهای دورافتاده کوهستان های ترکیه کشته شده اند و جسدشان هیچگاه به دست خانواده نرسیده؟!

سریا شفیعی، یکی از زنانی بود که پژاک اجازه بازگشت به ایران را به او نداد و او تا زمان کشته شدن زیر بمبارانهای نیروی هوایی ترکیه، به یاد دو فرزندش بود. پژاک که با قوانین آهنین خود زنان را زیر چکمه به اصطلاح آزادی خواهانه اش له می کند، برای زنان ایرانی نسخه زن زندگی آزادی میپیچد! نسخه ای که درنهایت به سرنوشت اسرین محمدی ختم می شود.

بنویسید تروریست، بخوانید فعال مدنی!

زینب جلالیان، تنها زن زندانی سیاسی است که در ایران به حبس ابد محکوم شده. حبسی که اعتراض سازمان های فعال در زمینه حقوق بشر را در پی داشت. اما زینب جلالیان که پژاک در ابتدا منکر عضویت او در این گروه بود، با افشای اسناد و تصاویری از جانب سایت دیده‌بان حقوق بشر کردستان، از یک فعال مدنی که ادعای آن را داشت به یک تروریست تبدیل شد.

پژاک مدعی بود که زینب جلالیان صرفا یک فعال مدنی کرد است اما ماهیت نوع فعالیت های گروه پژاک و همچنین تصاویری که از زینب جلالیان منتشر شده، به یدک کشیدن نام فعال مدنی تنها میتواند سرپوشی برای جنایات این گروه تروریستی باشد.این سایت در ابتدای سال ۱۳۹۹ با افشای اسناد و تصاویری از زینب جلالیان که بازتاب های گستردهای هم در سازمان های حقوق بشری داشت، ثابت کرد که زینب جلالیان پیش از آنکه یک فعال مدنی باشد عضو یک گروه تروریستی مسلحانه به نام پژاک است. جلالیان در سال ۱۳۸۷ بدلیل همکاری با پ.ک.ک و پژاک و حمل غیر مجاز اسلحه و اقدام مسلحانه بر علیه امنیت ملی به اعدام محکوم شد که البته این حکم شامل عفو رهبری شد و به حبس ابد کاهش پیدا کرد.

منبع : خبرنامه دانشجویان ایران