احمد کردی است که در شهر مخمور با اکثریت کردنشین در شمال عراق زندگی می کند. با این حال، هر کسی که به لهجه‌ها گوش می‌دهد، متوجه می‌شود که لهجه احمد و نحوه صحبت کردنش از سایر ساکنان کرد منطقه متمایز است.

به این دلیل که احمد یکی از هزاران کردی بود که در دهه ۹۰ در اوج درگیری بین دولت ترکیه و حزب کارگران کردستان (PKK) از جنوب شرقی ترکیه گریخت.

در سال ۱۹۸۴، به دنبال کودتای نظامی در ترکیه که با محدودیت‌های جدیدی مواجه شد که هرگونه بیان عمومی هویت کردی را ممنوع می‌کرد، پ‌ک‌ک کمپین چریکی خود را علیه دولت ترکیه آغاز کرد.

جنگ پ.ک.ک به رهبری عبدالله اوجالان که اکنون زندانی شده و دارای ایدئولوژی مارکسیستی-لنینیستی تندرو است، در نهایت منجر به کشته شدن بیش از ۴۰۰۰۰ نفر شد و مناطق وسیعی از جنوب شرقی ترکیه (که اکثریت آنها کرد هستند) خالی از سکنه شد، زیرا ارتش ترکیه در تلاشی روستاها را ویران کرد. برای حذف هر گونه پناهگاه امن احتمالی برای گروه.

میلیون ها نفر خانه های خود را ترک کردند و هم به شهرهای بزرگتر ترکیه و هم از مرز به اقلیم کردستان عراق سرازیر شدند. اگرچه پ‌ک‌ک برای چندین دهه مقر خود را در کوه‌های قندیل شمالی عراق حفظ کرده است، روابط با مقامات محلی کرد همیشه هماهنگ نبوده است.

احمد که اصالتاً اهل استان سیرناک بود، توسط صدام حسین، حاکم وقت عراق، پناهگاهی در عراق گرفت که با توجه به بدنامی صدام برای کشتن و سرکوب مردم کرد عراق، اقدامی تا حدی کنایه آمیز بود.

او که در گوشه ای از خیابان در مخمور با میدل ایست آی صحبت می کرد، گفت: «ما باید فرار می کردیم، چاره ای نداشتیم، باید اینجا، به کردستان فرار می کردیم.

“آنها به ما ۱۵ روز اخطار دادند، یا فرار کنیم و به جای دیگری فرار کنیم یا مرد آنها باشیم و برادرانمان را بکشیم. یا گزینه سوم این است که همه شما مرده اید.”

دوست او – که او نیز کرد، اصالتاً اهل سیرناک است و احمد نیز نامیده می‌شود – با موافقت همراه شد.

او با اشاره به پایتخت این کشور گفت: “آنها واقعا ما را سرکوب می کنند، از همه جا تلاش می کنند. آنها می گویند “اوه آنها پ.ک.ک هستند و باید بمیرند. حتی وقتی از اربیل کمک می فرستند، آنها را در ایست های بازرسی متوقف می کنند.” دولت منطقه ای خودمختار کردستان (KRG) که کنترل بسیاری از شمال عراق را در دست دارد و در بهترین حالت، روابط پرتنشی با پناهندگان ترکیه دارد.

آنها می گویند: “بگذارید آنها آنجا بمیرند، آنها دارند لعنتی به PKK.”

“یک زندگی واقعاً بد”
هر دو احمد اکنون در یک کمپ پناهندگان در خارج از شهر مخمور زندگی می کنند. این کمپ که در سال ۱۹۹۸ در کنار سازمان ملل تأسیس شد، دارای حدود ۱۲۰۰۰ نفر است که همگی شهروندان کرد سابق ترکیه هستند.

رجب طیب اردوغان، رئیس جمهور ترکیه، این کمپ را “مرکز جوجه کشی تروریسم” نامیده است و دولت ترکیه مدت هاست که برای تعطیلی این کمپ تلاش کرده است.

خود مخمور در منطقه ای از عراق قرار دارد که به «مناطق مورد مناقشه» معروف است، که هم توسط دولت بغداد و هم دولت اقلیم کردستان مورد مناقشه قرار دارد.

در مقایسه با خیابان‌ها و ساختمان‌های تمیز و تمیز اربیل، جاده‌های مخمور از زباله پوشیده شده و زیرساخت‌ها فرسوده است. مگس ها در اطراف زباله های خوابیده در کانال های کوچک فاضلاب که در کناره های پیاده روها جمع می شوند، وزوز می کنند.

شرایط در کمپ حتی بدتر است – احمد به MEE گفت که تعدادی از کودکان در نتیجه نیش و نیش حیوانات سمی جان خود را از دست داده اند و گفت که بغداد مرتباً برق را قطع می کند. بیکاری، بیماری و عدم دسترسی به آب آشامیدنی نیز از مشکلات عمده است.

چند سال قبل از آن، مخمور در خط مقدم نبرد با گروه دولت اسلامی بود. این شهر حدود ۱۰۰ کیلومتر با موصل، مقر سابق داعش در عراق فاصله دارد. بسیاری از مردم محلی، از جمله ساکنان اردوگاه پناهجویان، درگیر نبرد با این گروه شبه نظامی بودند که پس از فروپاشی نیروهای بغداد در برابر حمله آنها، شاهد عقب رانده شدن آنها بودند.

پس از آن، مخمور، مانند بسیاری از مناطق دیگر در شمال عراق، در دست نیروهای پیشمرگه حکومت اقلیم کردستان (شاخه نظامی منطقه خودمختار) و دیگر گروه‌های کرد قرار گرفت. در سال ۲۰۱۷، پس از رفراندوم استقلال برای مناطق کردستان که توسط اقلیم کردستان برگزار شد – که به طور بحث برانگیز شامل مخمور، کرکوک و سایر مناطق تحت کنترل پیشمرگه ها می شد – بغداد با حمایت ایران، مناطق مورد مناقشه را بازپس گرفت.

در تمام این مدت، ساکنان کمپ پناهندگان مانند همیشه از بحران ها عبور کرده اند. زندگی هرگز برای آنها آسان نبود و تا همین اواخر، بیشتر آنها می توانستند با چالش های بی شماری که عراق اغلب با آنها روبرو می شود، کنار بیایند.

«این یک زندگی واقعاً، واقعاً بد است. ایمنی، هیچ ایمنی وجود ندارد”
حسن، یکی از ساکنان کمپ که در کودکی با خانواده اش از سیرناک آمده است، گفت.

حسن یک راننده تاکسی در حالی که بیرون یک کافه چای می خورد، توضیح داد که چگونه حکومت اقلیم کردستان به طور فزاینده ای کنترل او و سایر افراد در کمپ را تشدید کرده است، به ویژه با ممنوعیت مؤثر آنها از سفر به اربیل، که قبلاً تنها یک ساعت راه نجات اقتصادی برای آنها بود. به سمت شمال رانندگی کنید

او گفت: “آنها به ما اجازه نمی دهند جایی برویم، به خصوص اربیل. اگر کسی در شرف مرگ بود، شاید اجازه می دادند به بیمارستان برود.”

واقعاً سخت است، ما باید به بغداد و آن مناطق سفر کنیم تا شغلی پیدا کنیم… این به همه ما آسیب زده است.»

وی افزود که پس از بیش از دو دهه زندگی نامطمئن در اردوگاه – تحمل فقر، شرایط بد، حملات شبه نظامیان، جنگ داخلی عراق و حملات هوایی ترکیه – سرانجام فشارها بیش از حد شد.

او گفت: “اگر اینطور پیش برود، من باید بروم، نمی توانم اینجا بمانم.”

بسیاری از مردم اکنون شروع به ترک کرده اند.»

روستاهای خالی از سکنه
از دهه ۹۰، حزب دموکرات کردستان (KDP) و اتحادیه میهنی کردستان (PUK) نیروهای مسلط در کردستان عراق بودند، وضعیتی که با تأسیس حکومت اقلیم کردستان پس از تهاجم سال ۲۰۰۳ که صدام حسین را سرنگون کرد، رسمی شد.

در حالی که حزب چپ میانه اتحادیه میهنی که کنترل منطقه سلیمانیه را در دست دارد، به طور کلی روابط خوبی با پ.ک.ک حفظ کرده است، حزب محافظه کار و قبیله ای حزب دمکرات کردستان (که توسط مسعود بارزانی رهبری می شود و اربیل را کنترل می کند) اغلب با این گروه – در واقع، پ.ک.ک – دشمنی کرده است. در سال ۱۹۷۸ تا حدی به عنوان واکنش به شکست های ایدئولوژیک و تاکتیکی حزب دموکرات کردستان تأسیس شد.

یک نقطه دردناک مخصوصاً برای پ.ک.ک و سایر پناهندگان، رابطه نزدیک حزب دمکرات کردستان با ترکیه بوده است که شاهد خفه شدن مغازه ها و خیابان های اربیل از محصولات و تجارت های ترکیه بوده است.

سردار، که خانواده‌اش در ۹ سالگی ترکیه را ترک کردند، گفت که او و خانواده‌اش همیشه در مخمور با وجود همه سیاست‌های موجود، احساس خوشایندی داشتند.

او گفت: «ما را از آنجا بیرون کردند – به ما گفتند یا شما [ترک] شوید، کرد نیستید یا چیزی نیستید، یا می‌توانید با بارزانی به کردستان عراق بروید».

او گفت که اکنون ساکنان کمپ و ساکنان مخمور “مانند یک خانواده” بودند.

او گفت: «ما از سال ۱۹۹۹ با هیچ مشکلی مواجه نبودیم. ما هرگز مشکلی نداشتیم.

یکی از انباردارهای محلی که ماشین سردار را هنگام رانندگی با پرچم پایین انداخته بود، موافق بود: “آنها در مبارزه با داعش مشارکت داشتند و انبوه شهدا دارند.”

سردار گفت که علیرغم اشاره های مکرر به حضور پ.ک.ک در اردوگاه و حمایت آشکار سیاسی تعدادی از ساکنان، هیچ یک از جنگجویان این گروه اکنون در این اردوگاه مستقر نشده اند که “به دست خودمان کنترل می شود”.

او گفت که تنها مشکل در حال حاضر بسته شدن جاده اربیل به روی آنهاست.

او گفت: «همه کارگرانی که در اربیل بودند از افراد این اردوگاه بودند، اما اکنون به ما اجازه نمی‌دهند.

پس از این حادثه، آنها به طور کامل راه را قطع کردند.

دیپلمات ترور شد
«حادثه ای» که سردار به آن اشاره کرد، ترور یک دیپلمات ترکیه در اربیل در ژوئیه ۲۰۱۹ بود.

در ۱۷ ژوئیه همان سال، افراد مسلح به رستوران HuQ Qabaz در اربیل هجوم بردند و عثمان کوسه و دو شهروند عراقی دیگر، نریمان عثمان و بشدار رمضان را به ضرب گلوله کشتند.

اگرچه پ‌ک‌ک دست داشتن در این حمله را تکذیب کرد (علی‌رغم تمجید از مهاجم برای کشتن یک “خون مکنده”)، اما عواقب بعدی باعث شد حزب دمکرات کردستان تحرکات ساکنان اردوگاه مخمور را به شدت محدود کند، اردوگاهی که از نظر بسیاری به عنوان مرکز اصلی پ‌ک‌ک در عراق، در اقدامی که دیده بان حقوق بشر آن را “خودسرانه” خواند.

اگرچه حکومت اقلیم کردستان گفته است که محدودیت‌های جدید برای دانش‌آموزان، کسانی که برای کار سفر می‌کنند یا کسانی که به دنبال درمان هستند اعمال نمی‌شود، اما در عمل ساکنان کمپ می‌گویند که مدارک و مجوزهای آنها به طور مرتب در پست‌های بازرسی رد می‌شود.

مردم محلی و پزشکان در کمپ می گویند که حداقل دو زن به دلیل عدم اجازه عبور از ایست بازرسی، سقط جنین کرده اند.

این سرکوب همچنین همزمان با تعدادی از کمپین های مداوم ارتش ترکیه علیه پ ک ک در شمال عراق بوده است. به غیر از انجام حملات هوایی علیه اهداف مشکوک پ ک ک در مناطق کوهستانی – که منجر به تلفات و آواره شدن بسیاری از غیرنظامیان شد – آنها همچنین به اهدافی در مناطق مورد مناقشه از جمله مخمور حمله کرده اند.

در ماه ژوئن، نیروی هوایی ترکیه به کمپ پناهجویان حمله کرد و سه نفر – از جمله رهبر اردوگاه و سلمان بزکر، مسئول ادعایی پ.ک.ک – را بلافاصله پس از هشدار رئیس جمهور اردوغان به دولتش که اگر سازمان ملل نتواند این کار را انجام دهد، اردوگاه را “پاکسازی” کرد، کشت.

«پنج، ده دقیقه قبل از حملات هوایی من آنجا بودم. واقعا خیلی بد بود دو نفر، دو غیرنظامی کشته شدند.»

دومین حمله هوایی این اردوگاه را در ماه سپتامبر هدف قرار داد، هرچند کسی کشته نشد. حسن گفت که آنها یا هر کس دیگری بدون در نظر گرفتن کاری نمی توانستند انجام دهند.

هیچ کس نمی تواند آنها را متوقف کند. برای آنها مهم نیست که کودک باشد، زن، هر چه باشد.”

محدودیت های دسترسی به کمپ نیز تشدید شده است. در حالی که در ابتدا سازمان های غیر دولتی، روزنامه نگاران و امدادگران دسترسی آسانی داشتند، در ماه گذشته قوانین جدیدی وضع شده است که از ورود افراد غیر مقیمی که فاقد سند امضا شده از فرماندهی عملیات بغداد هستند، جلوگیری می کند.

فرمانده سپهبد محلی مسئول تایید ورود به اردوگاه (مصوبه به MEE داده نشده است، همانطور که اتفاق می افتد) گفت که آنها هرگز با پ ک ک و ساکنان اردوگاه مشکلی نداشته اند، اما با این وجود فشار زیادی بر آنها وارد شده است تا آنها را منزوی کنند.

او که در دفترش نشسته بود، گفت: “به همین دلیل است که من شما را به خاطر فشار ترکیه و اربیل به اینجا آوردم – آنها به هیچ سازمان یا روزنامه نگاری اجازه نمی دهند به اردوگاه بروند مگر با این برگه از فرماندهی عملیات بغداد.” در ساختمان امنیتی مخمور.

حروف بیرونی ساختمان همچنان شواهدی از بازپس گیری سریع بغداد در سال ۲۰۱۷ با ارجاعات به کردستان دارد.

این فرمانده گفت که موضوع اصلی اردوگاه “سیاسی” و به نزاع بین بغداد، ترکیه و اقلیم کردستان است.

وی گفت: «تا به حال ما هرگز با نیروهای پ‌ک‌ک مشکلی نداشته‌ایم. آنها برای ما مهم نیستند، مشکل سیاسی است.”

ترکیه و حزب دمکرات کردستان همیشه ما را تحت فشار قرار می دهند تا به آنها بگوییم که از اینجا بروند. اما تا کنون، ما هرگز با آنها مشکلی نداشته ایم.»

چگونه می توانیم ترک کنیم؟
گزینه های زیادی برای ساکنان کمپ آوارگان مخمور باقی نمانده است.

در داخل عراق، آنها بین مناطق عرب‌نشین کشور (جایی که با کمبود مهارت‌های زبانی و خطرات ایمنی مواجه هستند) و اربیل در نزدیکی آن که آنها را یک تهدید امنیتی می‌داند گیر افتاده‌اند.

برخی تلاش کرده اند تا سفری اغلب خطرناک به اروپا داشته باشند. بسیاری از کردهای عراق در روزهای اخیر در مرز بلاروس و لهستان گیر افتاده اند. اما این فقط برای کسانی که دارای امکانات هستند باز است.

“این پول زیادی می خواهد، ۱۵،۰۰۰، ۲۰،۰۰۰، ۳۰،۰۰۰ [دلار] برای قاچاق – ما پولی برای خوردن نداریم، چگونه می توانیم آنجا را ترک کنیم؟” از احمد می پرسد.

همچنین در گذشته تلاش هایی برای موافقت با طرح بازگرداندن داوطلبانه پناهجویان کرد در عراق برای بازگشت به ترکیه صورت گرفته است.

اما جنوب شرق ترکیه در سال های اخیر به جنگ هایی بازگشته است که در دهه های ۸۰ و ۹۰ آن را شکست. پس از شکست مذاکرات بین دولت ترکیه و پ‌ک‌ک در سال ۲۰۱۵، درگیری بین دولت ترکیه و گروه‌های مسلح در شهرهای سرتاسر منطقه رخ داد که هزاران کشته برجای گذاشت و بخش اعظم منطقه را ویران کرد.

با وجود این، سردار برای اولین بار در زندگی اش آرزو می کند که با وجود بازگشت خشونت و ویرانی به منطقه، او و خانواده اش بتوانند به سرزمین تاریخی خود در سیرناک بازگردند.

«قبلاً ما آن را نمی خواستیم، تا زمانی که حزب دمکرات کردستان راه را قطع کرد. ما روابط خوبی با آنها داشتیم، در اربیل و آن مناطق کار می کردیم – اما اکنون واقعاً می خواهیم به آنجا برگردیم.”

“اما این امکان پذیر نیست.”