انجمن بی تاوان : ایران کشوری است با تنوع جغرافیایی، قومی، زبانی و … که اکثر مردمان آن مسلمان هستند. شیعه و سنی دو مذهب اصلی در این کشور است که عمده مردمان آن بر اصول و احکام این دو مذهب از دین اسلام پایبندند. پیشنیه‌ی تاریخی در این جغرافیا، این نکته را به ما یادآور می‌شود که تاکنون کشورهای استعمارگر، احزاب و فرقه‌های بسیاری درصدد ضربه زدن به تمامیت ارضی این کشور بوده‌اند که از عمده تاکتیک‌های آنها، ایجاد اختلاف قومی و مذهبی بوده است.
شاید بتوان انگلیس را نقطه‌ی شروع این تاکتیک در منطقه معرفی کرد. این کشور در قرن‌های گذشته و در بخشی ازتاریخ کشور ما که به دوران قاجاریه شناخته شده است؛ اقدام به ایجاد فرقه‌هایی به منظور ایجاد اختلاف و چند دستگی میان اقوام و مذاهب مختلف ایرانی کرد که هنوز هم آثاری از این فرقه‌ها در کشور ما وجو دارد.
انگلیس این تاکتیک را بعنوان جایگزینی برای حمله‌ی مستقیم یا به عبارتی ساده‌تر،استعمار مستقیم از طریق تصاحب و استعمار زمین کشورها بکار می‌گیرد که تا روزگار امرزو هم بعنوان پایه‌ی اصلی سیاست غربی‌ها در منطقه کاربرد دارد. نمونه‌های بسیاری از ایجاد اختلاف میان مذاهب، اقوام و اقشار دیگر جامعه توسط دست‌های پشت‌پرده و حامیان این فرقه‌ها و مذاهب دروغین وجود دارد که بعضاً سبب شعله‌ور شدن آتش نفاق و دشمنی‌ها و کشته‌شدن میلیون‌ها نفر شده است. غربی‌ها هم از حرارت این آتش، شمش‌های طلایشان را ذوب می‌کرده و یا شکلی جدید به آنها می‌دهند.
این دشمنی تا حدی آشکار و شفاف است که اگر امروزه از یک دانش‌آموز مقطع ابتدایی هم سؤال شود، به درستی و شفافیت توضیح خواهد داد که آنچه سبب اختلاف در میان اقوام مختلف یک کشور می‌شود، برنامه و پروژه‌یی طراحی شده است که معمولاً انگلیس و کشورهای غربی مجری مخفی آن هستند. بعدها انگلیس این تاکتیک را به نوعی به احزاب و فرقه‌هایی که در منطقه به منظور ایجاد آشوب و تضعیف حکومت‌های مرکزی ایجاد می‌شدند؛ تزریق کرد و آنها نیز مجری طرح‌های انگلیسی ـ آمریکایی شدند.
نمونه‌ی بارز این دشمنی‌های آشکار در روزگار امروز را پ‌ک‌ک و زیرشاخه‌ی ایرانی آن، پژاک انجام می‌دهند. پ‌ک‌ک با تأسیس پژاک در سال ۲۰۰۳ میلادی، از تاکتیک تفرقه و اختلاف میان اقوام مختلف ایرانی با تحریف تنوع قومی در این کشور شروع کرد و چندین سال بر این تاکتیک اصرار کرد تا شاید به نوعی میان این اقوام آتش نفاق و دشمنی را شعله‌ورتر کند. اما به دلیل آگاهی مردم و یادآوری تجارب تلخ گذشته در این خصوص، طرح پژاک بی‌نتیجه ماند و ملت‌ها همچنان در کنار هم و با شور شوق بیشتری به زندگی خود در کنار دیگر اقوام در یک جامعه، ادامه دادند.
از آنجا که رسالت این فرقه‌ها، شعله‌ورترکردن آتش نفاق و دشمنی‌ها در منطقه است، لذا باردیگر با طرحی جدید وارد میدان شدند. تاکتیک این بار، ایجاد اختلاف مذهبی است. گروهها و احزاب زیادی بر موضوع اختلاف شیعه و سنی در ایران کار کرده‌اند و تاکنون هیچ نتیجه‌یی دستگیرشان نشده است، پژاک هم به همراه مادر خود این‌روزها مشغول پیاده‌سازی این طرح هستند تا شاید با این روش شکافی میان اقوام مختلف ایرانی ایجاد کنند.
شروع این تاکتیک به ماههای اخیر به ویژه بعد از انتخابات ریاست جمهوری ایران برمی‌گردد. البته این فرقه‌ها قبلاً هم در حمایت از گروههای سلفی و تندرو، چنین اقداماتی داشته‌اند؛ اما اخیراً شدت بیشتری به خود گرفته و این موضوع از آنجا نشأت می‌گیرد که تاکتیک اختلاف قومی شکست خورده و حالا درصدد امتحان این تاکتیک تحت عنوان اختلاف مذهبی هستند.
در نوشته‌های این فرقه‌ها به وضوح جانبداری کردن از گروههای سلفی و تندرو به چشم می‌خورد. این درحالیست که خود این گروه در شمال سوریه روزانه در درگیریهایش با جبهه‌النصره، دهها کشته و زخمی می‌دهد. از همه جالب‌تر اینکه، این فرقه‌ها بر پایه‌ی سکولاریستی تأسیس شده‌اند و کارشان ضدیت با دین است نه مذهب و یا مذاهب خاص. پس چرا اینهمه موضوع سنی و شیعه بودن را پیش می‌کشند؟ آیا این تاکتیک ادامه‌ی خط مشی انگلیسی‌ها در منطقه است؟ چرا باید فرقه‌یی سکولار، اینهمه بر موضوع سنی و شیعه در منطقه و به ویژه در ایران، آنهم در یک محدوده‌ی زمانی خاص، مانور بدهد؟ آیا یک فرقه‌ی سکولار مثل پژاک، می‌تواند حامی و پشتیبان ملتی باشد که بیش از ۱۴ قرن به اسلام گرویده و مذهب سنی را اختیار کرده‌اند؟
اما سؤال مهمی که در اینجا پیش می‌آید اینکه چرا پژاک موضع آذری، فارس، بلوچ و کُرد را به گفتمان شیعه و سنی تغییر داد؟ آیا جز شکست خوردن در موضوع اولی، دلیل دیگری هم می‌تواند داشته باشد؟
بسیاری سعی کرده‌اند تا از تنوع قومی، مذهبی و حتی جغرافیایی ایران، به منظور ایجاد تنش و دشمنی استفاده کنند؛ اما هیچ کدام به این اهداف ضدبشری خود نرسیده و به نوعی به اربابان خود مدیون شده‌اند. پژاک اگر دهها سال دیگر هم بخواهد از این طریق، از تنوع بعنوان اختلاف و تبعیض استفاده کند؛ نه تنها راه بجایی نخواهد برد؛ بلکه روز به روز چهره‌ی کُردستیزانه‌ی آن برای تمامی اقوام ایرانی آشکارتر خواهد شد.
