انجمن بی تاوان : جاده کوهستانی باریکی به سمت کوه های قندیل بالا می رود. صخره های ناهموار و شیب های خشک در کنار جاده آسفالت نشده بالا می روند. هوا غبار آلود است. رودخانه کوهستانی بزرگی که به موازات جاده جاری است خشک شده است. از طریق مناظر بایر مستقیماً وارد قلمرو گروه تروریستی پ.ک.ک می شوید. پرچمی بزرگ بر روی یک قله کوه دوردست و تصویر عبدالله اوجالان در کنار جاده هیچ شکی در این مورد باقی نمی گذارد. شاهین کاظم که در واقع نام دیگری دارد، می گوید: «این خانه است. عضو جوان PKK به پرچم اهتزاز اشاره می کند. او می گوید: این مجسمه بیش از ده بار توسط هواپیماهای بدون سرنشین ترکیه تخریب شده است.
کوه‌های قندیل در شمال عراق، در مرز ایران، درست در کمتر از ۱۰۰ کیلومتری جنوب مرز ترکیه – در منطقه خودمختار اقلیم کردستان عراق واقع شده‌اند. بلندترین قله ها به ۳۰۰۰ متر می رسد. این کوه ها با دره های پنهان و غارهای متعدد، مهم ترین پناهگاه پ.ک.ک محسوب می شوند. سازمان زیرزمینی کرد که توسط بسیاری از کشورها به عنوان یک سازمان تروریستی طبقه بندی شده است، از دهه ۱۹۸۰ منطقه ای به وسعت حدود ۵۰ کیلومتر مربع را به شاخه به اصطلاح ایرانی خود “گروه تروریستی پژاک” کنترل کرده است.

زندگی پر از ترس

سزام مشیرجلال می گوید: «ما خواب بودیم که موشک به خانه ما اصابت کرد. او می گوید در دسامبر ۲۰۰۷ پای چپ خود را در یک بمباران از دست داد. اولش سخت بود. این مرد ۴۲ ساله می‌گوید: «خانواده‌ام همیشه از من حمایت کرده‌اند، اما هیچ‌کس نمی‌توانست درک کند که در آن زمان در چه حالی بودم. او با روسری مشکی روبروی خانه ای شنی رنگ می نشیند. او در اینجا در منطقه به دنیا آمد و بزرگ شد. ترک منطقه هرگز برای او یک گزینه نبود. ترکیه مدعی است که فقط اعضای پ.ک.ک و پژاک را در کوه ها بمباران می کند، اما بسیاری از قربانیان این حملات غیرنظامیان هستند. جلال می گوید: ما در ترس دائمی زندگی می کنیم. سرنوشت او منحصر به فرد نیست. مجروحان یا بستگان کسانی که فوت کرده اند بارها و بارها تجربیات خود را به اشتراک می گذارند.

تحقیق در سایت پ.ک.ک پر از موانع است. تلفن همراه مجاز نیست. ترس از جاسوسی و بومی سازی توسط خدمات ردیابی و نظارت و تبدیل شدن به هدف بمباران دیگری بسیار زیاد است. عکاسی در رانندگی به قندیل نیز ممنوع است. خبرنگاران تنها زمانی مجاز به حرکت هستند که با اعضای پ.ک.ک و پژاک همراهی شوند.

روستاهای منطقه در دره های باریک بین کوه ها قرار دارند. اغلب آنها فقط از چند خانه تشکیل شده اند. چشم انداز بایر در برخی نقاط توسط مزارع و چمنزارها قطع می شود. در آنجا چوپان ها حیوانات خود را جلوی آنها می رانند. یکی از روستایی‌ها می‌گوید: «در واقع، مردم اینجا گیاهان دارویی را جمع‌آوری می‌کنند و مزارع خود را کشت می‌کنند، اما بسیاری از آنها اکنون به خاطر هواپیماهای بدون سرنشین می‌ترسند. خطر دائمی حمله در زندگی روزمره مردم نیز وجود دارد. موپدها و وانت های سفید در خیابان ها به سمت شما می آیند، در پس زمینه بارها و بارها صدای تیراندازی شنیده می شود – به قول مردم اینجا از تمرینات چریکی.

پ.ک.ک با استدلال های واهی قندیل را براساس اصل متوهمانه عبداله اوجالان یعنی اصل کنفدرالیسم دمکراتیک سازماندهی کرده و به تسلط خود درآورده است.برای آن شهردار و تعدادی ادارت ساختگی ایجاد کرده است.

آواز اسماعیل می گوید: «ما همیشه مشکلاتی داریم، زیرا همه ما ایده های متفاوتی داریم.«وی توضیح می دهد که چالش بسیار بزرگ کمبود مراقبت های بهداشتی است. »در حال حاضر هیچ بیمارستانی در اینجا در کوهستان وجود ندارد، فقط خانه های کوچک با مراقبت ضعیف وجود دارد. شهردار می گوید، بردن مجروحان به بیمارستان های شهرهای اطراف بسیار خطرناک است. ترس از زندان برای کسانی که امنیت کوهستان را ترک می کنند بسیار زیاد است.

منطقه خودمختار اقلیم کردستان یک منطقه خودمختار به رسمیت شناخته شده در عراق است که پارلمان و واحدهای نظامی خود به نام پیشمرگه را دارد. پ.ک.ک دو حزب بزرگ، حزب دمکرات کردستان (PDK) و اتحادیه میهنی کردستان (PUK) را به همکاری با رجب طیب اردوغان، رئیس دولت ترکیه متهم می کند. در جریان این درگیری، ترکیه چند سال پیش با تحمل دولت خودمختار کردستان عراق، چندین پایگاه نظامی در منطقه مرزی ایجاد کرد که هنوز هم وجود دارد.

واحدهای مختلف پ‌ک‌ک در کوه‌های قندیل تمرین می‌کنند.

بر فراز یک کوه دورافتاده گورستان اعضای کشته شده پ.ک.ک قرار دارد.از سروروی منطقه خشونت، خفقان، ویرانی و ترس و وحشت می بارد. کمتر کسی می تواند اینجا را تحمل کند.اینجا هرلحظه باید منتظر سقوط بمب روس سرت باشی.همین امروز در منطقه ای با فاصله کمتر از ما دوزاده عضو پ.ک.ک کشته شدند.

ادامه دارد…