به گزارش انجمن بی تاوان، آزادی عقیده بحثی جهانی و مورد قبول همه کشورهای عضو سازمان ملل متحد است و این مسئله در منشور آن سازمان نیز آورده شده است. یکی از موارد مهم این است افراد ناچار نشوند از دین و اعتقاد خود – با زور یا با فریب – محروم شوند. نقض این مورد یک جرم است. در گروه تروریستی (پ.ک.ک) سران این سازمان به اعضای خود اجازه نمی‌دهند در انتخاب و یا ادامه اعتقاد دینی خود آزاد باشند و آنان را پس از شستشوی مغزی در مسیری قرار می دهند که همانند فرقه هاست
با این شرایط “پ ک ک معیارهای یک حزب عادی را ندارد چون اعضای آن نه حق رای دارند و نه حق اعتراض”. “پ ک ک در ظاهر مدعی است با اسلام در تنافر نیست اما در عمل اقدامات آن ضد اسلامی است.” با مشاهده مواردی از قبیل
“ممنوعیت سوگند خوردن به قرآن و اجبار به سوگند خوردن به عکس عبدالله اوجالان. ممنوعیت ادای فرایض دینی مانند روزه و نماز برای اعضا” می بینیم که پ.ک.ک اعتقادی به اسلام ندارد در حالی که اکثریت جامعه کرد به دین اسلام اعتقاد دارند:
ماده ۱۸ اعلامیه جهانی حقوق بشر می‌گوید: “هر انسانی محق به داشتن آزادی اندیشه، وجدان و دین است؛ این حق شامل آزادی عقیده، تغییر عقیده، و آزادی علنی [و آشکار] کردن آئین و ابراز عقیده، چه به صورت تنها، چه به صورت جمعی یا به اتفاق دیگران، در قالب آموزش، اجرای مناسک، عبادت و برگزاری آن در محیط عمومی یا خصوصی است و هیچ فردی حق اهانت و تعرض به فرد دیگری به لحاظ تمایز و اختلاف اندیشه ندارد.”
بسیاری از اعضای جدا‌شده پ.ک.ک و همچنین تصاویر مراسم‌های سوگند آن که در سایت‌های رسمی آن نیز منتشر شده‌اند موارد بالا را تایید می‌کنند. این در حالیست که حق آزادی دین و عقیده از اساسی‌ترین حقوق بشر است و حتی می‌توان گفت ایده کلی حقوق بشر در تاریخچه حمایت از اقلیت‌های دینی قرار دارد. این حق که در اولین قوانین حقوق بشری داخلی همچون اعلامیه فرانسوی حقوق بشر و شهروند و اولین اصلاحیه قانون اساسی آمریکا” منعکس شده است از ابتدای نهضت جهانی حقوق بشر نیز مورد توجه بوده و در مهم‌ترین اسناد بین‌المللی حقوق بشر همچون اعلامیه جهانی حقوق بشر، میثاق حقوق مدنی و سیاسی، کنوانسیون اروپایی حقوق بشر، کنوانسیون آمریکایی حقوق بشر و منشور آفریقایی حقوق بشر و ملت‌ها مورد تاکید قرار گرفته است.
