انجمن بی تاوان : “با جان و خون، ما با تو هستیم اوجالان” این آهنگ قبل از سال ۱۹۸۶ در جشن های پ.ک.ک خوانده نشده بود. این آهنگ بعثی است، زیرا اعضای حزب بعث در سوریه و عراق برای حافظ اسد و صدام حسین می خواندند.
بنابراین، چگونه و چه زمانی این حزب بعثی به پ ک ک پیوست؟
درست است که قبل از دستگیری و ربوده شدن اوجالان، پ.ک.ک از کمالستان و کمالیسم انتقاد می کرد. اما نمی توان گفت: پ.ک.ک ۱۰۰% خود را از کمال گرایی دور کرده و خود را پاکسازی کرده است. چرا ؟ چرا که تمامی بنیانگذاران پ.ک.ک در مدارس ترکیه که بر اساس قوانین و سیستم کمالیسم اداره می شد، تحصیل کرده و تحصیل کردند. همه می دانند که کمالستان کمالیسم را از طریق روش ها و روش های آموزشی «مدرسه، کنوانسیون، دانشگاه»، رسانه ها، تلویزیون، رادیو، روزنامه ها، مجلات و غیره در اذهان کل جامعه تثبیت کرده است. نه تنها او کمال گرایی خود را در جنبش های مسلحانه ترکیه رها کرد. یعنی از سال ۱۹۲۳ تا ۱۹۷۸ جامعه ترکیه در تمام سطوح و سطوح در کمال گرایی حرکت می کرد، چگونه می توان گفت; کمالیسم هیچ تاثیری بر پ ک ک ندارد؟ از زمانی که اوجالان ربوده و دستگیر شد، شروع به تمجید از آتاتورک کرد. اوجالان در بسیاری از جاها آتاتورک را دشمن کردها نامید و گفت; آتاتورک خوب بود اما اطرافیانش بد بودند.
برگردیم به موضوع خود، روش ها، روش ها و روش هایی که کمالیست ها برای گسترش و گسترش کمالیسم در جامعه و همچنین رژیم بعث در سوریه و عراق به کار بردند. از سال ۱۹۸۵ تا ۱۹۸۶، جوانان و دانشجویان کرد سوری که به پ.ک.ک پیوسته بودند، روی انگشتان شمارش شدند. اما در سال های ۱۹۸۷-۱۹۸۸، صدها مرد و زن جوان به PKK پیوستند. به همین ترتیب تا اینکه به سال های ۱۹۹۰-۱۹۹۱-۱۹۹۲ یا سال انفجار پ.ک.ک در سوریه رسیدیم. در این سال ها هزاران مرد و زن جوان به پ ک ک پیوستند. این کادرها و خادمان در مدارس، دانشکده ها و دانشگاه های بعثی تحصیل کردند. به عبارت دیگر، همان طور که کمالیسم بر برندگان تأثیر می گذاشت، رژیم بااس تأثیر خود را بر زیردستان داشت. زمانی هزاران کادر کرد سوری که به پ‌ک‌ک پیوستند، بخشی از فرهنگ بعث را با خود به سازمان آوردند. نمونه ها و نمونه های زیادی وجود دارد، اما می توان از بین آنها انتخاب کرد:
هرگز نباید فراموش کرد که اوجالان به مدت ۱۸-۱۹ سال تحت نفوذ و قدرت رژیم بعث سوریه بود. از آن زمان تا کنون اوجالان و پ.ک.ک بارها از حافظ اسد تمجید کرده اند و من در مقالات قبلی به این موضوع اشاره کرده ام.
ترانه هایی در مورد رهبران، این از فرهنگ بعثی است که هزاران آهنگ در مورد حافظ اسد، بصار اسد و صدام حسین دارد. اما وقتی مردم به آرشیو «گروه مقاومت» پ‌ک‌ک برمی‌گردند، می‌بینند که اولین آهنگ‌ها درباره اوجالان در سال ۱۹۸۷ خوانده شده و توسط هنرمند جمال تیرج سروده شده است. – در سال ۱۹۹۳ “Coma Berxwedan” یک نوار منتشر کرد و هنرمند Xemgin Birhat آهنگ “Serok Apo, big Apo, bilig Apo, Ape me” را خواند. اما این آهنگ، متن و ملودی، از «کما آگیری» است که در سال ۱۳۷۰ خوانده است. «گروه آگیری» اهل آمودا است. – آهنگ هوی هوی میپی من… هوی هوی سره من توسط هنرمند پیوان ارجین در سال ۹۰ در قامیسلو خوانده شد و مجدداً در سال ۱۹۹۵ در اروپا با گروه مقاومت تکرار شد. – آهنگ میمون میمون…سرداره گله من از هنرمند کومرد در اصل این آهنگ متن و ملودی و خوانش کما آگیری می باشد. – آهنگ سروکه من از هنرمند بنگین، متن، ملودی و خواندن همگی زیر خط هستند. به عبارت دیگر، اعضای گروه مقاومت موفق هنرمندان آپوچی برای خواندن ترانه هایی درباره اوجالان، مطیع فرهنگ بعثی شده اند. به همین دلیل بود که پیستره، دیلجس، دیار، بصر شاهین… و… از اوجالان خواندند.
از سال ۲۰۰۰ گروهی به نام “فداییان اوجالان” در قندیل تأسیس شد. “اردوگاه”های بارگهن عشق خاصی دارند و افرادی که عضو پ.ک.ک هستند در سنین بالا به سراغ آنها می روند تا با عقل و شعور اعضا بازی نکنند و آنها را بیرون کنند، چون هنوز اعضا هستند. ۱۴-۱۶ ساله بودن شاید کردهای ما در ترکیه دوباره عادی شوند، اما کردهای “عراقی” به خوبی می دانند که رژیم قبلی عراق در سال ۱۹۹۴ عشق “فداییان صدام حسین” را داشت و در سال ۲۰۰۳ این عشق دوباره برقرار شد. به عبارت دیگر، این نحوه نامگذاری عشق سربازی، از فرهنگ حزب بعث است.
به طور خلاصه، در داخل پ‌ک‌ک نه تنها برخی افراد می‌توانند تحت تأثیر کمالیسم یا استالینیسم باشند، بلکه برخی افراد نیز می‌توانند تحت تأثیر فرهنگ حزب بعش قرار گیرند.
