انجمن بی تاوان : قبل از اینکه پ.ک.ک را بشناسم در ترکیه در حزب دمکراتیک خلق ها کار می کردم . قبل از ملحق شدن بحثهایی راجع به برابری زن و مرد را شنیده بودم ابتدا مرا به اروپا فرستادند و بعدا به عراق امدم.
آن چیزی را که من قبلا خیال می کردم با حقیقت هایی که در درون پ ک ک دیدم زمین و آسمان فرق می کرد و من شاهد شدم که چگونه یک دختر و پسری را که عاشق هم بودند گلوله باران کردند و ان صحنه همیشه مقابل چشمان من هست.

روابط جنسی در میان فرماندهان رده بالا ازاد بود و عیب همدیگر را پنهان می کردند اما در صورت مشاهده برای کادرهای رده پایین انها را مجازات می کردند و از ما بعنوان ابزار استفاده می کردند. کشتن کادرها برای مدیریت اهمیتی نداشت. عده ای از پسران و دختران که همدیگر را دوست می داشتند مدیریت پ.ک.ک هرکدامشان را به مناطق دور دست می فرستادند و از همه مهمتر اکثرشان را به مناطق عملیاتی می فرستادند و بعد از مدتی ذاتا کشته می شدند.
در پ ک ک وپژاک مشورت و اظهار نظر ازاد نیست بلکه تنها عبدالاه اوجالان هرچه که بگوید ان صحیح است و همه چیز را به او ربط می دهند و می گویند که او  راست می گوید. ما در اشتباهیم و اگر گفته های اوجالان را در اموزش ها تکرار کنی و از او تعریف کنی به شما درجه می دهند و از یک طرف هم می گفتند که ما همگی مرید و فدایی اوجالان هستیم.
زمانی که ما با رادیو گوش می کردیم و دولت که تازه “قانون پشیمانی عمومی”(عفو عمومی) را تصویب کرده بود مدیریت پ ک ک نمی گذاشت ما به رادیو گوش بدهیم که مسئله چیست و همیشه ارتباط ما را با بیرون قطع می کرد و ما از بیرون خبر نداشتیم.

زندگی در پ ک ک مانند یک زندان بود و در اخر تصمیم گرفتم که فرار کنم و حالا خیلی راحت هستم و توصیه من به کسانی که هم اکنون در داخل پ ک ک هستند این است هرچه زودتر خودشان را نجات دهند و با خیال های بیهوده پ ک ک زندگی شان را تلف نکنند.