به گزارش انجمن بی تاوان، دولت آمریکا گروه تروریستی پ.ک.ک را «پادشاه مواد مخدر» اعلام کرده که این عنوان باعث می‌شود تا گروه پ.ک.ک در قلب لیست اولویت برای سرکوب در عملیات، دستگیری رهبران و مصادره اموال آن از جمله حساب‌های بانکی قرار گیرد.

این نامگذاری در جلسه‌ای در کنفرانس‌ بین‌المللی مبارزه با مواد مخدر در استانبول در۱۰-۸ ژوئیه ۲۰۰۸ مطرح شد که طی آن ۳۰۰ مقام پلیس مهمان اداره پلیس مواد مخدر آمریکا و پلیس ترکیه بودند.

در آنجا، «راس ویلسون» سفیر آمریکا اعلام کرد پس از «نجات تاریخی گروگان‌ها از دست سازمان فارک و ضربه بزرگی که به این سازمان وارد آمد»، زمان آن فرا رسیده در مورد مبارزه با تروریسم مواد مخدر صحبت کنیم. البته، ویلسون به صورت مودبانه بر این واقعیت سرپوش گذاشت که آمریکا طی حدود ۲ سال موفق نشد تا عملیات گروه پ.ک.ک در عراق را متوقف کند و این سبب شد تا جوزف رالستون ژنرال آمریکایی مورد انتقاد قرار گیرد و ترکیه ناچار شد همان سال در تعقیب گروه پ.ک.ک وارد خاک عراق شود.

اما ویلسون اعلام کرد آمریکا «اخیراً جبهه دیگری را» علیه گروه پ.ک.ک باز کرده و این سازمان را «پادشاه مواد مخدر» می‌نامد.

وی در مورد همکاری نزدیک با ترکیه افزود: این نامگذاری «امکان می‌دهد تا تلاش‌های مشترک ما علیه تروریسم مواد مخدر گروه پ.ک.ک از طریق هدف قرار دادن دارایی افراد و تاجران مرتبط با آن تقویت شود.»

یک استراتژی واقعی علیه تروریسم

نامیدن گروه پ.ک.ک به عنوان پادشاه مواد مخدر حرکتی مهم است، البته اگر با یک درک استراتژیک همراه باشد و هدف تروریسم بین‌المللی مواد مخدر نابودی دولت-ملت‌های حاکم می‌باشد که نوعی گردن کلفتی علیه قوانین جهانی می‌باشد که الیگارشی مالی ایجاد کرده، در این صورت بهتر با آن برخورد خواهد شد.

در اوت سال ۱۹۹۶، لیندون لاروش که برای حزب دموکرات نامزد ریاست جمهوری بود، این نکته را در مقاله‌ای با عنوان «انعکاس امروزی جنگ تمدن‌ها در رم باستان» این موضوع را مورد تاکید قرار داد و تهدیدی را مورد توجه قرار داد که ترکیه با آن مواجه است؛ تهدیدی که به صورتی وهم آور با خطر کودتا موازی است.

لاروش در بررسی موردی ایران و ترکیه نوشت: «اخیراً اربکان نخست وزیر با دولت رفسنجانی وارد توافق‌های استراتژیک قاطعی شده است. برای ارزیابی این، بایستی موضوع را در چهار سطح مورد ارزیابی قرار داد. نخست، اقدامات نخست وزیر اربکان منعکس کننده ائتلاف مصطفی کمال آتاتورک با رضا شاه ایران است.

دوم، این منعکس کننده منافع مشترک ترکیه، ایران و عراق برای نابود کردن گروه پ.ک.ک است که مقر واقعی آن لندن است و عملیات آن توسط لندن و پاریس گسترش می‌یابد… سوم، این نشانه دو منافع حیاتی است. نشانه منافع حیاتی ترکیه در یافتن نوعی همکاری اقتصادی است که برای نوسازی اقتصاد ملی نیاز دارد. همچنین منعکس کننده همکاری کنونی قاطع و نزدیک ایران در توسعه پل زمینی اوراسیا با چین و جماهیر آسیای میانه است.

در این مجموعه خاص، منافع ترکیه ایجاب می‌کند به شریک کامل در توسعه این همکاری زمینی-پل تبدیل شود. بنابراین، منافع مشترک ایران و ترکیه در پایان دادن به قدرت عملیات کردها که به تفاهم فرانسه و بریتانیا وابسته‌اند با منافع حیاتی هر دو کشور در توسعه همکاری اقتصادی تلاقی پیدا می‌کند.

چهارم، این تلاش از اهمیت حیاتی سیاسی-استراتژیک برخوردار است، که تنها به صورت مستقیم یا غیرمستقیم برای این کشورها نیست. اهمیت استراتژیک جهانی دارد.

این توصیف لاروش امروز حتی قاطع‌تر است یعنی پس از جنگ مصیبت بار آمریکا در عراق با رهبری ائتلاف آمریکا-انگلیس، هنوز هم منطقه در آتش می‌سوزد.

مرکز ای.آی.آر از منابع آگاه در واشنگتن مطلع شده که اکنون محافل نظامی آمریکا همگی قبول می‌کنند فرماندهان طالبان و القاعده اکنون با قاچاق هروئین و تریاک هزینه‌های نظامی خود را تامین می‌کنند.

این مرکز بیش از یک دهه پیش هشدار داد که قاچاق هروئین و تریاک و اخیراً هم تولید حشیش به منبع اصلی تامین مالی این گروه‌ها تبدیل شده است.

یک منبع اطلاعاتی آمریکا اظهار کرد که سالانه بیش از ۱۰۰ میلیون دلار به صورت مستقیم یا غیرمستقیم فقط از تریاک افغانستان برای عملیات نظامی طالبان تامین می‌شود.

این منبع میزان کلی ارزش پولی تجارت تریاک افغانستان را بالغ بر ۹۳% تولید تریاک جهان و تقریباً ۱۶۰ میلیارد دلار برای یک سال تخمین زده است. این به نظر تحلیلگران پلیس آمریکا رقمی بالا می‌باشد، اما این محافل پلیس اعتراف می‌کنند نمی‌توانند دیگر دقیقاً محاسبه کنند ارزش پولی تریاک افغانستان چقدر می‌شود.

یکی از دلایل این ابهام در مورد مبلغ نقدینگی، نبود اطلاع از میزان تولید است. تولید افغانستان در سال ۲۰۰۷ حدود ۸۲۰۰ تن از مجموع تولید جهانی ۸۸۴۷ تن بود! در سال ۲۰۰۶، تولید تریاک افغانستان ۶۱۰۰ تن از مجموع تولید جهانی ۶۶۱۰ تن بود.

در مجموع می‌توان گفت فقط تولید تریاک افغانستان در سال ۲۰۰۷ سه برابر تولید آن در سال ۱۹۹۸ بود که سازمان ملل میزان آن برای افغانستان را ۲۶۹۳ تن و تولید جهانی را ۴۳۰۰ تن اعلام کرد و از زمان حمله آمریکا به افغانستان که پس از حملات یازدهم سپتامبر طالبان و القاعده را هدف قرار داد، تولید مواد مخدر شدیداً افزایش یافته و از سال ۲۰۰۲ هر سال سیر صعودی دارد. چون تولید تریاک بیشتر شده قدرت طالبان نیز بیشتر شده است.

هر مورخ واجد صلاحیت تاریخ می‌داند که تدارکات در عمق کلید عملیات در هر ارتش است و این بیش از پیش برای جنگ‌های چریکی و ارتش‌های تروریستی مهم می‌باشد. بنابراین، بدون از بین بردن خطوط تدارکاتی و پایگاههای اقتصادی تروریست‌های مواد مخدر، شکست دادن آنها غیرممکن است.

اکنون بحث بر این تاکید می‌کند که «خان‌های مواد مخدر» در افغانستان را نیز در برنامه حملات جنگی در آنجا قرار دهند، اما این تصمیم هنوز نهایی نشده است.

شکست دادن جنگ کثیف گروه پ.ک.ک می‌تواند یک بررسی موردی خوب در عملیات موفق ضدتروریستی باشد و این یعنی مستقیماً با امپراطوری بریتانیا درگیر شدن.

موسسه ای.آی.آر. در سال ۱۹۹۶ یادداشتی را منتشر کرد و از وزارت خارجه آمریکا خواست بریتانیا را در لیست حامیان تروریسم قرار دهد. این موسسه لیست کشورهایی مانند ترکیه را اعلام کرد که از تروریسم مورد حمایت لندن رنج می‌برند.

موسسه چنین نوشت: روز بیستم اوت سال ۱۹۹۶ دولت ترکیه به صورت رسمی به دولت بریتانیا اعتراض کرد که به شبکه مد-تی وی در لندن اجازه می‌دهد علیرغم وجود اسناد مبنی بر گرفتن دستور از تروریست‌های گروه پ.ک.ک، به فعالیت خود ادامه دهد.

همکاری پ.ک.ک و طالبان در زمینه کشت مواد مخدر

«رالف لنگلر» روزنامه نگار، پژوهشگر و استاد دانشگاه لوگانو در سوئیس در سال‌های ۲۰۰۰، ۲۰۱۵، ۲۰۱۶، ۲۰۱۷ به مناطق کردنشین خاورمیانه سفر کرده و نتیجه مشاهدات و تحقیقات خود را در قالب یک مقاله به رشته تحریر در آورده که در شبکه اشتراک گذاری علوم (Quora) منتشر شده است.

این روزنامه نگار می‌نویسد: بارزانی‌ها و گروه پ.ک.ک تنفر عمیقی نسبت به یکدیگر دارند. ی.پ.گ. نیز همان گروه پ.ک.ک است و اکثر فرماندهان آن در سوریه همان اعضای گروه پ.ک.ک هستند. با آمدن داعش به عراق و سوریه تجزیه طلبان گروه پ.ک.ک از فرصت استفاده کردند و آمریکا نیز برای کنترل میادین نفتی سوریه و منافع خود در سوریه و شنگال، آنها را مورد حمایت قرار داد و در یک چرخش، تروریست‌های دیروز را خیلی راحت «مبارز» نامید.

«رالف لنگلر» می نویسد: گروه پ.ک.ک در طی بیش از ۳۰ سال خشونت به یک نیروی خشونت طلب تبدیل شده است. اراضی زیادی را گرفته، اما معلوم نیست بتواند در کنترل خود نگه دارد یا نه.

در مورد حزب دموکرات کردستان به رهبری بارزانی نیز باید گفت قویترین حزب کردی عراق است و دلیل آن نیز روابط عشیره‌ای است.

یک گزارش درز کرده در وزارت خارجه آمریکا می‌نویسد جریان بارزانی (پارتی) بیشتر به یک سندیکای جنایتکار شبیه است نه یک حزب سیاسی. با توجه به گستردگی شدید فساد در اقلیم کردستان عراق امکان تهیه گزارشی دقیق در مورد ماهیت جنایی آن وجود ندارد. سرکوب و به قتل رساندن مخالفان در این حزب امری عادی است. اتحادیه میهنی کردستان و حزب دموکرات سابقه اختلافات شدید و عمیقی دارند که بعضی سیاسی و بعضی نیز شخصی هستند، اما با هم قدرت را تقسیم می‌کنند. ساختار حزب دموکرات عشیره‌ای و واپسگرا است و ساختار اتحادیه میهنی مارکسیستی و شبیه اتحاد شوروی است. فساد در این حزب نیز گسترده است.

پیشمرگه با این که نیروی مسلح اقلیم کردستان است، اما نیرویی واحد نیست و بر اساس نفوذ سیاسی حرکت می‌کند. اختلافات عمیق سیاسی سبب شده تا نیروی پیشمرگه ساختار واحدی نداشته باشد. در داخل پیشمرگه نیز سازماندهی و ساختاربندی بر اساس قبیله و عشیره است.

گروه پ.ک.ک نیز در لیست تروریستی ناتو، آمریکا، اروپا، کانادا، آذربایجان، استرالیا و خیلی کشورهای دیگر قرار دارد.

درآمد گروه پ.ک.ک از جنایات سازمان یافته و قاچاق گسترده مواد مخدر تامین می‌شود. گروه پ.ک.ک در حوزه پولشویی، اخاذی، توزیع مواد مخدر بسیار فعال است. این گروه را سازمان «تروریسم و مواد مخدر» نیز می‌نامند. وزارت خزانه داری آمریکا در ماه مه سال ۲۰۰۸ گروه پ.ک.ک را در لیست فعالین قاچاق مواد مخدر قرار داد و در سال ۲۰۰۹ نیز پژاک را که تحت کنترل کنگرا-گل می‌باشد در لیست تروریستی خود قرار داد.

گروه پ.ک.ک در افغانستان با طالبان همکاری می‌کند و گل‌ها و گیاهانی که منبع تولید مواد مخدر هستند را کشت می‌کند و سپس مواد را تولید می‌کند و نهایتاً برای فروش به اروپا می‌رساند.

پ.ک.ک که در آمد آن از مواد مخدر تامین می‌شود در جنوب شرقی ترکیه نیز مواد مخدر تولید می‌کند. آمریکا این گروه را یک سازمان ترکیبی تروریستی و مواد مخدر می‌داند نه فقط یک سازمان تروریستی معمولی.

مایکل برون رئیس سابق پلیس مبارزه با مواد مخدر می‌گوید: این نوع سازمان کثیف‌ترین سازمانی است که قرن بیستم به خود دیده است. درآمد گروه پ.ک.ک از موادمخدر تا حدود ۲٫۵ میلیارد دلار تخمین زده شده است. گروه پ.ک.ک در جنوب شرقی ترکیه مزارع ماری جوانا نیز دارد و ترکیه در چندین مورد آنها را پیدا و نابود کرده است.

با توجه به خلا امنیتی طی سال‌های متمادی، منطقه لیجه در استان دیاربکر یکی از مراکز مهم تولید مواد مخدر برای گروه پ.ک.ک بوده است.

گروه پ.ک.ک و حزب اتحاد دموکراتیک (پ.ی.د.) و شاخه مسلح آن یگان‌های مدافع خلق (ی.پ.گ.) یکی‌اند.

«رالف لنگلر» روزنامه نگار، پژوهشگر و استاد دانشگاه لوگانو در سوئیس در ادامه می‌افزاید: حکومتی به نام اقلیم کردستان وجود ندارد آنچه هست در واقع یک خانواده عشیره‌ای و تاجر است و با این که گفته می‌شود انتخابات در آن آزاد است، اما عشیره حرف اول را می‌زند. مسعود بارزانی رئیس همه، نچیروان بارزانی نخست وزیر و مسرور بارزانی رئیس استخبارات هستند.

مسعود بارزانی در عین این که سیاستمدار است، اما فردی بسیار ظالم و بی رحم است. به عنوان مثال، کردهای ایزدی را رها کرد تا داعش آنها را قتل عام کند. هدفش این بود راه را برای داعش باز کند و دولت اوباما ناچار شود در منطقه دخالت کند. وقتی دید این سیاست نیز کارساز نیست پیشمرگه‌ها را از میادین نفتی محل فعالیت شرکت‌های آمریکایی بیرون آورد و سپس آمریکا ناچار شد وارد عمل شود.

کردهای ترکیه به صورت طبیعی جنگ طلب به دنیا می‌آیند، نه افراد با فرهنگی هستند و نه سیاستمدار به دنیا می‌آیند، اما کردهای عراق تا حدی در حد وسط این دو حالت قرار دارند. گروه پ.ک.ک و شاخه مسلح آن از سال ۱۹۸۴ تا ۱۹۹۹ در سوریه فعال بود و سپس در ارتفاعات قندیل در شمال عراق مستقر شدند.