امروز کردهای ترکیه قربانی رقابتِ پ.ک.ک و حزب عدالت و توسعه AKP می‌شوند. کُردهای ترکیه امروز از سوی کسانی مورد ظلم و ستم قرار می‌گیرند که هر دو (پ.ک.ک و AKP) داعیه دفاع از کُردها و حقوق آنها را دارند.
انجمن بی تاوان آذربایجان غربی : «مم و زین» یکی از معروفترین داستان‌های منظوم عاشقانه به زبان کُردی کرمانجی است که «احمد خانی» شاعر پرآوازه کرمانج آنرا در قرن ۱۷ میلادی سروده است. مکان وقوع این داستان مشهور، منطقه «جیزره» کنونی (جزیره) است. همچنین داستان «فولکلور» (زنبیل فروش و خاطون) که مربوط به زندگی و سرگذشت «میر سعید» فرزند یکی از امرای «دیاربکر» است نیز در منطقه «سیلوان» (به کُردی فارقین) روی داده است.
به دلیل محبوبیت و نیز شهرت جهانی این دو اثر ادبی، مناطق فارقین و جزیره که دیار مم و زین و زنبیل فروش نامیده می‌شوند، نزد دوستداران فرهنگ و ادبیات کُردی از جایگاه ویژه‌ای برخوردار هستند. اما این دو منطقه و ساکنان فرهنگ دوستش این روزها حال و روز خوشی ندارند.
در ماه ها اخیر برخی از مناطق کُردنشین ترکیه همچون جیزره (به کُردی جزیره)، سیلوان (به کُردی فارقین)، «یوکسک‌آوا» (گه‌ور) و «نصیبین» شاهد اعلام حکومت نظامی، درگیری‌های خونین و ناآرامی بودند. موج جدید خشونت و درگیری در جنوب شرق ترکیه پس از انتخابات یکم نوامبر (۱۰ آبان) و شکست حزب دمکراتیک خلق ها HDP که شاخه ی سیاسی پ.ک.ک محسوب می‌شود، آغاز شد.
حزب دمکراتیک خلق‌ها در انتخابات قبلی (۷ ژوئن) با کسب بیش از ۱۳ درصدِ آراء، ۸۰ کُرسی پارلمانی را کسب کرده بود در انتخابات یکم نوامبر از دست دادن ۲۱ کُرسی، تعداد کُرسی‌هایش به عدد ۵۹ کاهش یافته و این یک شوک بزرگ برای پ.ک.ک بود.
از صبح روز بعد از انتخابات مشخص بود که حزب کارگران کردستان ترکیه (پ.ک.ک) برای جبران و توجیه شکستِ خود، ایجاد آشوب و درگیری را در اولویتِ برنامه‌های خود قرار خواهد داد. از همین رو گروه وابسته به پ.ک.ک موسوم به «جنبش جوانان میهن پرست انقلابی» (YDG-H) که وظیفه عملیاتی کردنِ برنامه‌های پ.ک.ک در شهرها و روستاها را به عهده دارد، از همان روزهای پس از انتخابات پروژه چند ماه قبل را تکرار کرد و در شهرهای جیزره، سیلوان، یوکسک آوا و نصیبین با حفر خندق، اشغال دوایر دولتی، بستن راه‌های ورودی و سنگربندی در کوچه‌ها و خیابان‌ها اعلامِ «خودمدیریتی دمکراتیک» (خودگردانی دمکراتیک) کردند.
در سپتامبر گذشته نیز پ.ک.ک اقدام مشابهی را در چند منطقه کردنشین از جمله شهر جیزره انجام داده بود که در پی آن به مدت ۹ روز حکومت نظامی در این شهر اعلام شده بود و هزاران نفر از مردم خانه و کاشانه خود را رها کرده و به بیرون از شهر گریختند.
اما موج جدید ناآرامی‌ها در مناطق کردنشین ترکیه و بویژه شهر سیلوان (فارقین) پیامدهای بسیار ناگواری برای مردم به همراه داشت. از روز سوم نوامبر مقررات منع رفت و آمد در ۳ محله‌ی شهر سیلوان اعمال شد. صدها خانه، مغازه، مدرسه و اماکن عمومی آسیب دید. به دلیل قطع برق و آب، مردم با کمبود مواد غذایی و دارو مواجه شدند و هزاران نفر از ترس جان خود محل سکونت خود را رها کردند. ده‌ها اداره دولتی در آتش سوخت و اعزام بسیاری از بیماران و زخمی شدگان به مراکز درمانی به دلیل مسدود بودن راه‌ها امکان‌پذیر نبود.
تصاویری که از شهر سیلوان در رسانه‌ها مخابره شد، باورکردنی نبود و این شهر به یک شهر جنگ زده تبدیل شده بود که در جای‌جای آن آثار گلوله به چشم می‌خورد و در اکثر کوچه و خیابان‌های آن کانال، خندق و خاکریز حفر شده بود. حضور پر رنگ تانک، زره‌پوش، نفربر و خودروهای نظامی با سربازان مسلحی که صورت خود را پوشانده بودند هر بیننده‌ای را به وحشت می‌انداخت.
براستی چرا ساکنانِ جزیره، دیار، مم وزین و مردم فارقینِ عزیز، دیار زنبیل فروش و خاطون، اینچنین مغموم و غمزده نظاره‌گر خشونت‌طلبی پ.ک.ک هستند؟
طرح مبهم «خودمدیریتی دمکراتیک» که پ.ک.ک آنرا پروژه عبدالله اوجالان برای خودگردانی مردمی کُردها در قالب کنفدرالیسم دمکراتیک می‌داند، جز بدبختی و سیه‌روزی چه ارمغانی برای کُردها داشته است؟
امروز کردهای ترکیه قربانی رقابتِ پ.ک.ک و حزب عدالت و توسعه AKP می‌شوند. کُردهای ترکیه امروز از سوی کسانی مورد ظلم و ستم قرار می‌گیرند که هر دو (پ.ک.ک و AKP) داعیه دفاع از کُردها و حقوق آنها را دارند.
منبغ: دیده بان