به گزارش انجمن بی تاوان، شهید فریبرز سهیلی پانزدهم شهریورماه سال ۱۳۶۱ در روستای ده آسیاب دینور در استان کرمانشاه در یک خانواده مذهبی به دنیا آمد.
ایشان فرزند ارشد خانواده بود و پدر این شهید والامقام هم از جانبازان دوران جنگ تحمیلی است. شهید سهیلی تحصیلات ابتدایی، راهنمایی و دبیرستان را در استان کرمانشاه به اتمام رسانید. وی در سال ۱۳۸۱ پس از شرکت در آزمون دانشگاه آزاد اسلامی در رشته ادبیات عرب در مقطع کارشناسی پذیرفته و مشغول به تحصیل شد. شهید سهیلی در دوران تحصیل نیز جزو دانشجویان ممتاز این دانشگاه بود و توانست مقطع کارشناسی را با معدل عالی در سال ۱۳۸۴ به پایان برساند.
در سال ۱۳۸۵ در آزمون استخدامی نیروی انتظامی شرکت کرد و پس از طی مراحل استخدامی وارد نیروی انتظامی شد. پس از گذراندن دوره آموزش با درجه ستواندومی خدمت خود را در رسته مرزبانی در یگان مرزی پاوه به عنوان نماینده پاسگاه مرزی آغاز کرد.
در همان آغاز خدمت در پاییز سال ۱۳۸۵ زندگی مشترک خود را تشکیل داد و ثمره این ازدواج یک دختر ۶ ساله به نام ساغر است.
شهید سهیلی سرانجام در شبانگاه بیستم مرداد ماه سال ۱۳۹۲ در هنگام گشت مرزی در منطقه هانی گرمله(نوسود) به کمین گروهک ضدانقلاب پژاک برخورد همراه سرباز وفادارش شهید هادی غلام اعتبار به درجه رفیع شهادت نایل شد.
در همین خصوص خبرنگار چشم نیوز در گفتگویی با خانواده شهید سهیلی نگاهی به زندگی این شهید بزرگوار داشت.
مادر شهید هنوز هم وقتی از فرزند شهیدش می گوید، اشک در چشمانش حلقه زده و بغض راه گلویش را می بندد؛ او که تاب گقتن خاطره از پسر بزرگ خود را ندارد اشک امانش را می برد و با مرور خاطرات این عزیز، داغش تازه می شود…
مادر با چشم های گریان از مهربانی های پسرش می گوید …
مادر جان از آقا فریبرز بگویید؟
فریبرز پسر بزرگ من بود، آنقدر این پسر مهربان و فداکار بود که خوبی هایش زبانزد همه است. پسرم روحیه بسیار آرامی داشت و متانت در رفتارش کاملا مشهود بود. فریبرزجان همیشه به فکر خانواده بود و از جان و دل برایمان مایه می گذاشت. احساس مسئولیت از خصوصیات بارز ایشان بود. فریبرز خیلی مهربان بود و همیشه سعی می کرد در همه حال به دیگران کمک کند، او جوان پاک و با ایمانی بود و به همین خاطر هم سعی می کرد تمامی رفتار و اعمالش به گونه ای باشد که خدا دوست دارد…
(با چشمانی پر از اشک) فریبزر جان، می خواستم سایه سرم باشی. من خواهرت را به تو سپردم اما تو رفتی و دختر و همسرت را به من سپردی…
کار کردن شهید در نوجوانی
مادر، از خاطرات نوجوانی شهید بگویید؟
فریبرز سال دوم دبیرستان بود که بعد از قبولی و سپری کردن ایام تعطیلات تابستانی، یک روز تصمیم گرفت برود کار کند. فریبرز همیشه جوان فعالی بود و از بیکاری بیزار.
فریبرز من تصمیم گرفت تا در کوره آجرپزی کارکند، من می دانستم که از پس این کار بر نمی آید اما گفتم بگذار امتحان کند تا هم سختی کار را بچشد و هم مانع تصمیمش نشوم. غروب آن روز خسته در حالی که رنگ به چهره نداشت و دستانش از فشار کار تاول زده بود به منزل بازگشت و جالب تر این که مزد آن روز را هم به او نداده بودند!
خیلی عصبانی و خسته بود بعد از شام خطاب به پدرش گفت من دیگر چنین کارهایی نمی کنم و همان درسم را می خوانم و دست های شما را می بوسم. حالا می فهمم که با چه زحمتی معاش خانواده را تامین می کنی و سپاسگزار زحماتتان هستم.
چون همیشه بر سر قولش ماند و با نمرات عالی دوران تحصیل را پشت سر گذاشت و تحصیلات عالی را هم ادامه داد و در نیروی انتظامی استخدام شد.
شهادت فریبرز به من الهام شده بود
شهید سهیلی چطور به شهادت رسیدند؟
انگار از همان اول به من الهام شده بود که فرزندم به شهادت می رسد…
فریبرز جان برای استخدام در نیروی انتظامی خیلی دردسر کشید. مراحل استخدامی پستی و بلندی های زیادی داشت تا اینکه جواب قطعی آمد که ایشان قبول شده است. ظهر بود بعد از شنیدن این خبر در همان لحظه احساس کردم که یک تکه نور از خانه خارج شد و به طرف آسمان رفت، متوجه نبودم این نورچه بود و چه شد اما اکنون تعبیر آن را می فهمم…
(باز صدای مادر شهید می لرزد و بغض در گلویش می شکند) آری آن نور فرزند ارشدم بود که واقعا هم چون نور، پاک و روشن بود و به سوی خدا رفت. خداوند امانتش را که ۳۰ سال به من سپرده بود از من باز ستاند و به سوی خود برد.
فرزندم در درگیری با اشرار در هنگام گشت مرزی در منطقه هانی گرمله جنوبی(نوسود) و هنگام کمین با گروهک ضدانقلاب پژاک همراه سربازش به سوی خدا پرکشید و به درجه رفیع شهادت رسید.
همسر شهید: همسرم همیشه من را به تحصیل تشویق می کرد
خانم خزایی از همسر شهیدتان بگویید؟
(با اشک در چشمان) همسرم فردی شایسته و صبور بود، رفتارش با خانواده بسیار خوب بود، ایمان قوی ای داشت و همواره خدا را ناظر بر اعمال و گفتارش می دید. او سرانجام در راه پاسداری از نظام جمهوری اسلامی ایران و در راه دفاع از وطن و آرمان های اسلام و انقلاب به شهادت رسید.
ایشان شخصی با اراده در تمامی زمینه ها بالاخص تحصیل بودند و من را هم به ادامه تحصیل تشویق می کردند و می گفتند از زمان بهترین استفاده را بکنید و در ایامی که من سرخدمت هستم درستان را بخوانید و همین سبب شد که من در مقاطع بالاتر تحصیل کنم. خود ایشان نیز با تمامی مشکلات کاری و مسئولیت های فراوان و بعد مسافت و… درس خواندن را فراموش نمی کرد و در ساعاتی که فرصتی پیش می آمد درس می خواند.حتی زمان های امتحان هم اغلب ایشان در ماموریت بودند و برای اینکه همزمان هم به کار و هم درسشان برسند شبانه حرکت می کردند تا صبح به امتحان برسند و بلافاصه به محل خدمت بازگردند و همین موجب شد که مدارج بالای تحصیلی را طی کنند.
شهید سهیلی فردی وظیفه شناس بودند بطوری که هنگام مرخصی مایحتاج پاسگاه را خودشان تهیه می کردند. در تمام مدت زندگی مشترکم با ایشان هرگز ندیدم که کم کاری کنند و وجدان کاری زیادی داشتند آنقدر که سربازانشان را مثل فرزندانشان می دانستند و در مقابل ایشان احساس دین می کردند.
از زندگی مشترکتان بگویید؟
من و فریبرز با هم فامیل هستیم( پسردایی و دخترعمه). در واقع ما از هم شناخت کافی داشتیم و وقتی ایشان به خواستگاری من آمدند نیازی به پرس وجو درباره ایشان نبود. رفتار و اخلاق ایشان زبانزد فامیل بود، جوانی پاک، با ایمان و تحصیلکرده، به خاطر همین تردیدی برای من باقی نماند.
یادم می آید روز خواستگاری وقتی که قرار شد صحبت های پایانی را انجام دهیم، فریبرز که جوانی متین و خجالتی بود به من گفت؛ نیازی به مقدمه چینی نیست من و شما با هم خویشاوند هستیم واز همدیگر شناخت داریم فقط تنها چیزی که من باید بگویم و بسیار مهم هم است درباره شغل من است. میدانی که من تازه در نیروی انتظامی استخدام شده ام و ان شاء الله بعد از جذب، ممکن است به هر نقطه ای از کشور برای خدمت فرستاده شوم و شاید کمی سخت باشد آیا شما راضی هستید که به دور از خانواده همراه من باشید. من که از همان ابتدا هم، سرم پایین بود با همان شرم دخترانه و با اینکه نمی دانستم از خجالت چه بگوییم، آهسته گفتم بله هرجا که شما باشید من هم هستم…
سرانجام در بهار سال ۱۳۸۶ من و شهید، زندگی مشترکمان را شروع کردیم و ایشان تنها یک هفته مرخصی داشتند و بعد از مرخصی به مناطق مرزی پاوه رفتند. از همان هنگام بود که تنهایی های من آغاز شد. ایشان در هر ماه ۱۵ تا ۲۰ روز منطقه بودند و ۷ روز در منزل.
شهید سهیلی در ابتدا سمت معاونت فرماندهی را برعهده داشتند اما بعد از چند سال و به سبب احساس مسئولیتی که همیشه در زندگی و علی الخصوص کار داشتند به سمت فرماندهی رسیدند اما برخلاف دیگران که از ترفیع رتبه خوشحال می شوند ایشان نگران بود و همیشه می گفت مسئولیت من بیشتر شده و بایستی بیشتر تلاش کنم و در پیشگاه خداوند و خلق خدا جوابگو باشم.
شهید سهیلی از زمانی که فرمانده شدند بالطبع، مسئولیتشان بیشتر شده و دوری از خانواده هم بیشتر شد. ایشان آنچنان وظیفه شناس بودند و نسبت به میهن عزیزمان احساس دین می کردند که حتی در هنگام تولد تنها فرزندمان «ساغر» هم کنار من نبودند. پاسگاهی که ایشان خدمت می کردند از امکانات اولیه برخوردار نبود حتی تلفن هم نداشتند و برای تماس بایستی مسافتی طولانی را طی می کردند که به منطقه مرتفعی برسند تا تلفن همراه آنتن بدهد، در واقع همیشه ما منتظر تماس ایشان بودیم.
آنقدر شهید سهیلی حس وظیفه شناسی و احساس مسئولیت داشتند که حتی تا دو روز بعد از تولد ساغر اطلاع نداشتند و به محض خبردار شدن خودشان را به منزل رساندند.
ایشان با هیجان و اشتیاق زیادی به منزل رسیدند و وارد اتاق شدند و با دیدن ما، با آن صورت مهربان که زیر محاسن مشکی اشان پنهان شده بود و جز سیاهی صورتش چیزی پیدا نبود اشک در چشمانشان حلقه زد و سکوت کردند.
همسرشهیدم در تمام ایامی که در مرخصی بودند سعی داشتند برای جبران روزهای دوری از خانواده هر کاری که از دستشان برمی آید انجام دهند که تنهایی آن روزها را فراموش کنیم.
بهترین خاطره ما، سفر به مشهد مقدس بود که به همراه مادر و خواهر ایشان رفتیم. فریبرز بار اول بود که به مشهد مقدس مشرف می شدند، هیچ وقت یادم نمی رود شب آخر که در صحن آزادی بودیم به من گفت اگر خدا عمری بدهد و قسمت باشد هر سال به پابوس آقا امام رضا(ع) می آییم چه صفایی دارد این بارگاه روحانی…
از شهادت ایشان بگویید؟
(همچنان با اشک در چشمان) ماه رمضان سال ۹۲ بود. ایشان که در هانی گرمله جنوبی نوسود (پاسگاه وگاگا) فرمانده بود در تمام طول خدمت برای اولین بار مرخصی ۱۴ روزه داشت. انگار همه می دانستند این آخرین مرخصی ایشان است و باید بیشتر از قبل در کنار خانواده باشد.
آخرین روز مرخصی ایشان بود. ما به عروسی یکی از اقوام دعوت شده بودیم شب قبل از رفتن می خواستم مانع از رفتن ایشان شوم تا بلکه با هم به مراسم برویم اما هر دلیل و بهانه ای آوردم نشد که نشد؛ تا جایی که به گریه و زاری و التماس متوسل شوم تا بلکه مانع رفتن ایشان شوم اما ایشان با همان مهربانی همیشگی شان فقط لبخند می زدند و می گفتند آخر پاسگاه و سربازهایم را چکار کنم اگر در غیاب من اتفاقی بیفتد چه جوابی می توانم بدهم؟ از من اصرار و از ایشان انکار تا بالاخره ایشان مرا مجاب کرد و قرار شد که به سرخدمت بازگردد.
شب شنبه بعد از اتمام مراسم حدود نیمه شب و هنگام بازگشت از خانه با ایشان تماس گرفتم اما جواب نداد، اضطراب عجیبی وجودم را فراگرفته بود اما خودم را دلداری می دادم که حتما برای گشت شبانه رفته اند اما …
دلشوره زیادی داشتم، حالم آشفته بود. با اینکه خیلی خسته بودم اما تا صبح نخوابیدم، صبح زود باز هم تماس گرفتم اما این بار تلفن خاموش بود، دیگر تاب نداشتم. پیام دادم که با من تماس بگیرید اما گوشی خاموش بود و …
در این بین و هنگامی که اضطراب و دلشوره لحظه ای رهایم نمی کرد دیدم که مادرشوهرم مرا صدا زد. با عجله رفتم در را که باز کردم بی اختیار بدون توجه به اینکه برای چه مرا صدا زده فقط پرسیدم چه شده؟!
مادر ایشان گفت از مرزبانی تماس گرفته اند، این شماره با بنویس که تماس بگیرم… آن وقت بود که بی هیچ دلیلی شروع به گریه کردم و فریاد می زدم طوری که همه خانواده را نگران کردم؛ بله دلشوره هایم بی دلیل نبود و حدسم درست بود، ایشان هنگام گشت شبانه در درگیری با گروهک پژاک به فیض شهادت نایل آمدند و به آرزوی خویش که همانا دیدار یار بود رسیدند و برای همیشه من وخانواده اش از دیدنشان محروم شدیم.
آری ایشان باورشان این بود که «مرگ آنچنان است که وقتی بیاید حتی فرصت باز و بسته کردن چشم را هم نمی دهد برای لحظه ای زود اتفاق می افتد، پس باید همیشه آماده باشیم» و همان شد که ایشان به باورش رسیده بودند؛ آری شهید سهیلی هنگام شهادت حتی فرصت بسته شدن چشم هایشان را نداشتند و با چشم باز و لبی خندان به قول ساغر کوچولو « پرواز کرد و رفت پیش خدا… ».
