انجمن بی تاوان: استفاده از خشونت در شرایط عادی به محکوم کردن و محروم کردن خود منجر می شود.اما سازمان های تروریستی تلاش می کنند با استفاده از روش های گوناگون فعالیت های خشن خود را به صورت فردی و اجتماعی قابل قبول کنند. برای کسب “قصد و نیات خشن” نیازمند توجیه بزرگتری هستند.

مسئله این که خشونت شکل قابل قبولی از یک عمل برای کسب اهداف اجتماعی، سیاسی و اقتصادی است یا نه هنوز یک بحث مهم در بین روشنفکران است. به صورت همزمان نیز، بحث های سیاسی در فهرست بندی گروههای مختلف در دسته بندی سازمان های تروریستی مطرح است.

برای پژوهشگران، کارشناسان مقابله با تروریسم و سیاستگذاران مهم است زمینه عقلانی پشت سر خشونت تروریستی و تلاش برای مقبول نشان دادن فعالیت خشن را بفهمند تا سیاست هایی را ایجاد نمایند که حمایت از حملات تروریستی را کاهش دهند. در عوض، این سبب کاهش احتمال حملات تروریستی به خاطر کاهش حمایت مالی، انسانی و لجیستیکی برای سازمان های تروریستی خواهد شد.

خیلی از خوانندگان شاید فیلم های کوتاه مردم خاورمیانه را به خاطر بیاورند که برای حملات یازدهم سپتامبر جشن و پایکوبی می کردند. این گرایش حمایت و پذیرش خشونت به صورت روزافزون در غرب در حال گسترش است. حوادث اخیر مانند افزایش تنش در “حومه” پاریس پس از شارلی ابدو و حملات نوامبر ۲۰۱۵، بحث های عمومی در مورد جشن ها و محافظت از مظنونان توسط هواداران داعش در بروکسل پس از حملات زاونتم و مالبیک (مارس ۲۰۱۶) و قهرمانسازی از تروریست های انتحاری حملات پارک گوون و سوکاک مراسیم (فوریه و مارس ۲۰۱۶) توسط هواداارن پ ک ک همگی به وضوح اهمیت این موضوع را نشان می دهد و تاکید می کند که این جنبه از مطالعات تروریسم در آینده نزدیک نیازمند توجه بیشتر است.

در چند دهه گذشته، تروریسم به یکی از شکل های اصلی فعالیت خشن سیاسی تبدیل شده است. علی رغم این حقیقت که نمونه های زیادی در تاریخ وجود ندارند که در آنها تروریسم راه حلی برای درگیری باشد اما هنوز هم خیلی از گروه ها استفاده از خشونت را به عنوان ابزار موثر و مشروع برای رسیدن به اهداف سیاسی خود مورد استفاده قرار می دهند. تعریف تروریسم و بحث در مورد مشروعیت خشونت بر موفقیت تلاش های ملی و بین المللی مقابله با تروریسم تاثیر مهمی داشته است. تلاش برای معاف کردن بعضی از انواع خشونت سیاسی از تعریف تروریسم – بیشتر تحت تاثیر لابی هایی که طبق منافع خود عمل می کنند – یا برای ملایم نشان دادن آن صورت می گیرد که در همین راستا، تروریست ها را به عنوان “چالشگران قدرت” و “شورشیان تغییر” قلمداد می کنند. آکادمیسین ها و کارشناسان متعدد مقابله با تروریسم مدعی اند استفاده از خشونت برای اهداف سیاسی بایستی با نادیده گرفتن هویت کسانی همراه باشد که دست به خشونت می زنند و یا با نادیده گرفتن انگیزه سیاسی، دینی یا ایدئولوژیک مورد بررسی قرار گیرد و خود عمل و عواقب آن بایستی مد نظر قرار گیرد. ریسک وجود دارد که یک سری تلاش ها برای مشروعیت بخشیدن به سازمان های تروریستی بتواند به حمایت منفعل از تروریسم منجر شود.تلاش های اصلی برای مشروعیت بخشیدن به گروههای تروریستی هنوز هم توسط خود این گروه ها انجام می شود. این از طریق توجیه وجود، عمل و اهدافشان صورت می گیرد.

توجیه به عنوان “ارزیابی مثبت عملی تعریف می شود که عامل مسئول آن است” و خود “توجیه نیز شامل ارائه دلایلی است که بر خود خشونت مورد بحث ارجحیت دارند”.  این هیچ عذرخواهی را دربرنمی گیرد ولی پذیرش غیرمستقیم رفتار اشتباه و تلاش برای شکست دادن هر گونه خدشه به شهرت است. توجیه خشونت توسط گروههای تروریستی – به ویژه هنگامی که غیرنظامیان قربانی می شوند – حیاتی است و این عمدتا به خاطر نیاز به متقاعد کردن اعضا، هواداران، افراد بالقوه برای جذب و گاهی جامعه گسترده تر است تا “به حق بودن” فعالیت خود را نشان دهند و تعهد خود به مسئله را نمایان سازند. چندین عامل مانند سیاسی سازی نارضایتی، مشروعیت (تصوری) نظام سیاسی، جنبه های روانی-فرهنگی خشونت سیاسی، ایدئولوژی و دکترین، ارتباطات و جنبه های فایده ای در توجیه خشونت سیاسی نقش مهمی ایفا می کنند. در شرایط عادی، استفاده از خشونت به محکومیت خود و اعمال ممنوعیت بر خود منجر خواهد شد. ولی، با استفاده از بازسازی هنجاری رفتار از طریق تبلیغات و تلقین ایدئولوژیک مردم را به اعضا یا هوادارانی تبدیل می کنند که به صورت فردی و اجتماعی بدون محدودیت های خودسانسوری ناشی از فعال شدن گزینشی و عدم تعهد به کنترل درونی خشونت را قبول می کنند. در موارد حاد، گرفتن جان انسان ها می تواند به عنوان چیزی درست و شرافتمندانه تلقی شود.