انجمن بی تاوان : عبدالله اوجالان به لحاظ شخصیتی انسانی شکاک است. وی حتی در دورانی که خودش بطور مستقیم هدایت پ.ک.ک را به عهده داشته به شدت نسبت به اطرافیانش سوءظن داشته است. وی نسبت به کادرهای گروهش لحنی آمرانه دارد و خود را برتر از دیگران می داند.
اوجالان در گفتگو با یالچین کوچوک می گوید: من هر انسانی را به آسانی دوست ندارم. حال ۴۴ سال دارم و هنوز به دنبال کادری می گردم که خیلی دوستش داشته باشم یا پیدایش کنم تا بهترین دوستم شود. عده ای را در اطرافم می بینم که از همه شان بیزارم. اگر امید نبود، هیچ کدامشان را نزد خود نگه نمی داشتم. من برای رسیدن به هدفم به مبارزه ای بی پایان دست زده ام. می بینید که من انسان را با جنگ اصلاح می کنم. من به خاطر زیبایی جنگ می کنم. با اطمینان می گویم، کسانی که می خواهند با من بمانند، باید در این چارچوب باشند. شاید بگویید آنها برای خودشان زندگی نمی کنند و عاشق خودشان نیستند. من می گویم اگر می خواهند جنگاور راه ارزش ها و بنیادهای انسانیت باشند، می توانند پیش من بمانند، در غیر این صورت بروند و جایی زندگی کنند که در پوست خودشان نگنجند. من جنگاور راه بزرگی و زیبایی هستم و چه در عمل و چه در تئوری، در این مسأله صاحبنظر هستم .»
عبدالله اوجالان در ادامه می افزاید: «بدون شک تمام مشکلات برای من مانده است. در حالی که آرزو داشتم، رهبری گروهی در میان بود که قدرت و نیروی زیادی در تحلیل و گفتگو داشت و در مورد مسائل مهم و بزرگ به بحث می نشست و هوشیار و زیرک بود و قطعنامه راست و درست بیرون می داد و توان گزینش و قدرت جوابگویی داشته باشد، اما من را ناچار کرده اند که به تنهایی کارها را انجام بدهم و در واقع این مایه استهلاک من شده است.» (یالچین کوچوک ، ۱۳۷۸)
اما ریشه های تندخویی و خشونت طلبی اوجالان در چیست؟
بسیاری از جامعه شناسان و پژوهشگران معتقدند ریشه های خشونت طلبی و افراطی گری در دوران بزرگسالی را باید در دوران کودکی افراد جستجو کرد. “کارن هورنای” روانکاو آلمانی که از اولین پیروان فروید بود در این زمینه می گوید: «خشونت ریشه در ترس دارد. هر چه کودکی در فضای امن تری رشد کند تمایل او به خشونت کمتر می شود. بعدها “کارو دو بوآ” و رونالد روهنر” در تحقیقاتی که بر روی فرهنگ های مختلف انجام دادند نظر هورنای را تایید کردند.»
در هر جامعه ای که کودکان حضور فیزیکی و روانی بیشتری از مادر را تجربه می کنند خشونت کمتر است. حضور بیشتر مادر در نزد کودک در او احساس امنیت ایجاد می کند و آستانه تحریک سیستم “ستیز- گریز” مغز او را بالاتر می برد. چنین کودکی در سراسر عمر دیرتر احساس تهدید و ناامنی می کند و دیرتر از کوره در می رود و دست به خشونت می زند.
درباره شخصیت عبدالله اوجالان و عقیده محکمِ وی به راهبرد مسلحانه و روش های خشونت آمیز تا کنون مقالات مختلفی نوشته شده است اما در این میان دوران کودکی وی کمتر مورد توجه قرار گرفته است.
نبیل الملحم روزنامه نگار مشهور عرب سوریه سالها قبل با عبدالله اوجالان گفتگوی مفصلی انجام داده است که این گفتگو در سال ۱۹۹۶ در قالب کتابی تحت عنوان: “سبعه ایام مع آپو: قائد و شعب حوار اجراه نبیل الملحم مع عبدالله اوج الان” در آتن انتشار یافت.
عبدالله اوجالان در این گفتگو سخنان تکان دهنده ای درباره دوران کودکی خود ذکر می کند. اوجالان در بخشی از این گفتگو می گوید: «اگر مادرم می دید که حقش پایمال می شود حتی اگر مساله بسیار بسیار ساده هم بود، عصبانی می شد و مرافعه بر پا می کرد… مادرم مردان را هیچ می انگاشت. همانند زنی مستقل و قوی بود و در دعواها جسور بود . هر انسانی هنگام جنگیدن برخی مسائل را مد نظر قرار می دهد اما مادرم هیچ حسابی را برای هیچ نتیجه ای نمی کرد.»
عبدالله اوجالان سپس درباره پیشینه جنگ طلبی و خشونت طلبی در خانواده و اجداد خود چنین می گوید: «شخصی درباره خانواده و روستای ما (عمرلی) کتابی نوشته و گفته است که خانواده اوجالان برای جنگیدن با تُرک ها بوجود آمده اند. این خانواده جنگی را علیه تُرک ها بر پا کرده است. چرا این را می گویم؟ نام خانوادگی من این را بازگو می کند؟ اوجالان یعنی انتقام گیرنده. تاریخ اجدادم می گوید که این خانواده چند جنگ طولانی را بر ضد تُرک ها بر پا کرده اند.»
