انجمن بی تاوان : در حالی که تحصن خانواده ها علیه پ.ک.ک در استان دیاربکر در جنوب شرقی این کشور به پایان می رسد، داستان های کودکان ربوده شده واقعیت جذب سربازان کودک توسط این گروه تروریستی را آشکار می کند.

این اعتراض پس از آن آغاز شد که حسیره آکار در مقابل دفتر حزب دموکراتیک خلق ها (HDP) در دیاربکر حاضر شد و خواستار پیوستن مجدد او به پسرش شد. پسر آکار بعداً در ۲۴ اوت ۲۰۱۹ به خانه بازگشت و به بسیاری از خانواده‌های دیگر امیدوار شد. از زمانی که تحصن خانواده ها در ۳ سپتامبر ۲۰۱۹ آغاز شد، این جنبش به سرعت از دیاربکر به وان، موش، شرناک، حکاری، ازمیر و حتی برلین گسترش یافت. از آن زمان ۱۰۶۴ روز می گذرد و تاکنون ۳۰۳ خانواده به این تحصن پیوسته اند و ۳۷ مادر به فرزندان خود ملحق شده اند.

سال هاست که کودکان سرباز به زور توسط سازمان تروریستی پ.ک.ک جذب می شوند. پ‌ک‌ک استخدام کودکان خردسال را ترجیح می‌دهد، زیرا آنها راحت‌تر تلقین می‌شوند و پتانسیل خدمت طولانی‌تر را دارند. در گزارش اخیر سازمان ملل متحد در مورد کودکان در درگیری های مسلحانه آمده است که پ ک ک در سال ۲۰۲۱ ۲۲۱ کودک سرباز را در سوریه به خدمت گرفته است.

علاوه بر این، گزارش سازمان ملل متحد با عنوان «کودکان و درگیری‌های مسلحانه در جمهوری عربی سوریه» که در ۱۸ مه منتشر شد، ادعا می‌کند که ۴۱۷ کودک توسط شاخه سوریه PKK، YPG، بین ژوئیه ۲۰۱۸ تا ژوئن ۲۰۲۰ مورد استفاده قرار گرفته‌اند. سربازان کودک کشف نشده که در گزارش های بین المللی گنجانده نشده اند.

همانطور که در یک مقاله تحلیلی بر اساس تحقیقات میدانی منتشر شده توسط خبرگزاری آنادولو (AA) توضیح داده شده است، داستان های کودکان ربوده شده به مردم کمک می کند تا مادران دیاربکر و ماهیت واقعی شیوه های استخدام کودکان پ.ک.ک را بهتر درک کنند.

اولین روایت از سه روایتی که به آشکار شدن این واقعیت کمک می کند روایت روجات چیفچی است. روجات شش سال پیش در ۱۵ سالگی در هاکاری ربوده شد. او دو بار با خانواده خود تماس گرفت و در حین تلاش برای فرار از اردوگاه توسط شبه نظامیان پ ک ک دستگیر شد. بعداً پ‌ک‌ک میخ‌های روخات را بیرون کشید تا او را از تلاش دوباره برای فرار منصرف کند. در همین حال، مادر و برادر روژات در کمپ های پ.ک.ک از جمله در کوهستان قندیل به دنبال او بودند. در یکی از این دیدارها، برادر روجات با شبه نظامیان پ.ک.ک درگیر بحث شد که آنها روخات را به خانواده اش پس ندادند یا اجازه ندادند او را ببینند. اندکی پس از بازگشت خانواده روژات به خانه، شبه نظامیان در نیمه شب به روستای آنها حمله کردند و برادر بزرگتر روژات را در انبار خانواده کشتند.

حمزه آدیامان تنها ۹ سال داشت که توسط پ.ک.ک ربوده شد. هیچ کس باور نمی کند که یک پسر ۹ ساله به میل خود به یک سازمان تروریستی پیوسته باشد. حمزه در روستای کریکداغ در حکاری زندگی می کرد و در مقابل مدرسه اش ربوده شد. وقتی خانواده او متوجه شدند که فرزندشان مفقود شده است، برای جستجوی او به مدرسه رفتند و ماشین سیاه رنگی را دیدند که به اعتقاد آنها حمزه در آن بود. بعداً پ.ک.ک و HDP به خانواده گفتند که حمزه «با سقوط در رودخانه زاپ جان باخت. با این حال، والدین او معتقدند که این یک دروغ بوده است.

آنها دو بار از HDP کمک خواستند و به آنها گفتند “کودک اینجا نیست و در پ.ک.ک نیست.” با این حال، خانواده عکسی از حمزه دیدند که لباس های پ.ک.ک را پوشیده و اسلحه در دست دارد در اردوگاه کودکان سربازان پ.ک.ک. خانواده حمزه امید خود را از دست ندادند و ۲۰ بار برای بازگرداندن حمزه از اردوگاه های پ.ک.ک دیدن کردند. در یکی از این دیدارها، پدر حمزه پسرش را در ماشینی در هاکورک دید و او را صدا زد اما حمزه نتوانست جوابی بدهد. پ.ک.ک بلافاصله خودرو را از آنجا منتقل کرد. پدر حمزه گفت: «هشت بچه دیگر در آن وسیله نقلیه بودند».

بالاخره ایوپ باران است. او در ۹ سالگی با PKK آشنا شد. در ۱۴ فوریه ۲۰۱۱، پ.ک.ک و هواداران آن از کودکان روستای او خواستند که به مدرسه نروند و به تظاهرات سالگرد دستگیری عبدالله اوجالان – رئیس زندانی تروریست پ ک ک – بپیوندند. با این حال، پدر ایوپ او را به مدرسه فرستاد و برخلاف میل سازمان تروریستی عمل کرد. در همان روز، شبه‌نظامیان پ‌ک‌ک به ایوپ یک بمب دادند تا منفجر شود و او دست چپ خود را از دست داد. ایوپ پس از مدت‌ها درمان، هنگام بازی در حیاط خانه‌اش ناپدید شد و خانواده‌اش دیگر خبری از او نداشتند.

عبدالله اربوغا، محقق می نویسد، از پدر ایوپ در این مصاحبه پرسیده شد که چرا پ.ک.ک کودکی را می ربود که نمی تواند اسلحه در دست بگیرد از زمانی که دست خود را از دست داده است و این گروه چه فایده ای برای او می تواند داشته باشد.

پاسخ پدر بسیار واضح بود: «قطعاً او را ربودند تا از او به عنوان یک بمب گذار انتحاری استفاده کنند».

بازگشت فرزندان پس از مشاهده تماس های مادرانشان در رسانه ها انگیزه ای برای سایر خانواده ها بوده است. مادران دیاربکر به شدت معتقدند که روزی همه کودکان اسیر شده توسط پ.ک.ک آزاد خواهند شد.