کره زمین از نظر جغرافیای سیاسی مابین واحدهایی به نام کشور تقسیم گشته است که مبنای آن بر اساس مدل دولت – ملت می باشد .یعنی مناسبات داخلی و خارجی این واحدها بر مبنای مدل دولت – ملت تعریف و تنظیم می گردد بر همین اساس اجتماعات همگن هویتی از نظر ذهنی و خصوصیات مشترک دیگری همچون زبان، جغرافیا، نژاد، فرهنگ، تاریخ، دین و… خود را در چهارچوب واحدی مشترک به نام ملت تعریف نموده و دولت منتسب به خود را تاسیس می نمایند و یا نخبگان اجتماع همگن از نظر هویتی، دولت را تاسیس و پس از آن تاسیس ملت را نیز در دستور کار خود قرار می دهند که دولت – ملت های اروپایی از الگوی اول و دولت – ملت های خاورمیانه از الگوی دوم پیروی نموده اند به همین دلیل در خاورمیانه اگر اجتماعاتی که خصوصیات و ویژگیهای یک ملت را داشته و بنابه هر دلیلی موفق به تاسیس دولت منتسب به خود نبوده باشند اساسا در داخل کشور و نظام بین الملل همچون واحدی سیاسی – حقوقی رسمیت نخواهند یافت و ذیل دولت – ملتهای حاکم بر آنها تعریف می شوند و مسئله آنها نیز از سطح سیاسی – حقوقی به سطح حقوق بشری تقلیل پیدا خواهد نمود که نمونه بارز آن در خاورمیانه کردها می باشد که مابین چهار دولت – ملت تقسیم گشته و ذیل آنها تعریف می شود.
عبدالله اوجالان و گروه تروریستی پ.ک.ک، مدل کنفدرالیسم دمکراتیک را به عنوان جایگزین مدل دولت – ملت تعریف نموده اند.یعنی آنها بر این باورند که جهت حل مسائل کنونی جوامع انسانی از جمله کردها ابتدا باید وضعیت کنونی را که بر اساس مدل دولت – ملت شکل یافته است تغییر بدهند.یعنی پ.ک.ک باید مبارزات خود را در راستای تغییر نظام بین الملل کنونی انجام دهد که در عمل به معنای اعلام جنگ با تمامی دولت – ملت های کنونی جهان می باشد.

آیا پ.ک.ک قدرت لازم برای تغییر نظام بین الملل را دارد؟

اگر به طور واقع بینانه قدرت پ.ک.ک در نظام بین الملل را مورد سنجش قرار دهیم به این نتیجه می رسیم که PKK یک گروه کوچک در میان کردهای خاورمیانه می باشد که حتی توانایی ایجاد تغییر در زمین اولیه بازی خود یعنی ترکیه را چه از طریق نظامی و یا از طریق مدنی را ندارد، پس چگونه گروهی که نمی تواند همچون یک بازیگر در داخل یک واحد ملت – دولت (ترکیه) تغییرات خود را اعمال نماید ادعا می نماید که در راستای تغییر نظام بین الملل مبارزه می کند؟!

آیا پ.ک.ک که در مقابل بازیگر منطقه ای همچون ترکیه از نظر نظامی مجبور به عقب نشینی از مناطقی همچون شنگال و عفرین و مناطق دیگر گشته و از نظر مبارزات مدنی در شرایط حال توانایی برگزاری تظاهرات چند هزار نفری در شهرهای ترکیه را ندارد که بالغ بر چند میلیون کرد در آنجا وجود دارند، چگونه خواهد توانست در مقابل قدرت های منطقه ای و جهانی که ضامن حفظ نظم جهانی می باشد قد علم نماید؟!
آیا به واقع این شعار پ.ک.ک که در عالم واقع امکان تبدیل شدن به واقعیت را ندارد، رویای شاعرانه ای نیست که شاعری همچون اوجالان آن را در خلوت امرالی تحت تاثیر فشارهای روانی سروده است؟!!