انجمن بی تاوان آذربایجان غربی : جنگ داخلی که اکنون همه سوریه را فرا گرفته است از خواست مردم برای تغییرات دموکراتیک شروع شد. این جنگ جنگی جهانشمول نیست: از زمانی که تظاهرات در سال ۲۰۱۱ علیه رژیم بشار اسد شروع شدند و خیلی از قبل تر از آن کردها به عنوان بخشی از جامعه سوریه همواره خواستار تغییرات مسالمت آمیز و رعایت حقوق همگان بودند. از نظر کردهای سوریه، مبارزه علیه بیش از چهار دهه حکومت دیکتاتوری بعثی خانواده اسد بعد از سال ۲۰۰۴ شدت بیشتری گرفت. آن گاه که نیروهای امنیتی این رژیم ده ها تظاهر کننده غیرمسلح را در شهر شمال شرقی قامیشلو به رگبار بستند و کشتند. این واقعه آغازی بود برای مبارزه برای تغییرات دموکراتیک. در آن زمان ما کردهای سوریه از قوم و خویش هایمان در عراق الهام گرفتیم که در کردستان عراق به خودمختاری سیاسی رسیده بودند و توانسته بودند یک دموکراسی درخشان را بنیان نهند.
وقتی در سال ۲۰۱۱ اعتراضات در اینسو و آنسوی سوریه به راه انداخته شدند کردها در صف مقدم جنبش قرار گرفتند. متاسفانه، جنگجویان خارجی از سراسر کشورهای عربی و جهان اسلام به نزاع پیوستند. برخی جانب اسد را گرفتند و برخی دیگر به مخالفین پیوستند. اما برای کردها، وسیع تر شدن دامنه نزاع به معنای آن بود که علاوه بر مبارزه با یک دیکتاتوری خشن باید با شبه نظامیان القاعده مواجه شوند که می خواهند یک امارت اسلامی را در خاورمیانه ایجاد کنند.
کردها هیچگاه نخواسته اند از طریق خشونت به اهداف دموکراتیک خود برسند. ما هیچگاه انقلابی را نخواستیم که کودکان را قتل و عام کند، مردم را از خانه های خود آواره کرد و میلیون ها نفر را بیچاره کرد. ما تنها برای دفاع از خودمان و اموال مان علیه تهدید اسلامگرایان افراطی دست به اسلحه بردیم.
اسلامگرایان رادیکال به ما حمله کردند چرا که عموم مردم ما به یک جامعه و سیاست سکولار اعتقاد داشتند که در آن زنان نقش مهمی در حوزه عمومی و زندگی حرفه ای بازی می کنند. اسلامگرایان از ما متنفرند زیرا ما خواهان حق تعیین سرنوشت خود هستیم در حالیکه آنها به دنبال یک امارت موهوم هستند که بدون درنظر گرفتن تفاوت های فرهنگی و تاریخی تمام مسلمانان را در یکجا جمع می کند.
در عین حال که مشغول دفاع از خود بودیم حکومتی از آن خود در مناطق کردنشین سوریه ایجاد کردیم، تنها مناطقی که در سوریه امروز از نظم و دموکراسی بهره مندند. خیابان های قامیشلو، عامودا و مالکیه آرام هستند. اراذل و اوباش مسلحی که در مناطق تحت کنترل مخالفین از جمله حلب جولان می دهند در نواحی کردنشین وجود ندارند. وقتی مردم برای خرید به بیرون می روند ترسی از ربوده شدن و به قتل رسیدن ندارند.
به علاوه، این قضیه در مورد جوامع قومی و مذهبی موجود در مناطق کردنشین نیز صدق می کند. کردها همیشه به تساهل و تسامح خود افتخار کرده اند. مسیحیانی که از مناطق تحت کنترل مخالفین فرار کرده اند در نواحی کردنشین در صلح و آرامش و با حقوقی کاملا برابر زندگی می کنند. در واقع این نواحی به پناهگاه های امنی برای تمامی گروه های مذهبی و قومی تبدیل شده اند که از جنگ سوریه فرار کرده اند.
ما علاوه بر این ها می دانیم که خشونت چاره این نزاع نیست. به همین خاطر نمایندگان سیاسی کردهای سوریه از یک راه حل مبتنی بر مذاکره حمایت می کنند و مایلند برای رسیدن به یک موافقتنامه صلح با هرکسی به گفتگو بنشینند خواه آن کس از رژیم باشد و یا از مخالفین. در حالیکه جناح های دیگر مخالفین خواستار کناره گیری اسد از قدرت شده اند ما چنین پیش شرطی نداشته ایم.
حتی به دنبال تشکیل یک دولت مستقل کردی هم نیستیم بلکه خواهان تضمین حقوق کردها در یک سوریه واحد هستیم. قدرت متمرکز باعث سرکوب تنوع در کشور و سو استفاده های فاجعه آمیزی شده است. هدف اصلی ما پایان دادن به تبعیض علیه کردهاست، تبعیض هایی از قبیل ممنوعیت تحصیل و یادگیری زبان کردی و محرومیت رسیدن به پست هایی معین. ما بر این اعتقادیم که این هدف به بهترین شیوه از طریق یک نظام سیاسی غیرمتمرکز که قدرت را به استان ها واگذار می کند تامین می شود.
علیرغم ثابت کردن پایبندی مان به دموکراسی، جامعه بین الملل تا به حال گوش خود را به شنیدن شکوه هایمان بسته است. ایالات متحده امریکا، اروپا، و دولت های غربی از مذاکره با ما امتناع می کنند و این در حالیست که تاکنون کشورهای همسایه یعنی عراق و ترکیه با ما علاقمندانه به گفتگو ننشسته اند. واقعیت های ژئوپولیتیک منطقه ترتیبات سیاسی جدیدی را می طلبد.
کردهای سوریه آماده اند تا در بنیان نهادن یک کشور دموکراتیک تری کمک های قابل توجهی بکنند. اما در این راه نیازمند حمایت غربی ها هستند تا که یک جامعه آزاد مطلوب همگان درست شود. دولت های غربی با نادیده گرفتن ما به ارزش های سکولار و دموکراتیکی پشت پا می زنند که ادعا می کنند بدان معتقدند. بدتر آنکه، این خطر وجود دارد که دموکراسی لرزان ما در مقابل افراط گرایانی شکست بخورد که نه تنها برای سوریه بلکه برای منطقه و کل جهان یک تهدید کشنده به شمار می روند.