عرفان قانعی فرد باز هم احزاب کردی و پژاک را مورد انتقاد قرار داده و تهمت و سیاه نمایی و دورغگویی را اصلی ترین  ابزار راهبردی احزاب و پژاک عنوان کرد.

به گزارش انجمن بی تاوان آذربایجان غربی ، قانعی فرد در گفتگو با پیام پارس می گوید : من از نظر اخلاقی و شخصیتی، قاضی محمد را دوست دارم، اما بنا به گفتار کنسول انگلیس -سرکلارمونت اسکرین- در سال ۱۳۲۴ که می گوید: «هنگامی که ارتش سرخ از ایران بیرون رفت، جمهوری خودمختار کردستان مانند گوسفندِ بدون شبان -بسان بنای مقوایی و پوشالی- درهم ریخت.»، اما کمترین باور و احترامی برای غائله مهاباد و جمهوری پوشالی آن نداشته و ندارم. به رگ تعصب، غلیان احساسات و… هم کاری ندارم. کاری کودکانه بود و زمینه ای فراهم شد تا روان پریشی مانند مصطفی بارزانی علیه سرباز و افسر ایرانی گلوله شلیک کند! /  مردم کردستان کومله و دمکرات و پژاک – این سازمان های تروریستی و تجزیه طلب و جنگ افروز و نوکر اجنبی – را خوب هم می شناسند. تنها انسان هایی مانند “علیرضا نوری زاده” هستند که این گروه را ایرانی توصیف می کنند و یا بی بی سی و صدای آمریکا است که آنها را به عنوان نماینده کرد دعوت می کنند. اما نماینده کجا؟… این ها به ماهواره و رسانه های متعدد دسترسی داشتند، اما چه تفکری را به داخلِ جامعه کردها تزریق کردند و جز قشر عوام و متعصب، گوش شنوایی یافتند؟ همیشه منتظر وقوع خبری در داخل ایران هستند تا مصادره به مطلوب و موج سواری کنند. هنوز “دُن کیشوت” وار خود را نه “نمایندگان یک سازمان کردی “، بلکه عین ملت کرد می دانند و کمترین نقدی را برنمی تابند و هر منتقدِ مشفقِ همزبان خود را نیز، وابسته و مامور ناکجاآباد می نامند؛ اما انگار سرشان زیر برف است و نمی دانند دوران تهمت و سیاه کردن، که همانا یادگار حزب توده در ادبیات سیاسی ایران است .