انجمن بی تاوان : در حالی که ترکیه درگیر تهاجم نظامی به کردستان عراق و تشدید سرکوب سیاسی در داخل است، اسنادی که قبلا گزارش نشده بود، میزان کمک ایالات متحده به مقامات ترکیه را که سیاست های ضد کردی این کشور را طراحی و اجرا کردند، نشان می دهد.
اسنادی که قبلا گزارش نشده بود نشان می‌دهد که مقامات ارشد ترکیه که در طراحی و اجرای سیاست‌های تهاجمی و اقتدارگرایانه ضد کردی این کشور در بالاترین سطوح شرکت داشتند، تحت یک برنامه کمک‌های امنیتی که از دیکتاتورها و جوخه‌های مرگ در سراسر جهان حمایت می‌کرد و همچنان فعال هستند، آموزش‌های نظامی دریافت کردند. این روز.
در نوامبر ۱۹۷۹، سفیر ایالات متحده در ترکیه، رونالد اسپایرز، از کنگره خواست که بودجه آمریکا برای ارتش ترکیه را قطع نکند.

درخواست او در آن زمان قابل توجه نبود. ترکیه که به لحاظ استراتژیک در دریای مدیترانه و دارای مرز زمینی با اتحاد جماهیر شوروی است، نزدیک به ۳۰ سال عضو ناتو بود و به عنوان یک کشور خط مقدم کلیدی در استراتژی جنگ سرد آمریکا عمل می کرد. ایالات متحده روابط نزدیکی با سرویس های امنیتی و اطلاعاتی ترکیه برای دستیابی به اهداف خود ایجاد کرد و آنها را به هزینه مقامات غیرنظامی منتخب تقویت کرد.

برنامه آموزش و آموزش نظامی بین المللی (IMET)، یک برنامه کمک امنیتی که به پرسنل نظامی خارجی برای آموزش در ایالات متحده در کنار همتایان آمریکایی خود پرداخت می کرد، یکی از عناصر این استراتژی بود.

اسپایرز کمک IMET را سرمایه‌گذاری می‌دانست که ارزش نوشتن را دارد. او گفت که این برنامه “ناگزیر به بازدهی بسیار بزرگی برای مبالغ نسبتاً کوچک خرج شده منجر می شود.”

به عنوان نمونه، او از چند افسر بلندپایه ترک که «در ایالات متحده تحت نظارت IMET آموزش دیده بودند» نام برد: Nejdet Üruğ، Selahattin Demircioglu، Bedrettin Demirel، Tahsin Sahinkaya و Nejat Tumer. اسپایرز آنها را به عنوان “هسته ای از پرسنل که به طور گسترده در معرض آموزش و دکترین نظامی ایالات متحده و همچنین جامعه آمریکا به عنوان یک کل قرار گرفته اند” توصیف کرد.

بازگشت سرمایه‌گذاری آمریکا در مشاغل این «هسته» طرفدار غرب کمتر از یک سال بعد خواهد آمد. در ۱۲ سپتامبر ۱۹۸۰، هر پنج مرد در سرنگونی خشونت‌آمیز دولت منتخب ترکیه شرکت کردند – آغاز دوره سرکوب سیاسی وحشیانه و جنگ بی‌پایان که سیاست ترکیه را برای دهه‌های آینده شکل خواهد داد.

تحسین شاهین‌کایا، فرمانده نیروی هوایی ترکیه و نجات تومر، فرمانده نیروی دریایی ترکیه، از رهبران کودتا و اعضای شورای امنیت ملی بودند که سه سال پس از آن با فرمان حکومت کردند. در سال ۲۰۱۴، یک دادگاه ترکیه، شاهینکایا را در کنار کنان اورن، رهبر کودتا، به جنایات علیه دولت متهم کرد.

Nejdet Üruğ، فرمانده ارتش اول، مسئول فرماندهی حکومت نظامی در استانبول پس از کودتا بود. او در سال ۱۹۸۳ رئیس ستاد کل ارتش شد و تا سال ۱۹۸۷ در این سمت بود.

بدرتین دمیرل، فرمانده ارتش دوم، مسئول فرماندهی حکومت نظامی در استان های قونیه، نیغده، کایسری، نوشهیر، کرشهیر و یوزگات بود. صلاح الدین دمیرچی اوغلو، فرمانده ارتش سوم، مسئول فرماندهی حکومت نظامی در استان های ارزینجان، گوموشانه، گیرسون، ترابزون، ریزه، اردو، سیواس، توکات، آماسیا، چوروم، سامسون و سینوپ بود.

کودتای ۱۹۸۰ و جنگ در کردستان
نقش ادعایی ایالات متحده در کودتای نظامی در ترکیه به طور مفصل مورد بحث قرار گرفته است. کابل Spiers که توسط ویکی لیکس در سال ۲۰۱۶ منتشر شد اما قبلاً در مورد آن گزارش نشده بود، چیز جدیدی را ایجاد می کند: ارتباط مستقیم بین آموزش های ایالات متحده و رهبران یک رژیم نظامی که ترکیه را مجبور به سقوط یک خط سیر خودکامه و خشونت آمیز کرد. قادر به فرار

کودتای ۱۹۸۰ دموکراسی کمی را در ترکیه در هم شکست. پارلمان منتخب و احزاب سیاسی کشور منحل شدند. اتحادیه های کارگری و سازمان های جامعه مدنی غیرقانونی شدند و روزنامه ها از انتشار منع شدند. بیش از نیم میلیون نفر به اتهامات سیاسی دستگیر شدند. شکنجه چنان وحشیانه و فراگیر بود که دیده بان حقوق بشر آن را جنایت علیه بشریت توصیف کرد. معلوم بود که صدها نفر در زندان مرده‌اند، و تعداد واقعی احتمالاً بسیار بیشتر بود.

کردها بیشترین ضربه را خوردند. آنها قبلاً در دهه های ۱۹۲۰ و ۱۹۳۰ در معرض کمپین های پاکسازی قومی آشکار قرار گرفته بودند. رژیم کودتا با انکار وجود کردها و جرم انگاری هر گونه بیان هویت کردی به دنبال پایان دادن به کار بود.

برخی از کردها که از همه راه‌های دیگر برای مطالبه حقوق اولیه منع شده بودند و با اسلحه همسان‌سازی می‌شدند، تصمیم به مقابله گرفتند. حزب کارگران کردستان (PKK) که توسط گروهی از دانشجویان دانشگاه در اواخر دهه ۱۹۷۰ تأسیس شد، مبارزه مسلحانه خود را برای آزادی ملی کردها در سال ۱۹۸۴ آغاز کرد.

در پاسخ، رژیم ترکیه هزاران روستا را با خاک یکسان کرد، میلیون‌ها غیرنظامی را آواره کرد، حکومت نظامی را بر استان‌های کردنشین تحمیل کرد و بر کارزار کشتارهای غیرقانونی و ناپدید شدن‌های اجباری که توسط نیروهای دولتی و شبه‌نظامیان پنهان انجام می‌شد، نظارت کرد. درخواست‌های پ‌ک‌ک برای آتش‌بس هرگز به مذاکرات اساسی تبدیل نشد. از ۲۲ نماینده اول طرفدار کردها که در سال ۱۹۹۱ برای حل مسالمت آمیز نگرانی های کردها در سیستم سیاسی ترکیه به پارلمان انتخاب شدند، شش نفر در دوران ریاست جمهوری خود به زندان افتادند و یک نفر به ضرب گلوله کشته شد.

سرکوب تامین مالی
از سوی واشنگتن، خشونت ممکن است به قیمت یک پیروزی در جنگ سرد به نظر برسد. ترکیه از اولین کشوری بود که فارغ‌التحصیلان برنامه‌های آموزشی نظامی ایالات متحده به جنگ با جنبش‌های مردمی و مرتکب جنایات علیه اقلیت‌های قومی، مخالفان و چپ‌ها پرداختند.

کمک IMET که کابل اسپایرز ادعا می‌کند به سود کودتاچیان ترکیه بوده است، مدرسه بدنام قاره آمریکا را نیز تامین می‌کند، جایی که ایالات متحده دیکتاتورهای نظامی و جوخه‌های مرگ را آموزش می‌داد که کشورهایی از شیلی و آرژانتین گرفته تا السالوادور و هندوراس را به وحشت انداختند.

دیکتاتوری‌های نظامی تحت حمایت ایالات متحده در سراسر آمریکای لاتین در طول دهه ۱۹۷۰ حکومت می‌کردند… با کمک نظامی ایالات متحده، سران این نیروهای مسلح در موقعیتی قرار گرفتند که می‌توانند تعداد زیادی نیرو به مدرسه بفرستند… مکانیزمی برای یارانه دادن به آموزش خارجی‌ها. لزلی گیل در کتاب مدرسه آمریکا: آموزش نظامی و خشونت سیاسی در قاره آمریکا می نویسد: سربازان که برنامه آموزش و آموزش نظامی بین المللی (IMET) نامیده می شود، جریان سربازان را به SOA تسهیل می کند.

یکی از گزارش‌های سرویس تحقیقاتی کنگره ادعا کرد که «اکثریت» پرسنل آموزش دیده در مدرسه قاره آمریکا «با بودجه برنامه آموزش و آموزش نظامی بین‌المللی (IMET) تأمین می‌شوند که از طریق قانون کمک‌های خارجی ارائه شده است.

انتشار فهرستی از اسامی پرسنل تحصیل کرده SOA که در نقض فاحش حقوق بشر دخیل بودند و افشای این که مواد آموزشی مورد استفاده در این موسسه از شکنجه و قتل های فراقانونی حمایت می کرد، خشم را در دهه ۱۹۹۰ برانگیخت. معترضان خواستار تعطیلی مدرسه و پایان دادن به برنامه های آموزشی نظامی و سایر اشکال حمایت از رژیم های سرکوبگر در آمریکای لاتین شدند. اعضای کنگره قانونی برای قطع بودجه مدرسه ارائه کردند و از دولت کلینتون خواستند آن را تعطیل کند.

IMET و ترکیه امروز
محاسبه مشابهی با نقش آموزش نظامی ایالات متحده در دامن زدن به بدترین سوء استفاده از جنگ ترکیه علیه کردها هنوز رخ نداده است. اما ممکن است یکی درست باشد. اگرچه جنگ سرد به پایان رسیده است، اما ایالات متحده به حمایت از نظامی‌ترین و ملی‌گراترین عناصر دولت ترکیه ادامه می‌دهد – بدون توجه به عواقب آن.

بین سال‌های ۱۹۵۰ تا ۲۰۲۰، ترکیه بزرگترین دریافت‌کننده وجوه IMET در سراسر جهان بود. وزارت امور خارجه ۲۲۰ میلیون و ۶۵۰ هزار دلار برای آموزش پرسنل ترکیه در آن دوره اختصاص داد. در سال مالی ۲۰۰۴، ترکیه ۵،۰۰۰،۰۰۰ دلار کمک IMET دریافت کرد که بالاترین مبلغ سالانه نه تنها برای ترکیه، بلکه برای هر دریافت کننده IMET در طول قرن بیست و یکم است.

رویکرد ترکیه به مسئله کرد در این مدت به ندرت تغییر کرده است. اگرچه مبارزات مسلحانه پ‌ک‌ک، بسیج‌های توده‌ای از سوی غیرنظامیان کرد، و یک سنت سیاسی غیرنظامی طرفدار کردها در جنگ اما سرسخت، انکار وجود کردها را به سبک دهه ۸۰ غیرممکن کرده است، رژیم راست افراطی حزب عدالت و توسعه (AKP) همچنان این موضوع را می‌بیند. به عنوان یک مشکل نظامی با راه حل نظامی، بسیار شبیه به اسلاف دوران کودتا.

ترکیه به نام «مبارزه با پ‌ک‌ک» بخش‌هایی از خاک عراق و سوریه را اشغال می‌کند، کردها، ایزدی‌ها، آشوری‌ها و دیگر اقلیت‌ها را پاکسازی می‌کند، شبه‌نظامیان جهادی را قدرتمند می‌کند، مانع مبارزه با داعش می‌شود و ده‌ها نفر را زندانی می‌کند. هزاران غیرنظامی به اتهامات ساختگی «تروریسم»، از جمله نمایندگان مجلس و شهرداران منتخب دموکراتیک از حزب مترقی دموکراتیک خلق ها (HDP) و پیشینیان آن.

مقامات آموزش دیده توسط ایالات متحده به رهبری این سیاست ها ادامه می دهند. یک سند وزارت دفاع که در سال ۲۰۱۸ یا پس از آن برای ردیابی مقامات آموزش دیده توسط IMET که به موقعیت های برجسته در کشورهای خود رسیده اند، ایجاد شده است، شامل نزدیک به ۷۰ پرسنل ترک است. اولین و عالی‌ترین مقام ترکیه در فهرست، خلوصی آکار وزیر دفاع است که بین ژانویه تا ژوئن ۱۹۸۷ در ایالات متحده آموزش دیده است.

از زمان تصدی وزارت دفاع ترکیه در سال ۲۰۱۸، آکار بر دوران خشونت آمیز سیاست خارجی ترکیه نظارت داشته است: تهاجم ویرانگر و اشغال شمال شرق سوریه، حملات متعدد به کردستان عراق، و تشدید کارزار کشتار غیرقانونی رهبران کرد و ایزدی در مبارزه با داعش و تلاش برای ایجاد ثبات در سرزمین خود.

در یک چرخش طعنه آمیز، هم آکار و هم وزارت دفاع به طور کلی توسط ایالات متحده به دلیل «به خطر انداختن غیرنظامیان بی گناه» و «تضعیف کارزار شکست داعش» در جریان تهاجم اکتبر ۲۰۱۹ به شهرهای سرکانیه و تل ابیض سوریه تحریم شدند.

امروز، در حالی که ترکیه تهاجم نظامی جدید به کردستان عراق را آغاز کرده و مخالفان سیاسی کرد و غیر کرد را سخت‌تر از همیشه سرکوب می‌کند، وزارت امور خارجه درخواست ۱,۴۵۰,۰۰۰ دلار کمک IMET برای این کشور برای سال مالی ۲۰۲۳ کرده است. با توجه به سابقه این برنامه. دشوار است که این را چیزی جز سرمایه‌گذاری در دیکتاتوری، جنگ بی‌پایان و راه‌حل نظامی برای مسئله کردی بدانیم – سیاست‌های شکست‌خورده‌ای که چیزی جز مرگ و ویرانی برای منطقه به ارمغان نیاورده است.