انجمن بی تاوان : هر انتقادی که به پ‌ک‌ک وارد می‌شود، اگر از طرف اعراب باشد، از سوی هوادارانش «نژادپرستی»، «شوونیستی»، «جاهلانه»، «محبوبیت یا مزدوری برای اردوغان و ترکیه» و… تا آخر تلقی می‌شود. از این اوصاف که مستند به شواهد منطقی نیست و به لحاظ عینی این انتقادات را به صورت متوازن و منطقی رد می کند. و اگر انتقاد از شخصیت ها یا احزاب فرهنگی یا سیاسی کرد باشد، طرفداران آن نیز به آشوب می پردازند و شور و حرارت آنها فوران می کند و منتقدان آن را «خائن، عامل، مزدور، وجدان و وجدان فروش، دشمنی با مردم خود برای نظم» می دانند. راضی کردن دشمن ترک یا عرب»! با این حال، «گروه کارگران کردستان» کردترین گروه و شاید خاورمیانه است که در مورد ضرورت های دموکراسی، افکار آزاد، اندیشه آزاد و رسانه های آزاد صحبت می کند. جنبش – جنبش آزادی». حامیان او، به ویژه کردهای سوریه، تلاش می کنند تا از افشای حقیقت او و واقعیت رفتار و عملکرد او به رسانه های عربی جلوگیری کنند. آنها نارضایتی و رنجش شدید خود را از هرگونه نظر انتقادی و تحلیلی منتشر شده در رسانه‌های عربی ابراز می‌کنند و تلاش می‌کنند دروغ (و فریب) «تبلیغات» گمراه‌کننده‌ای را که تصویری گلگون، انقلابی، لیبرال، دموکراتیک و جهانی را که فراتر از ملت‌ها است، نشان دهند. ملت ها و جوامع مدافع حقوق زنان و کودکان حفاظت از محیط زیست و حیوانات و حقوق همجنس گرایان… به نمایندگی از این گروه و در عین حال سعی دارند هر عقیده انتقادی را که سعی در حذف آن دارد را شیطان جلوه دهند. لوازم آرایشی ناشی از رفتار زشت این گروه، به این دلیل که هر انتقادی به آن وارد شود، در خدمت ترکیه، اردوغان و ارتش آن است. به گفته های رهبر و راهنمای معنوی و عقیدتی خود عبدالله اوجالان که در آن از ترکیه عثمانی و ترکیه جمهوری خواه تمجید می کند و مصطفی کمال آتاتورک را ستایش می کند و صراحتا می گوید «می خواهد به ترکیه خدمت کند» توجهی نمی کنند!
به هر حال، سؤال اصلی که باید پرسیده شود، باقی می ماند: ۴۵ سال پس از تأسیس، و ۳۹ سال پس از اعلام مبارزه مسلحانه علیه ترکیه، چه چیزی از PKK که از نظر تئوری بسیار دموکراتیک و دیکتاتوری و خشن است، باقی مانده است. ، در عمل و حفاظتی؟
منطق تاریخ و مقتضیات دگرگونی‌های زمان و رویدادها حکم می‌کند که مردم و احزاب به بالاترین سطوح بررسی‌های انتقادی، در چارچوب میل همیشگی برای تجدید و همگامی با مقتضیات زندگی پایبند باشند. با این حال، آنچه در مورد «کارگران کردستان» تحولات رخ داد، نه از نظر چرخش های شدید و تناقضات شدید رخ داده، بلکه برای تحلیل، درک و دانستن اینکه چگونه توده انسانی وفادار به این گروه همه این تضادها را پذیرفتند، شایسته مطالعه است. گویی آن جماعتی که از گروه حمایت می کنند، (و نویسنده این سطور برخی از آنها در سال های نوجوانی چپ و ناسیونالیستی خود هستند) فقط یک خمیر شکل پذیر است که گروه هر طور که بخواهد آن را کنترل می کند! از جمله این تناقضات و تناقضات شدید و شگفت انگیز:
اول: اوجالان در مورد مراحل تأسیس گروه ، در بسیاری از جاها در کتاب ها و بیانیه های خود می گوید که به جنبش های چپ ترکیه وابسته بوده است، اما به دلیل شوونیسم و نژادپرستی که آنها را وادار به امتناع کرده است، خواسته های او را برآورده نکرده است. به رسمیت شناختن مردم کرد، آرمان آنها و حقوق عادلانه ملی و میهنی آنها در ترکیه. بنابراین، او از آنها جدا شد و تصمیم گرفت یک سازمان ناسیونالیست کردی و چپ ایجاد کند که خواهان آزادی کردستان بزرگ است. اوایل دهه هفتاد بود.
با این حال، پس از دستگیری اوجالان و مشخصاً پس از سالهای ۲۰۰۶-۲۰۰۷، رهبر کردها از رفقای خود می‌خواست که تشکیل یک گروه سیاسی که کردها، ترک‌ها، عرب‌ها و بقیه اقلیت‌های ملی در ترکیه را گرد هم می‌آورد تسریع کنند. ، ذخیره یا گروه عمومی رسمی در ترکیه باشد. اوجالان راه را برای گروهی از تشکل ها و شخصیت های «اپوزیسیون» چپ باز کرد تا ابتکار عمل و رهبری واقعی حزب دموکراتیک خلق ها (HDP) را در دست بگیرند. نه تنها این، بلکه گرایش چپ در درون رهبری کارگران کردستان در کوه‌های قندیل تشدید و تشدید شد و عملکرد گروه به ترکیبی از گرایش‌های فرقه‌ای علوی-شیعی، چپ و لیبرال تبدیل شد که در برخی شعارهای ناسیونالیستی کردی پیچیده شد. بر همین اساس، اوجالان گروه خود را به آغوش چپ ترکیه بازگرداند که به دلیل «شوونیسم و نژادپرستی» آن جریان های چپ، آن را رها کرده و از آن جدا شده بود. این به وضوح در روز چهارم، در انتخابات پارلمانی و ریاست جمهوری ترکیه که امسال (۲۰۲۳) شاهد آن بود، مشهود بود، زمانی که عناصر چپ در صدر فهرست نامزدهای حزب دموکراتیک خلق ها و حامیان “کارگران کردستان” قرار گرفتند. در انتخابات ریاست جمهوری ترکیه به کمال قلیچداراوغلو، رهبر حزب جمهوری خواه خلق آتاتورک رای داد.
دوم: این شعارها پس از تأسیس و انتشار شعارهای پرطنین با سقف بلند (استقلال و یکپارچگی کردستان و ایجاد نظام سوسیالیستی سکولار در آن) باعث گسترش «کارگران کردستان» در میان کردهای سوریه شد. و کردها در همه جا، مانند آتش سوزی گسترده شده و بخش بزرگی از جوانان کرد را به خود جذب می کنند. در آن زمان، اوجالان و گروهش خواسته های احزاب کرد عراق را که خواستار خودمختاری برای کردستان و دموکراسی برای عراق بودند، به سخره می گرفتند. با این حال، از زمان دستگیری اوجالان در سال ۱۹۹۹، این گروه حتی در موزامبیک، دولت-ملت را شیطانی جلوه می دهد و با تشکیل دولت کردی مخالفت می کند. سقف مطالبات گروه «جمهوری دموکراتیک» و «اداره خودمختار» (کمتر از خودمختاری) است. و زمانی که اقلیم کردستان فدرال عراق مورد احترام کشورهای منطقه از جمله ترکیه قرار گرفت، «کارگران کردستان» امنیت و ثبات منطقه را تهدید کردند، مناطق وسیعی از اراضی آن را تحت کنترل داشتند و از سرزمین‌های کردستان عراق علیه ترکیه اعمال خشونت کردند. رهبری کردهای عراق به عنوان خیانت و همدست ترکیه.
سوم: گروه اوجالان در تاریخ ۱۵/۸/۱۹۸۴ مبارزه مسلحانه علیه ترکیه را برای آزادی و استقلال کردستان بزرگ اعلام کرد. در سال ۱۹۹۳ آتش بس اعلام کرد و از شعارها و مطالبات خود برای خودمختاری دست کشید. پس از ربوده شدن و دستگیری اوجالان، این گروه خواسته های خود را برای «خودگردانی» در مناطق کردنشین و جمهوری دموکراتیک ترکیه کاهش داد! این گروه در سالهای اولیه مبارزات مسلحانه ادعا می کرد که جنگ و حمل سلاح را دوست ندارد، بلکه مجبور به انجام این کار بود و هدف آن باز کردن راه حل سیاسی برای مسئله کردها در ترکیه بود. معرفی مردم کرد، آرمان و حقوق عادلانه آنها. این توجیه یا این نیاز مبرم در سال ۱۹۹۱ و پس از شرکت “کارگران کردستان” در انتخابات پارلمانی و پیروزی آن در ۱۷ کرسی، به رسمیت شناختن وجود کردها توسط تورگوت اوزال، رئیس جمهور فقید ترکیه، کاهش محدودیت ها از سوی وی برآورده شد. زبان کردی، پیدایش روزنامه هایی که او در ترکیه منتشر می کرد و تأسیس موسسه کردی در استانبول… و غیره. این اصلاحات در سالهای به قدرت رسیدن حزب عدالت و توسعه در سال ۲۰۰۲ تقویت شد تا جایی که “کارگران کردستان” در سال ۲۰۱۵ ۸۰ کرسی در پارلمان ترکیه به دست آوردند، البته نتایج شگفت انگیزی که در سطح ترکیه به دست آوردند. شهرداری ها و ادارات محلی همه این دستاوردها به این معنی است که اکنون درهای راه حل سیاسی باز است و ادامه سلاح در برابر راه حل سیاسی تبدیل شده است و حتی ممکن است همه این دستاوردها را تضعیف کند. این همان اتفاقی بود که «کارگران کردستان» به طور یکجانبه در مناطق کردستان اعلام خودمختاری کردند که باعث شد دولت ترکیه با خشونت شدید پاسخ دهد و نبردهای شدیدی در گرفت که هزاران کشته، بسیاری از آنها آواره و کل محله ها ویران شد. بنابراین با حضور «کارگران کردستان» در پارلمان ترکیه و طرح موضوع در آنجا، ادامه حمل سلاح علیه کشوری که راه را برای راه حل سیاسی حتی به صورت غیرمستقیم باز کرد، چه فایده ای دارد؟
علاوه بر موارد فوق، خواسته های فعلی پ.ک.ک، ملت دموکراتیک، دولت دموکراتیک، خودگردانی دموکراتیک، جامعه محیط زیست دموکراتیک… مطالبات یک حزب سیاسی یا خواسته های سازمان های جامعه مدنی است. مطالبات یک جنبش آزادیبخش ملی نیست، که خواستار تشکیل یک کشور مستقل است، بلکه مستلزم گرفتن سلاح و راه اندازی یک جنگ آزادیبخش ملی است! در اینجا نیز سلاح “کارگران کردستان” معنا، کاربرد و توجیه وجودی خود را از دست داده و به باری بر دوش آرمان کردها در داخل ترکیه، سوریه، عراق و ایران تبدیل شده و در خدمت منافع دولت عمیق است. در ترکیه که خیر و دموکراسی را برای کشور و مردمش نمی خواهد.
چهارم: گروه در سال های ۹۲-۹۳-۹۴ ده ها معلم مدارس را در مناطق کردنشین ترکیه ربوده و آنها را تهدید و کشت. بحث او این بود که زبان ترکی و تفکر «کمالیستی» را در بین بچه های کرد و جامعه کرد رواج دادند. اما اوجالان و رفقایش قرار است در آن مدارس درس خوانده باشند! علاوه بر آن، رهبری «کارگران کردستان»، عبدالله اوجالان، جمیل بایک، دوران کالکان، صبری اوک، مراد قره ایلان، به زبان کردی مسلط نیستند! ناگفته نماند که زبان رسمی مادری درون گروهی ، در کوهستان قندیل، ترکی است! اتحاد این گروه با حزب جمهوری خواه خلق در انتخابات ۲۰۲۳ را به این و آن اضافه کنید، پس چرا در اوایل دهه نود مدارس ابتدایی را آتش زد و معلمان را کشت!؟
پنجم: پ‌ک‌ک در رسانه‌ها و ادبیات خود همواره تکرار می‌کند که نه تنها با ترکیه، بلکه با ناتو و گلادیو نیز روبروست. با این حال، هنگامی که رهبر گروه در اکتبر ۱۹۹۸ از دمشق اخراج شد، به یونان، سپس ایتالیا که هر دو عضو ناتو هستند، پناه برد. فعال ترین سازمان های حزبی در کشورهای اتحادیه هستند. از زمان شروع جنگ علیه سازمان تروریستی داعش، این گروه روابط مستقیم و غیرمستقیم با واشنگتن و ناتو داشته است!
… واقعیت کردی در سوریه و عراق و حتی در ترکیه نیز با روش ها و روش های سیستم رسانه ای گمراه کننده ای که پ.ک.ک اداره می کند با هدف صدور تصویری صورتی و افسانه ای فریبنده از خود خو گرفته است. گروه ناجی، ناجی کردها، مردم خاورمیانه و جهان. این سطور ممکن است برای خواننده و دنبال کننده عرب عجیب به نظر برسد، حتی اگر او متخصص در امور کردها باشد، در نتیجه پمپاژ رسانه ای گسترده و گمراه کننده ای که توسط “کارگران کردستان” و نویسندگان آن در رسانه های عربی انجام می شود. این به این دلیل است که گروه دارای یک شبکه اختاپوس غول پیکر از عناصر است که با رسانه های عربی و غربی رابطه دارند یا در داخل آن نهادها کار می کنند و آنچه را گروه می خواهد در مورد خودش افشا کند و کمپین هایی برای انتقاد اغراق آمیز علیه دولت ترکیه راه اندازی می کند. ، به این دلیل که اهریمن سازی ترکیه، دولت و رئیس جمهور آن تلویحاً ستایش «کارگران کردستان» یا وزن کشی او و گفته هایش درباره ترکیه است. حقیقت این است که گشایش ترکیه-سعودی سرانجام درهای معیشت بسیاری از نویسندگان و روشنفکران کرد سوری (اوجالان-قندیلی) را که برای جلب رضایت اردوغان در رسانه های سعودی ظاهر می شدند و توهین می کردند، خواهد بست. “کارگران کردستان”، به این دلیل که اینها کردهای پاک و منطقی هستند، عینیت گرایان وطن پرست، ملی گرایان صالح و منتقدان “کارگران کردستان” در میان کردها اردوغانها، مزدوران، شیاطین خبیث هستند! … طبق معمول، طرفداران گروه نیز این خطوط را به دشمنی با کردها، حقوق آنها، آرمان و مبارزه آنها و حمایت از دولت ترکیه و رئیس جمهور آن تعبیر می کنند. این یک جمله خنده دار و رقت انگیز است.
خلاصه اینکه: از پ.ک.ک چیزی نمانده جز آن تفنگی که یا به سمت سینه کردها می رود یا تفنگ های ارتش ترکیه را می کشد تا در مناطق کردستان سوریه یا کردستان عراق حرکت کند. ، به بهانه مبارزه با تروریسم گروه! چیزی از آن باقی نمانده جز مجموعه ای از ترفندها و ترفندهای عقیدتی و سیاسی که تمام نسل ها را فریب داده است و قصد دارد با تقدس بخشیدن به “کارگران کردستان” و رهبران و رهبران آن، بیشتر جوانان کرد را فریب دهد. چیزی از گروه باقی نمانده جز آن سرودهایی که همیشه شنیده ایم و از انقلاب و کردستان و آزادی و شهدا و نیاز به انتقام خون آنها می خوانند. در حالی که ادامه جنگ، جاری شدن خون و تلفات جانی، جگر مادران مبارزان کرد اعم از زن و مرد و سربازان ترک را می سوزاند و افتخارات رهبری “کارگران کردستان” و دولت عمیق در ترکیه بر جمجمه قربانیان کرد و ترک و اجساد آنها تعالی دارد.
