سازمان تروریستی پ ک ک به عنوان یک گروه مارکسیست-لنینیست تاسیس شد.هدف اولیه پ.ک.ک تشکیل یک دولت کردی جناح چپ بود که از ایدئولوژی انقلابی مارکسیستی حمایت می کرد و تاکتیک های جنگ چریکی مائوئیست برای تحقق این هدف انتخاب شد. پ ک ک چندین بار اعلام کرد که یک جنبش جدایی طلب ناسیونالیست نیست و این موضوع را در کنگره های خود تکرار کرد. با این حال، پ ک ک در عمل به اجرای استراتژی انقلاب خود در میان جمعیت کرد ادامه داد و در نتیجه شکافی بین شهروندان ترک با پیشینه قومی کرد و بقیه جامعه ترکیه ایجاد کرد.

بنابراین، پ ک ک به ویژگی های گروه های جدایی طلب قومی-ناسیونالیست و گروه های افراطی مارکسیست پایبند بود. با این حال، با گذشت زمان، پ ک ک در تلاش برای انطباق با تغییرات در صحنه سیاسی جهانی، تأکید خود را از یک سمت ایدئولوژی اساسی خود به سوی دیگر تغییر داد.

فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی در دهه ۱۹۸۰ منجر به کم اهمیت جلوه دادن مارکسیسم-لنینیسم توسط PKK و تأکید بیشتر بر ناسیونالیسم کردی شد. تغییرات در پرچم PKK به وضوح این تاکید تغییر یافته را نشان می دهد.

پ.ک.ک با ریشه های مارکسیستی-لنینیستی خود در ابتدا مذهب را تقبیح کرد، اما در اواسط دهه ۱۹۹۰، مجبور شد این ایدئولوژی را کم اهمیت جلوه دهد تا با شرایط سیاسی در حال تغییر بین المللی سازگار شود و از بیگانگی جامعه کردی جلوگیری کند. نگرش اصلاح شده پ ک ک نسبت به مذهب تلاشی برای حفاظت از پایگاه حمایتی خود بود.

پ.ک.ک در سال ۱۹۷۴ در نشست گروهی از دانشجویان کرد چپگرا در روستای فیس دیاربکر، شهری در جنوب شرقی ترکیه که برای تشکیل ارتش آزادیبخش ملی (Ulusal Kurtulus Ordusu یا UKO) گرد هم آمده بودند و عبدالله اوجالان را منصوب کرده بود، تأسیس شد. به عنوان رهبر آنها . بعدها، این مجمع به عنوان اولین نشست پ.ک.ک در نظر گرفته شد، زیرا UKO در سال ۱۹۷۸ نام خود را به حزب کارگران کردستان (Partia Karkeren Kurdistan یا PKK) تغییر داد. رقیب گروه های افراطی چپ و راست تا کودتای نظامی ۱۹۸۰ کودتای نظامی ۱۹۸۰ پ.ک.ک را وارد مرحله جدیدی کرد که اعضای آن یا در زندان بودند یا به سوریه گریختند. عبدالله اوجالان نیز از ترکیه گریخت و یک کمپ آموزشی پ.ک.ک را در دره بقاع، تحت کنترل سوریه بین سالهای ۱۹۸۰ و ۱۹۸۴، سازمان تروریستی شاخه نظامی خود را تأسیس کرد و درجات خود را افزایش داد.

در سال ۱۹۸۴ پ.ک.ک استراتژی خود را تغییر داد. اوجالان اعلام کرد که پ.ک.ک سبک انقلاب عمومی مائو را برای دستیابی به اهداف اصلی خود انتخاب کرده و شروع به استفاده از تاکتیک های خشونت آمیز کرده است. پ.ک.ک حملات خود را به جنوب شرقی ترکیه افزایش داد و مقامات دولتی، نیروهای امنیتی، معلمان مدارس و اعضای خانواده نگهبانان روستا را هدف قرار داد.»  پ.ک.ک عمداً به روستاهای دورافتاده ای که از دولت حمایت می کردند و یا از آنها حمایت نمی کردند حمله کرد و به معنای واقعی کلمه آنها را با خاک یکسان کرد.  تا سال ۱۹۹۱، حملات پ.ک.ک به منطقه جنوب شرقی ترکیه محدود می شد. از همان سال پ.ک.ک منطقه عملیاتی خود را افزایش داد و شهرهای بزرگ در مناطق غربی ترکیه را با بمباران هدف قرار داد. در اوت ۱۹۹۱، نیروهای مسلح ترکیه اولین حمله فرامرزی را علیه پایگاه های پ.ک.ک در عراق انجام دادند.  این حملات تا سال ۱۹۹۹ در مجموع به ۲۴ حمله خواهد رسید.

در سال ۱۹۹۳، عبدالله اوجالان اولین آتش بس از آتش بس های به اصطلاح یکجانبه را اعلام کرد. این آتش بس به عنوان یک تاکتیک استراتژیک برای گمراه کردن افکار عمومی در مورد ماهیت تروریستی پ.ک.ک اتخاذ شد و هدف آن تحقق اهداف پ.ک.ک از طریق راه های قانونی بود که پ.ک.ک نتوانسته بود با عملیات تروریستی مداوم خود به انجام برساند. پ.ک.ک به عنوان گسترش اقدامات تروریستی خود در شهرهای عمده غربی ترکیه در سال ۱۹۹۱، بمباران شدیدی را آغاز کرد که مراکز گردشگری ترکیه را در سال ۱۹۹۴ هدف قرار داد. اتحاد با حزب / جبهه آزادیبخش خلق انقلابی ( Devrimci Halk Kurtulus Partisi / Cephesi یا DHKP / C ) ، یکی دیگر از گروه های تروریستی جناح چپ ستیزه جوی که در ترکیه فعالیت می کنند. اتحاد ضعیف در مارس ۱۹۹۸ DHKP/C اعلام کرد که اتحادش با PKK به پایان رسیده است.

در ماه مه ۱۹۹۵ , پ ک ک پنجمین کنفرانس خود را برگزار کرد . یکی از تصمیمات مهم حاصل از این نشست، تشدید فعالیت های انتحاری آن بود. در نتیجه، پ.ک.ک به یکی از سازمان های تروریستی جهان تبدیل شد که به حملات انتحاری متوسل می شوند. پ.ک.ک ۲۱ حمله انتحاری را بین ژوئن ۱۹۹۶ تا ژوئیه ۱۹۹۹ انجام داد که باعث تلفات جانی نسبتاً ناچیز در مقایسه با سایر سازمان های تروریستی شد.

با شروع در سال ۱۹۹۶، عملیات نظامی ترکیه به طور موثر با سازمان مقابله کرد و شبه نظامیان پ ک ک را به عمق کوه ها واداشت. این فشار مداوم بر پ ک ک و همچنین افزایش نظامی ترکیه در مرز سوریه با درخواست تحویل عبدالله اوجالان، در نهایت سوریه را مجبور کرد که اوجالان را در اکتبر ۱۹۹۸ از دمشق بیرون کند.۱۵۶ پس از یک سری اخراج بین المللی، اوجالان دستگیر شد. در کنیا با پاسپورت یونانی قبرس در ۱۵ فوریه ۱۹۹۹٫پس از دستگیری، اوجالان به شبه نظامیان پ ک ک دستور داد تا ترکیه را ترک کنند و حملات مسلحانه آن را متوقف کنند تا مجازات خود را به حداقل برسانند و با واکنش بیش از حد به دستگیری سازمان از خود تخریبی جلوگیری کنند.

بین سالهای ۱۹۹۹ و ۲۰۰۴، پ.ک.ک تنها در عملیات دفاعی شرکت داشت، با این حال حدود ۵۰۰۰ ستیزه جو فعال داشت. پ.ک.ک در طول این دوره زمانی عمدتاً به اقدامات نافرمانی مدنی متوسل شد، البته با موفقیت کمی. پ.ک.ک در سال ۲۰۰۲ به کنگره دموکرات و آزادی کردستان ( Kongra Azadi u Demokrasiya Kurdistan یا KADEK ) تغییر نام داد و در سال ۲۰۰۳ به کنگره خلق کردستان ( Kongre Gele Kurdistan , KONGRA – gel ) در تلاش برای حذف یا حذف نامگذاری شد . از فهرست سازمان های تروریستی که توسط نهادهای بین المللی مختلف نگهداری می شود حذف شده است، با این حال، هم ایالات متحده و هم اتحادیه اروپا، PKK/KONGRA-gel را در لیست سازمان های تروریستی خود در سال ۲۰۰۴ گنجانده اند. اوجالان دستور از سرگیری مبارزات مسلحانه خود را صادر کرد. ظهور هر دو گروه کرد رقیب و جناح های داخل PKK نقش مهمی در این تصمیم ایفا کرد.  سالهای ۲۰۰۵ و ۲۰۰۶ شاهد تعدادی از درگیریهای داخلی بود که در آن اعضای پ ک ک که از راه حل سیاسی مسالمت آمیز حمایت می کردند توسط رهبری تندرو پ ک ک ترور شدند.

در سال ۲۰۰۵ , پ ک ک استفاده از نام سابق خود را از سر گرفت و همچنین بیانیه ماموریت خود را تغییر داد و افکار پان کردستانی را پذیرفت. پ.ک.ک این استراتژی را در تلاش برای متحد کردن تمام جنبش های کرد زیر یک چتر به کار گرفت.  علاوه بر این، هدف اصلی پ.ک.ک ادعای حقوق فرهنگی و سیاسی برای جمعیت کرد قومی در ترکیه تعدیل شد. و اساساً به عنوان وسیله ای برای تجزیه جمهوری ترکیه عمل می کند.

بین سالهای ۲۰۰۵ و ۲۰۰۸، پ.ک.ک حملات تروریستی خود را افزایش داد. این سازمان در حالی که حداقل فعالیت روستایی را حفظ می کرد و ردپایی کوچک در مناطق روستایی داشت، به بمباران شهری و اقدامات نافرمانی مدنی متوسل شد. در این میان، در سال ۲۰۰۶، ترکیه، ایالات متحده و عراق یک پیمان بین دولتی برای مبارزه با پ.ک.ک ایجاد کردند. ایالات متحده موافقت کرد که اطلاعات عملی را تحت شرایط این پیمان متقابل به ترکیه ارائه دهد.

در سال ۲۰۰۹ , دولت ترکیه به شدت با اصلاحات قانونی به منظور انحلال PKK برای همیشه شروع به اعمال فشار کرد . چندین موضوع مورد مناقشه مانند افزایش فرصت های آموزش زبان و پخش تلویزیونی به زبان کردی تنظیم شده است. در ماه اکتبر، هشت ستیزه جوی پ ک ک از مرز عبور کردند تا به عنوان سفیران صلح تسلیم شوند. در حالی که دولت ترکیه این تحول را پایان یک دوره (یعنی پایان تبلیغات مسلحانه) ارزیابی می کرد، پ ک ک آن را آغاز یک روند صلح می دانست که در آن به آنها اجازه داده می شد در روند سیاسی همراه با عبدالله اوجالان شرکت کنند. نماینده جمعیت کرد ترکیه بعدها معلوم شد که هم پ ک ک و هم دولت ترکیه تحولات را نادرست خوانده اند. همانطور که پ.ک.ک فعالیت های تروریستی خود را از سر گرفت و همچنان مدعی است که شرایط برای پایان دادن به مبارزه مسلحانه فراهم نشده است و اگر پ.ک.ک دست از مبارزه مسلحانه خود بردارد، نماینده مردم کرد نخواهد بود. از سال ۲۰۱۰، در حالی که در مقایسه با اولین عملیات تروریستی ۱۹۷۸-۱۹۹۹ به طور قابل توجهی به حاشیه رانده شده بود، هنوز تا انحلال فاصله زیادی دارد. اخیرا پ ک ک سطح حملات تروریستی را افزایش داده و با استراتژی فرسایش به کارزار تروریستی خود ادامه می دهد.