اکنون بیش از هر زمان دیگر پ.ک.ک طعم تلخ انزوا را که بارها تجربه کرده و از آن درس نگرفته است را می چشد!
امروزه پ.ک.ک در چنان انزوایی بسرمی برد که بقول شاعر دیگر کسی سلامش را هم پاسخگو نیست!
انزوایی که نتیجه عدم درک بنیان گذاران” و سران این سازمان تروریستی از حوزه مبارزاتی خود و تحولات و رفتار قدرتهای جهانی و منطقه ای بوده که امروز مردم کرد در ترکیه و سوریه و عراق تاوان افکار و سیاستهای انتحاری این سازمان را می دهند!
برای رهایی از انزوا تنها راهکار همواره اتخاذ شده از سوی این سازمان که رهبرانشان اعتقادی راسخ به آن داشته و دارند، تنها جنگ است!
مهم هم نیست با که بجنگد و در کجا و چرا ! مهم فقط جنگ است و حفظ موجودیت خود در قندیل!
باتوجه به آشکار شدن عمق فضاحتهای پ.ک.ک برای همگان در سوریه و بیرون راندن این سازمان از میدان سوریه و تعدیلات توافقی که درساحه سوریه انجام شد حتی آمریکا و روسیه که در بحران سوریه پ.ک.ک از هیچ کمکی به آنها دریغ نکرد و عملا بخشی تفکیک ناپذیر بود آنها نیز بر حضور پ.ک.ک در سوریه نیاز و اصراری ندارند!(مهره سوخته)

عدم درک پ.ک.ک از مردم حوزه مبارزاتی خود در ترکیه،کردها را به سمت اردوغان سوق داد ،و طی جنگ خندق نیز پ.ک.ک توان مبارزاتی خود را در ترکیه از دست داد،به گونه ای که در ترکیه بیش از هر بخش دیگری این سازمان در انزوای شدید قرارگرفته است!
در کوهستان های ترکیه امکان تحرک و جابجایی نیرو برای پ.ک.ک بیش از هر زمانی دشوارتر است !
ارتش ترکیه با پیشروی به کوهستان قندیل بسیاری از مناطق استراتژیک را تحت کنترل خود درآورده به گونه ای که امکان انجام یک عملیات که بتواند پ.ک.ک را از این وضعیت اسفبار نجات دهد میسر نیست! حتی در نواحی مرزی شمزینان که در سالهای گذشته مکان مانور نیروهای این سازمان تروریستی بود!
باتوجه به عدم توانایی پ.ک.ک برای جنگ با ترکیه و عدم بهانه لازم برای جنگ با پارتی در شمال عراق، پ.ک.ک برای رهای از این انزوا به جنگ با سایر گروهک های تروریستی کردی نظیر کومله، دمکرات و … روی آورده است.
اما امروزه بیش از گذشته مردم کرد به این نتیجه رسیده اند که پ.ک.ک یک بیماری و مصیبتی بزرگ و زنجیری بر پای مردم کرد است!
بیماری ای بنام پ.ک.ک به هر جایی که کردها حضور دارند، سرایت کرده و تاثیرات مخربی برجای گذاشته است!
بطور کلی کردها در هر جایی که حضور دارند از بیماری ای بنام پ.ک.ک رنج می برند!