پ ک ک، به گفته برخی از کارشناسانی مانند اورهان اوزگورل و ابراهیم گوچلو و یا اوغور مومجو، توسط استخبارات ترکیه و برای کنترل گروههای کردی در دهه هفتاد میلادی تاسیس شد اما از کنترل خارج شده و به تهدیدی جدی برای آن تبدیل گشت. پس از آن که تورگوت اوزال در اوایل دهه نود میلادی و از طریق جلال طالبانی راه را برای مذاکره با اوجالان فراهم نمود همراه با دیگر همفکرانش از جمله ژنرال بتلیسی-فرمانده کل ژاندارمری- از میان برداشته شد، از آن زمان پ ک ک به صورت مکرر اعلام آتش بس کرد و به تدریج از خواسته اولیه خود یعنی استقلال کوتاه آمد تا این که پس از دستگیری اوجالان و به تدریج از خواسته های خود کوتاه آمد تا این که حتی برخی از اعضای سابق مانند لالش قاسو و یا عاکف حسن او را به تسلیم شدن محض متهم می کنند. این یعنی میت ترکیه دوباره اوجالان را به کنترل خود درآورد و به شکلی موثرتر در راستای خدمت خود قرار داد. ترکیه در این زمینه با همکاری بارزانی نیز به مرحله ای دست یافت که هم از تهدید به تجزیه توسط پ ک ک نگران نیست و هم از تاثیر استقلال بارزانی بر کردهای خود نگران نمی باشد. شاید تا این مرحله موفقیتی بزرگ نصیب این کشور شده است.

پس از دستگیری اوجالان پ ک ک خیلی ضعیف شد و در سال ۲۰۰۴ با تاسیس پژاک و سازماندهی خود سعی نمود تا خود را به حالت اولیه برگرداند. هدفش گسترش نفوذ در همه بخش های کردنشین از جمله ایران بود. در سوریه و ترکیه توانست با موفقیت خود را سازماندهی کند اما در عراق با مخالفت بارزانی حزب راهکار دموکراتیک کردستان(پ.چ.د.ک.) موفق نشد و پژاک نیز پروژه ای شکست خورده شد. پ ک ک نتوانست همانند ترکیه با حملات مسلحانه همان جایگاهی را از طریق پژاک در ایران پیدا کند که خودش در ترکیه پیدا کرده است لذا در پی حل این مسئله بر آمده است. این بار با تغییر نام و شیوه به نام کودار وارد میدان می شود.

پژاک بر مبنای رویکرد مسلحانه حرکت می کرد و کودار تلاش می کند خود را وارد فاز سیاسی کند.این رویکرد پارادوکس از طرف این گروه رادیکال کردی(پ ک ک و پژاک) از عدم انسجام فکری، استفاده و اشاعه رفتارهای دوگانه و توجیه این رفتارها برای اعضا و کادرها و هواداران با استفاده از مکانیزم های مغزشویی و کنترل ذهن همراه با ذوب در شخصیت رهبر می باشد.

اکنون شاهد سربرآوردن طرح موسوم به خودمختاری دموکراتیک هستیم که در سوریه تاسیس شده، درترکیه در حال تاسیس است، در عراق با موانع جدی بارزانی مواجه است و برای ایران نیز کودار در حال تبلیغ آن است. اگر بخواهیم رویکرد کنونی کودار با پژاک را مقایسه کنیم بایستی گفت رویکرد کنونی فریبکارانه است.

شاید بتوان این گمانه زنی را نیز کرد که ترکیه با حمایت مستقیم از استقلال کردهای عراق قصد دارد در آینده آن را در چارچوب طرح موسم به میثاق ملی به ترکیه ملحق کند. ادعای ترکیه برای موصل بحثی جدید نیست و نفت کردستان عراق نیز وسوسه انگیز است. سکوت ترکیه در قبال کانتون های پ ک ک در سوریه نیز بی معنا نیست و شاید پس از مدتی همانند کردهای عراق در قبال کردهای سوریه نیز تغییر رویه دهد. اگر این رویکرد را در چارچوب سیاست نئوعثمانی ترکیه جدید قرار دهیم شاید بتوان گفت ترکیه به دنبال احیای این امپراطوری و امارت های نیمه مستقل اما تابع دولت مرکزی می باشد. و در این میان پ ک ک به عنوان ابزاری در خدمت منافع ترکیه بازتعریف می شود.ترکیه ای که حداقل در یک دهه اخیر تلاش وافری داشته تا خود را به عنوان بازیگری فعال و استراتژیک در منطقه معرفی نموده و در این راه گام بردارد.