انجمن بی تاوان آذربایجان غربی : پایان انتخابات شهرداری های ترکیه در روز سی ام ماه مارس، تکلیف بسیاری از مسائل سیاسی این کشور را روشن کرد. با آن که هنوز هم در خصوص سرنوشت آرای برخی از حوزه های انتخابیه اختلاف نظر وجود دارد و شورای عالی انتخابات ترکیه، هنوز هم نتایج نهایی را به صورت رسمی بر روی پایگاه اینترنتی خود قرار نداده است، اما در همان ساعات پایانی روز سی ام ماه مارس، این واقعیت مشخص شد که حزب عدالت و توسعه به رهبری رجب طیب اردوغان، توانسته است پیروزی بزرگی را در این کشور به دست آورده و هواداران خود را حفظ کند.    این حزب حدود ۴۶ درصد از آرای مردم ترکیه را از آنِ خود کرده و این در حالی است که حملات پیروان فتح الله گولن، عملا اردوغان و یاران او را به لبه ی پرتگاه کشانده بود. حزب صلح و دموکراسی (وابسته به پ.ک.ک) که در انتخابات شهردرای های ترکیه در سال ۲۰۰۹ صاحب ۹۷ شهردرای شده بود، امسال با هدف کسب ۱۵۰ شهرداری وارد رقابت ها شد اما شواهد نشان می دهد که این حزب کمترا از ۱۲۰ شهرداری را به دست آورده است. عارف جزراوی از روزنامه نگاران کُرد، در این نوشتاربه تحلیل این موضوع پرداخته است.

         عارف جزروای/ انتخابات شهرداری های ترکیه برگزار شد و همه ی ما کم و بیش از نتایج انتخابات خبر داریم و می دانیم که حزب صلح و دموکراسی (BDP) در این دوره از انتخابات نتایج جالب توجهی کسب نکرده است. با این حال اگر نگاهی اجمالی به رسانه های نزدیک به پ.ک.ک بیاندازیم، متوجه می شویم که آنان در نوشته ها، گزارش ها و تحلیل های خود تلاش می کنند تا با فضاسازی های خاص خود، جوّ ویژه ای ایجاد کرده و چنین وانمود کنند که نامزدهای نزدیک به پ.ک.ک در این انتخابات پیروزی بزرگ و شکوهمندی را به دست آورده اند. این در حالی است که نگاهی ساده به نتاج اعلام شده، نشان می دهد که چنین چیزی واقعیت ندارد و شمارش آراء در ۲۵ استان مناطق کردنشین، نشان دهنده ی این است که حزب عدالت و توسعه (AKP) به رهبری رجب طیب اردوغان، دو برابر حزب صلح و دموکراسی رای گرفته است و نامزدهای حزب صلح و دموکراسی کمتر از یک چهارم از آرای کردهای ترکیه را به دست آورده اند.

         آرای ۲۵ استان مزبور نشان می دهد که حزب عدالت و توسعه در این مناطق توانسته است سه میلیون و پانصد هزار رای به دست بیاورد و این در حالی است که حزب صلح و دموکراسی و دیگر حزب تاسیس شده از سوی پ.ک.ک یعنی حزب چپ گرای دموکراتیک خلق ها (HDP) هر دو با هم، تنها توانسته اند یک میلیون و ۸۷۵ هزار رای بگیرند. جالب اینجاست که حزب ترکی و راست افراطی و نژاد پرست حرکت ملی (MHP) در این استان ها صاحب ۷۲۵ هزار رای شده و حزب جمهوری خلق (CHP) در همین مناطق صاحب ۵۶۵ هزار رای شده است.

         اگر مجموع آرای احزاب حرکت ملی، جمهوری خلق، اتحاد بزرگ (BBP)، حزب اسلامگرای سعادت (SP)، حزب اسلامگرای مطالبه ی آزاد (Hudapar)، و حزب حق و آزادی (HakPar) را با هم جمع کنیم، متوجه می شویم که آنان در استان های کردنشین، مجموعا صاحب یک میلیون و هشتصد هزار رای شده اند و این رقم معادل همان آرایی است که توسط نامزدهای حزب صلح و دموکراسی و حزب دموکراتیک خلق ها، کسب شده است.

         اجازه بدهید یک بار دیگر با مرور نتایجی که هم اکنون و سه روز پس از برگزاری انتخابات اعلام شده، وضعیت آرایش سیاسی و انتخاباتی احزاب مختلف ترکیه در مناطق کردنشین را بررسی کنیم. من در این جدول، جمع آرای احزاب مهم در ۲۵ استان مناطق کردنشین را برای شما ذکر می کنم.

         توجه به مجموع آرای کسب شده در مناطق کردنشین، نشان می دهد که حدود یک و نیم میلیون نفر از کردها –یعنی بیست درصد از کردهای واجد شرایط رای دادن- پای صندوق های رای نرفته اند. با توجه به این که حزب صلح و دموکراسی بر اساس ایده ها و تفکرات پ.ک.ک، به شکل ایدئولوژیک و نظامی وار با هواداران خود برخورد می کند، می توان قاطعالنه چنین نظر داد که هیچ کدام از افرادی که پای صندوق های رای نرفته اند، هودارا پک.ک.ک و حزب صلح و دموکراسی نیستند و میزان آرای واقعی این حزب، همان چیزی است که سر از صندوق درآورده است.

         کردها و یک ضرب المثل سیاسی

         کردهای کُرمانج، یک ضرب المثل جالب دارند که می گوید: « فلانی نان عیسایی را می خورد و بر موسایی صلوات می فرستد». (nanê Îsayê dixwe lê belê selewatan li ser Mûsayî dide). این ضرب المثل نغز می تواند بیان گر بخشی از منش سیاسی حزب صلح و دموکراسی باشد. اگر به نقشه ی ترکیه و جغرافیای مناطق تحت نفوذ حزب صلح و دموکراسی نگاه کنیم، متوجه می شویم که این حزب فقط در مناطقی توانسته صاحب پیروزی قابل توجه باشد که آسیمیلاسیون و ذوب سازی فرهنگی ترک ها در آن مناطق تاثیرگذار نبوده و کردها توانسته اند زبان، لباس، آداب، فرهنگ و در یک کلام شناسنامه و هویت قومی خود را حفظ کنند. مناطقی همچون شرناخ، حکاری، ماردین، سرت و وان، استان هایی هستند که از دیرباز در تاریخ کردها، همواره در صف نخست حفظ ارزش های بومی و فرهنگی بوده اند. پ.ک.ک و حزب صلح و دموکراسی برای کسب آرای کردها، در این مناطق به اِلمان ها و نشانه های فرهنگی کُردی بها می دهند اما در نگرش کلان خود در ترکیه، نه از رویکرد و استراتژی سیاسی کُردی، بلکه از مکتب چپ گرایی کمالیستی و خط سیاسی ترکی، حمایت می کنند! به همین خاطر می توان آن ضرب المثل مشهور را رد مورد آنان به کار برد و اعلام کرد که این ها،  نان عیسایی را می خورند و بر موسایی صلوات می فرستند. برای اثبات این مدعا، به این نکته توجه کنید که صلاح الدین دمیرتاش رهبر حزب صلح و دموکراسی، از کردهای الازغ است اما از آن جایی که خوب می داند در استان خود نمی تواند آرای مردم را به دست بیاورد، در انتخابات سراسری سال ۲۰۱۱ ناچار شد در حوزه ی انتخابیه ی حکاری نامزد شود تا با آرای مردم آن استان راهی مجلس ملی ترکیه شود. حزب وی در انتخابات امسال نیز در استان الازغ نتوانست موفقیتی به دست بیاورد و تنها سه درصد، یعنی ۱۸۶۰۰ از آرای مردم این استان را گرفت اما حزب نژادپرست حرکت ملی، ۶۶ هزار رای گرفت و توانست اعتماد ۲۰ درصد از مردم زادگاه دمیرتاش را جلب کند. این در حالی است که حزب عدالت و توسعه در این استان اول شد و توانست ۵۶ درصد از آرای مردم این استان را به دست بیاورد. آرای به دست آمده در انتخابات این دوره نشان می دهد که پ.ک.ک در طول فعالیت چهل ساله ی خود، باز هم نتوانسته در استان های نزدیک به مرز استان های ترک نشین، اعتماد کردها را به سوی خود جلب کند و در استان هایی نظیر گازی عنتاب، سیواس، الازغ، آدیامان، قهرمان مرعش و ملاتیا، حزب صلح و دموکراسی حرفی برای گفتن ندارد و در استان هایی نظیر حکاری و شرناخ و ماردین هم، پیروزی های به دست آمده به خاطر نفوذ اندیشه های پ.ک.ک و سازماندهی های عمیق حزب صلح و دموکراسی نیست بلکه دلیل اصلی این امر، به این واقعیت باز می گردد که مردم این استان ها از دیرباز مدافع اندیشه های کُردی بوده و به خط «مطالبات کُردی» رای می دهند. با این حال حزب صلح و دموکراسی در رویکردهای سیاسی کلان خود، ترجیح می دهد مدافع اندیشه ی چپ و ترکی باشد!

         بررسی و تحلیل کلی نتایج انتخابات شهرداری ها در سی ام ماه مارس سال ۲۰۱۴ (دهم فروردین) در ۲۵ استان مناطق کردنشین این کشور، ما را به سوی نتایج زیر راهنمایی می کند.

        اول: حزب عدالت و توسعه به رهبری اردوغان در مناطق کردنشین ترکیه، همچنان حزب نخست است و با کسب سه میلیون و پانصد هزار رای از کردهای این مناطق، این واقعیت را نشان داده که با نفوذ گسترده ی خود، دو برابر بیشتر از نامردهای نزدیک به پ.ک.ک؛ هوادار دارد.

        دوم: روند کسب آرای نامزدهای نزدیک به پ.ک.ک در هر دو حزب صلح و دموکراسی و حزب دموکراتیک خلق ها، رو به کاهش گذاشته و شواهد نشان می دهد که این نامزدها در مسیر رشد و کسب قلمروها و سکوهای جدید نیستند.

        سوم: حزب حرکت ملی، با آن که یک حزب ترکی و مدافع اندیشه های نژادپرستانه ی ترکی است، در مناطق کردنشین ترکیه دارای ۷۲۰ هزار رای است و نمی توان این حزب را نادیده گرفت.

        چهارم: حزب صلح و دموکراسی هنوز هم به آرای مردم استان هایی متکی است که از دیرباز مدافع اندیشه های قومی کُردی بوده اند و به عبارتی روشن، این حزب نتوانسته هواداران و مشتریان جدیدی برای خود دست و پا کند و هنوز هم در همان حوزه های انتخابیه ای پیروز می شود که عملا طی دهه های اخیر، خود به صف مبارزه آمده و نیازی به سازماندهی و هدایت ندارند.

        پنجم: حزب صلح و دموکراسی و نامزدهای نزدیک به اوجالان و به عبارتی کاملا روشن، پ.ک.ک در مناطق کردنشین ترکیه تنها دارای یک چهارم از آرای کل کردهای واجد شرایط رای دادن است و بنابراین این حزب نباید مدعی آن باشد که نماینده ی همه ی کردهای ترکیه است.

        ششم: لازم است احزاب اقلیم کردستنان عراق و احزاب کُرد در کشورهای دیگر، این واقعیت ها را به درستی تحلیل کنند و بدانند که پ.ک.ک و حزب صلح و دموکراسی، نماینده ی همه ی کردهای ترکیه نیستند نمی توانند یگانه مدافع مطالبات کردها باشند.