انجمن بی تاوان: این موضوع که خانواده اعضای فریب داده شده یا ربوده شده پژاک (کُردهای ایرانی) می خواهند صدایشان شنیده شود، دردهایشان دیده شود و پس از آن کسی یا کسانی به مدد آنها رفته و آلامی بر مشکلات بسیار آنها شود، مساله ای است باید نسبت به آن توجه ویژه داشت.
بار سنگین مشکلات متعددی که متعاقب از دست دادن فرزندانشان متحمل این خانواده ها میشود بعضا به فروپاشی و نابودی کامل برخی از آن خانواده ها منجر می شود.
بارها در خصوص خانواده های کرد ایرانی که قربانی سیاست های غیر انسانی و ناقض حقوق بشری چون ناپدیدسازی اجباری و به کارگیری کودک سرباز در گروه های تروریستی چون پ ک ک/پژاک شده اند گفته ایم.
خواسته ها و مطالبات آنها را هم از زبان خودشان در قالب گفتگوهای متعدد و گزارشاتی مطرح کردیم.
روی سخن این خانواده ها با مخاطبان خاص خود اعم از دولت ایران، نهادهای حقوق بشری داخلی و خارجی، رسانه ها و فعالین مجازی و در نهایت سرکردگان پ ک ک/پژاک است.
سرگردانی تنها یکی از آسیب هایی است که خانواده های قربانی سیاست ناپدیدسازی اجباری و به کارگیری کودک سرباز در گروه های تروریستی چون پژاک با آن مواجه هستند.
اما گویا گوش شنوایی نیست و دیده ای برای تماشای غم و اندوه بسیار آنها، آماده نیست!
این افراد و خانواده های قربانی، به اختیار این سرنوشت را پیدا نکردند، آنها به خواست خودشان گرفتار این حجم از مشکلات عدیده اقتصادی، اجتماعی و … نشدند و هیچ کدامشان از اینکه فرزند یا فرزندانشان توسط تروریست ها دزدیده یا فریب داده شده خوشحال نیستند.
هرچند که این رویه گروه های تروریستی کُردی نامناسب و کاملا غیرانسانی است و در تضاد با تعهدات بین المللی به حساب می آید، اما در عین ناباوری هیچ یک از مجامع حقوق بشری نسبت به آن اعتراضی نداشته و اقدامی انجام نمیدهند!
رسانه ها نیز که گویا این قبیل موضوعات برایشان از اهمیت کافی برخوردار نیست و بسیار محدود و معدود هستند کسانی که در به عنوان اصحاب رسانه وارد میدان شده و از حقوق مردم کُرد ایرانی در برابر این ظلم آشکار قلم فرسایی کنند!
خانواده اعضای فریب داده شده یا ربوده شده توسط نیروهای پژاک و دیگر گروه های تروریستی کردی مستقر در خاک اقلیم، همواره نسبت به سرنوشت فرزندان خود اظهار بی اطلاعی می کنند چرا که آن گروه مانع هرگونه ارتباط و تماسی میان آنها و فرزندانشان می شوند.
اما تاسف بارتر آنجاست که حتی خبر کشته شدن فرزندان آنها نیز یا به خانواده ها اطلاع رسانی نمی شود، یا تعمدا و در سیاست غیرانسانی دیگری، سال ها پس از کشته شدن آن فرد به خانواده اش خبر میدهند.
نفرت و انزجار عمیق از سیاست و رویه سرکردگان گروهک تروریستی پ.ک.ک و پژاک در میان خانواده های کُرد ایرانی موج میزند و آنها منفورترین مردم نزد کردهای ایران هستند.
