✍ بروسکه

پیام اوجالان بلافاصله با حمایت جهانی مواجه شد. از دبیرکل سازمان ملل تا سران کشورهای تاثیرگذار اروپایی حمایت خود را از خاموشی سلاح ها و آغاز روند دمکراتیک اعلام کردند. احزاب سیاسی و چهره های شاخص کردی ترکیه با تمام توان از خواست اوجالان حمایت کردند. برای نخستین بار در تاریخ معاصر کردهای عراق موضع یکدستی گرفتند. تمامی رهبران و جریانات اقلیم کردستان از حاکمیت تا اپوزسیون یکدست از پیام اوجالان حمایت کردند.

کردهای سوریه نیز موضع مشابهی گرفتند. مظلوم عبدی و صالح مسلم از خواست اوجالان حمایت قاطع کردند.

احزاب مسلح کردستان ایران نیز بدلیل فقدان رهبر کاریزماتیک موضع مشخصی نگرفتند. این جریانات زیر چتر مسعود بارزانی هستند و توانایی مخالفت با خواست بارزانی را نخواهند داشت.

اکنون توپ در زمین قندیل و بویژه جمیل بایک است که تاکنون موضع مشخصی نگرفته اند. رسانه های جناح نظامی پ.ک.ک غیر از نشر پیام اوجالان موضع مشخصی اتخاذ نکرده اند. از آنجایی که هنوز ساختار سازمانی پ.ک.ک زیر مجموعه احزاب چپ  محسوب و رهبری در آن نقشی بی بدیل دارد در نهایت قندیل نیز مجبور به اطاعت از فرمان رهبری خود خواهد شد.

اگر جناح قندیل از دستور اوجالان تمرد کند انشقاق و انشعاب گریبانگیر پ.ک.ک خواهد شد. ترکیه نیز جنگی تمام عیار را علیه قندیل و کردستان سوریه آغاز خواهد کرد و این عملیات با مشروعیت بین المللی روبرو خواهد شد. پ.ک.ک نزدیک به ۵٠ سال نبرد مسلحانه کرده و اگر ۵٠ سال دیگر هم ادامه دهد قادر به تسلیم کردن ترکیه نخواهد بود.

به نفع پ.ک.ک خواهد بود بازی را در چهارچوب ترکیه با هزینه کمتری ادامه دهد. قدم های بعدی نقشه راه صلح که عبارتند از آزادی اوجالان و توقف حملات خصمانه نظامی ترکیه در انتظار اعلان موضع قندیل است.