انجمن بی تاوان : زینب جلالیان عضو گروه تروریستی پژاک که در سال ۱۳۸۶ برای انجام اقدامات مسلحانه و تروریستی وارد کشور شده بود،با هوشیاری نیروهای امنیتی و انتظامی دستگیر و پس از سیر مراحل قضایی به دلیل همکاری با گروه تروریستی و ستیزه‌جوی پژاک،حمل غیرمجاز اسلحه و سایر تجهیزات نظامی و اقدام مسلحانه علیه امنیت ملی ایران،به اعدام محکوم شد که نهایتا به دلیل همکاری بسیار خوب او با نهادهای امنیتی،در سال ۱۳۹۰ شامل عفو رهبری گشت و حکم وی به حبس ابد کاهش یافت.
پژاک (شاخه ایرانی گروه تروریستی پ.ک.ک) به همراه شیپور تبلیغاتی منافقین و نهاد های به اصطلاح مدنی از ابتدای زمان دستگیری وی، ادعاهای مختلفی همچون شکنجه، حکم غیرمنصفانه، کمبود امکانات بهداشتی، برخورداری از مرخصی، محرومیت از درمان و … را مطرح می کند.
این ادعاها در حالی مطرح می شود که زینب جلالیان بدون هیچ مسئله و مشکلی در حال سپری کردن دوران محکومیت خود است. حال اینکه نهادها و افراد به اصطلاح مدنی که در خصوص اقدامات تروریستی پژاک و نقض حقوق اولیه شهروندان کُرد و جنایت پژاک سکوت محض اختیار کرده با تبلیغات گسترده و ادعاهای واهی و بی اساس و بدون ارائه هیچ سندی همچون گروه تروریستی پژاک سعی در بهره برداری از کارت زینب جلالیان دارند.
گروه تروریستی پژاک و رسانه های وابسته به آن از طرح ادعاهای دروغین و واهی در خصوص زینب جلالیان سود زیادی می برند، در این خصوص یکی از نفرات بازگشتی از این گروهک می گوید : اساسا زندگی اعضا برای سران گروه اهمیتی ندارد و آنچه که در رسانه های آنها مشاهده می کنید پروپاگاندای رسانه ای برای فریب افکار عمومی است. زینب جلالیان هم وسیله برای بهره برداری پژاک شده است. پژاک اعضایی را که برای عملیات های مسلحانه به داخل ترکیه و ایران می فرستد، در هر دو حالت کشته شدن و یا دستگیر شدن سوء استفاده می کند. اگر کشته شوند برای مظلوم نمایی و برانگیختن احساسات کُردها شهیدسازی می کنند، اگر هم دستگیر شوند از آنها به عنوان کنشگر سیاسی بهره برداری های لازم خود را می کنند. آنها نه تنها اهمیتی به جان اعضای خود نمی دهند بلکه شهروندان عادی را هم که اگر نتوانند به خواسته های آنها تن دهند به قتل می رسانند. نمونه اش سامان دانشور بود که او را جلوی چشمان خانواده اش به رگبار بستند. جرمش هم بازگشت از پژاک بود. اینها به جان شهروندان اهمیتی نمی دهند.
