انجمن بی تاوان: با توجه به رشد جرایم تروریستی در سراسر جهان، امروزه بر نقش خانواده به عنوان یک متغیر مهم به منظور پیشگیری از جرایم این حوزه تأکید شده است. به همین دلیل، امروزه بیشترِ دولتها الگوهای خانواده محور را برای پیشگیری از بنیادگرایی و دخالت در رفتارهای تروریستی تأکید کرده اند. شواهد نشان می دهد که از آغاز هزاره سوم، خانواده ها نقش مهمی در پیشگیری از جرایم تروریستی داشته اند؛ به نحوی که امروزه ثابت شده است نقش خانواده ها در پیشگیری از جرایم این حوزه بیش از سایر شبکه های اجتماعی همچون مدرسه، گروه دوستان و … است.
گذر رویکرد پیشگیرانه، خانواده ها با شناسایی و تمرکز بر زمینه های خشونت گرایی، از طریق هدایت و پایش رفتارهای فرزندان خود، مانع از رشد این تفکرات در آنها می شوند. آنچه موجب اهمیت فزاینده نهاد خانواده شده، رشد پدیده کودکان تروریست است. مسئله کودکان تروریست امروزه به یک مشکل جهانی تبدیل شده است. بر اساس یافته ها و مشاهدات، گروه های تروریستی در یک دهه اخیر اقدام به استخدام کودکان کرده اند. دلیل این امر بیش از آنکه پایین آوردن هزینه ها یا استخدام راحت آنها باشد، به مسئله شکل گیری افکار بنیادگرایانه در کودکان مربوط می شود. طبق مطالعات جرمشناسیِ خشونت، گرایش فزاینده به خشونت در کودکان به عبارت دقیق تر، کودکان به دلیل ضعف ممکن است آنها را وارد چرخه های خشونت آمیز کند.
قوه تفکر به راحتی تحت تأثیر افکار گروههای تروریستی قرار می گیرند. این امر علاوه بر آنکه موجب می گردد تا فرایند جذب و پایداری آنها در گروههای تروریستی به خوبی شکل گیرد، باعث می شود تا سن شروع بزهکاری در حرفه های مجرمانه پایین بیاید. با توجه به آنکه خانواده مهمترین نقش را در فراگیری قواعد، اصول و چارچوب های اخلاقی دارد، لذا در فرایند تربیت و رشد باید الگوهای رفتاری مورد انتظار جامعه را به فرزندان آموزش دهد.
قانون مداری، صلح و پرهیز از خشونت و افراط گرایی مهمترین راهبردهایی هستند که می توانند به پیشگیری از درگیر شدن در فعالیت های تروریستی کمک کنند. علاوه بر آن، نکته مهم دیگر آن است که خانواده ها باید نهادهای رقیب خود را که عامل محرک پیوستن به گروه های تروریستی هستند، خنثی کنند.
همچنین، تعهد به اعضای خانواده ها می تواند نقش مهمی در پیشگیری اجتماعی داشته باشد؛ زیرا در این بستر، تعهد فرد در قبال همسر، فرزندان، والدین و سایر اعضای خانواده موجب می شود که وی به سمت صلح حرکت کند. از همین رو، علقه های خانوادگی و وجود صمیمیت و تعهد در خانواده ها خود عامل مهمی است که می تواند مانع از درگیر شدن در فعالیتهای تروریستی شود. با این حال، گرچه تعهد و صمیمیت ممکن است موجب پیشگیری از جرم شود، در میزان کارکرد آن نباید اغراق کرد؛ زیرا ممکن است تمامی تروریستها دارای علقه های خانوادگی باشند و با وجود آن، به عضویت گروههای تروریستی درآمده باشند. از این رو، صرف وجود علقه خانوادگی کارکرد پیشگیرانه ندارد و حتی همین علقه های خانوادگی می تواند عامل جرمزا باشد.
درگیر شدن در فعالیتهای تروریستی گاهی می تواند ناشی از یک تجربه ناگوار در زندگی شخصی مرتکب باشد و تعهد به اعضای خانواده موجب شدت در پاسخ به تبعیض ها و خشونت های دولتی شود. با این حال، برای تبیین بهتر مسئله می توان دو حالت مختلف را در نظر گرفت. در حالت اول، فرد در معرض ارتکاب جرایم تروریستی نیست و دارای علقه های خانوادگی بالا نیز می باشد. در این شرایط، بدون شک صرف وجود علقه موجب پیشگیری می شود. اما در حالت دوم فرد در معرض ارتکاب جرایم تروریستی و دارای علقه های خانوادگی بالاست. در این شرایط، بدون شک تعهد به خانواده در شرایطی موجب پیشگیری از عضویت در گروه های تروریستی می شود که میزان تعهد به خانواده بیش از میزان تعهد به ایدئولوژی باشد. بدین سان، خانواده ها باید با توجه به گفتمان های صلح آمیز، ساخت اجتماعی مبتنی بر گفتگو و صمیمیت را شکل دهند تا از این طریق مانع از درگیر شدن در فعالیتهای تروریستی شوند.
