ابوغریب و گوانتانامو، شاید مشهور و مخوف باشند؛ ولی برای کسی که زندان‌های پیچ در پیچ و مرطوب پژاک را در دل کوه‌های قندیل ندیده باشد. پژاک به وسیله‌ی مواد منفجره و با به کار گماشتن زندانیان، دل کوه‌ها را سوراخ و تبدیل به غارهای بزرگ می‌کنند تا در مواقع لزوم و در بمباران‌های هوایی، بعنوان پناهگاه از آنها استفاده کنند و در مواقع عادی هم به جایی برای زندانیان باشد. این زندانیان که اکثراً در دادگاه‌های تفتیش عقاید پژاک بخاطر اظهار نظر متفاوت و انتقاد از گفته‌های بزرگ تروریست زندانیشان (اوجالان) دادگاهی و محکوم به حبس شده‌اند؛ در این غارها زندانی می‌شوند.

کلیه‌ی کارهای روزانه‌ی کامپ و مقرّهای پژاک توسط این زندانیان انجام می‌شود. در ضمن موقعیت جغرافیایی این غارهای دست ساخت به نحوی است که خیلی مرطوب و اکثراً هم دارای چشمه‌های سرشار از آب‌های سرد کوهستان است.

این زندانیان در بدترین شرایط و بدون کوچکترین حقی، سخت‌ترین شرایط جسمی و روحی را متحمل می‌شوند. حال آنکه مسئول همین زندانیان که جلادی بیش نیست، در مصاحبه با رسانه‌ها، از آزادی، دموکراسی و حقوق بشر می‌گوید. از نظر این تروریست‌ها هرآنکه از جنس ترور نباشد، خائن و جاسوس تلقی گشته و محکوم به تحمل وحشتناکترین شکنجه‌ها و در نهایت هم کشته شدن آنها است.

در مواقع جنگ، زندانی‌هایی که اتهامات خاص و سنگینی دارند، در اسرع وقت تیرباران شده و به زیر تخته سنگی پرت می‌گردند و آنانی هم که از اتهامات سبک‌تری برخوردارند، بعنوان گماشته و برده، کارهای سنگین پشت جبهه را انجام می‌دهند؛ البته این افراد خلع سلاح بوده و تحت نظر فرمانده و مأمورین نامحسوس بوده و با انجام کوچکترین عمل مشکوک از جانب نگبانان وی تیرباران شده و جنازه‌ی وی نیز به گوشه‌یی پرت می‌شود.

بخش از این زندانیان در این زندان‌های مخفی و بی نام و نشان، بدون هیچ دادگاهی و دفاعی به مرگ محکوم می‌شوند. اکثر این افراد که بدین طریق به قتل می‌رسند، خبر قتلشان به هیچ جا و مکانی درز نخواهد کرد و تنها در بین افراد مسئول اینکار محرمانه و مخفی خواهد ماند. اگر روزی هم برسد که یکی از همین افراد که مسئول قتل و عام و جنایت‌های درونی فرقه بوده فرار کند، به هرنحوی و در هرکجا که باشد خود او هم توسط افراد فرقه به قتل می‌رسد که مبادا این رویدادها را درجایی فاش کند و چهره‌ی تروریستی فرقه آشکار گردد.